In Bezug auf die visuellen Löwen-Updates war ich beim Schatzmeister Rob Treasure Lion stehengeblieben. Seitdem wurden zwei weitere Löwen zur Inneren Crew hinzugefügt. Rob Traveler Lion hat einen unwiderstehlichen “Wer, ich?” Blick in seinen Augen und fragt: “Madam, warum schauen Sie mich so an?”, um sich anschließend hingebungsvoll in meine Arme zu werfen. Rob Fierce hat einen auffällig feurigen Glanz in einem seiner Augen.
Rob und ich sind zusammen auf Reisen. Nach meinem Eindruck wusste Rob durch seinen Übergang nicht plötzlich mehr als ich; wir haben gemeinsam Neues entdeckt. Durch die Suche nach der Seelenverwandtschaft landete ich plötzlich bei zwei Henryk Vogels anstatt nur einem, und die Aufmerksamkeit verlagerte sich von der Musik zur Ideologie von Darkwood! Nennen wir es einen Nachklang. Und wir brachten auch noch Bewegung in das Leben des zweiten Henryk Vogel.
Obwohl diese Wanderwege wie Irrwege erscheinen mögen, habe ich den Eindruck, dass Rob, ich und unsere engagierten Freunde unbeabsichtigt eine ziemlich präzise Richtung in einem Dominospiel gegeben haben. Sowohl in Bezug auf Darkwood als auch auf seinen Namensvetter. Sind diese Irrwege tatsächlich unvorhersehbare Züge der kosmischen Intelligenz? In diesem Zusammenhang ist meine andere Seelenverwandte, Cees van der Sloot, der mich in den 1980er Jahren in Utrecht als “der große Erwecker” bezeichnet hat, auch wieder aktiv. Rob und er haben sich zweifellos inzwischen kennengelernt.
In Anbetracht meines interkontinentalen Aufenthalts in Europa-Dresden hatte ich am 29. Juli 2022 beschlossen, keine Cannabis-Bonbons und -Tabletten mehr zu verwenden, und seitdem habe ich sie überhaupt nicht mehr genommen. Manchmal verspüre ich immer noch Verlangen danach, aber ich habe über den Einfluss auf mein Urteilsvermögen nachgedacht. Im Rückblick erkenne ich, dass ich die Situationen mit Darkwood und den beiden Henryk Vogels viel zu lange habe andauern lassen. Obwohl es schwer zu beweisen ist, könnte der Cannabiskonsum hierbei eine Rolle gespielt haben. Beide Vogels erwiesen sich für mich persönlich als ähnliche Katastrophen, daher habe ich beschlossen, meine Suche nach einem Seelenverwandten von sowohl Rob Nanninga als auch mir selbst zu beenden. Die Wahrheit ist, dass ich eigentlich nie etwas oder jemanden zwischen Rob und mich kommen lassen möchte.
Nachdem ich mit dem Cannabis aufgehört hatte, bemerkte ich, dass mein Körper dazu neigt, Gewicht zuzunehmen. Ich war unter 60 Kilogramm abgenommen, wie bei dem White Raven-Fotoshooting zu sehen ist. Während des Fotoshootings musste Mayumi Acosta meine Jacke anpassen, weil sie zu weit war: “Bist du noch leichter geworden?”. Seitdem habe ich ungefähr 4 Kilogramm zugenommen und muss ein wenig aufpassen, um weiteres Gewichtswachstum zu vermeiden. Das leichte Gefühl gefällt mir sehr gut, besonders wenn es um Kleidung geht, ist es sehr angenehm.
Die Meisterfotografin Mayumi Acosta hat kürzlich angekündigt, dass sie und ihr Ehemann in diesem Jahr im Oktober 2023 nach Innsbruck, Österreich, auswandern werden. Aus diesem Grund habe ich noch schnell eine letzte Fotosession bei ihr gebucht. Unten sehen Sie das wunderschöne Ergebnis!
…
Ich genieße immer noch das Fahrradfahren und Wandern sehr und dieser Frühling brachte erneut eine Belebung der Aktivitäten mit sich, da die Temperaturen und die Natur in Kalifornien im Frühling immer auf ihrem Höhepunkt sind. Ich lebe immer noch von der knappen Unterhaltszahlung, die nächstes Jahr endet, und von meinem Ersparnis, das teilweise in Kryptowährungen investiert ist. Derzeit bin ich immer noch arbeitslos. Mein Ex-Partner hat mich mit einem schweren Fallschirmsprung-Unfall sehr erschreckt (es war sein Hobby: aus Flugzeugen springen, jetzt sogar als Instruktor und Begleiter, und er hatte kurz vor dem Unfall sogar begonnen, seinen Pilotenschein zu machen). Für mich endet wahre Liebe nicht mit einer Scheidung, und obwohl ich keinen Kontakt mehr zu ihm habe (er scheint das offensichtlich zu vermeiden), konnte ich ihm dennoch über Instagram und E-Mail mitteilen, dass ich ihm eine schnelle Genesung wünsche(te). Er befindet sich nun schon seit vielen Monaten in der Rehabilitation.
Seit Anfang Mai 2023 habe ich endgültig Abschied von Twitter genommen. Durch den Einfluss von Elon Musk begann ich mich dort immer unwohler zu fühlen. Für mich war Twitter von Anfang an eine große Enttäuschung. Ich habe viel Zeit und Aufmerksamkeit darauf verwendet, aber habe immer nur wenig Resonanz, respektvolle Kommunikation und Anerkennung erhalten. Mr. Wonderful von Shark Tank würde sagen: “Take it behind the barn and shoot it.” Ich beginne diese Lebensphilosophie immer besser zu verstehen: Es ist besser anzuerkennen, wenn etwas offensichtlich keinen Erfolg hat. Dies scheint auch auf die von mir gestartete My Diaries-Website zuzutreffen, die so wenig Interesse generiert hat, dass ich sie vorerst geschlossen habe.
Die skeptische Bewegung in den Niederlanden, unter der “Führung” von Pepijn van Erp, Vorstandsmitglied bei Skepsis, und mit dem Versagen von Jan Willem Nienhuys, der immer noch im Vorstand ist und nicht eingreift, hat allem und jedem, einschließlich mir selbst, den Todesstoß in Bezug auf respektvolle niederländische skeptische Diskussionen versetzt. Offensichtlich hat der Respekt in ihren Augen keinen hohen Stellenwert mehr. Van Erp hat durch seine aggressive Herangehensweise an Andersdenkende ein wahres Schlachtfeld geschaffen. Leider bin ich daher seit Jahren nicht mehr aktiv bei Skepsis Nederland. Aber Rob Nanninga ist immer da, und seine Liebe und gesunde skeptische Einflussnahme kann mir niemand nehmen.
Joran van der Sloot, der in meinen Blogs über Robbert van den Broeke und Stan Pluijmen eine große Rolle spielt, wird in den USA wegen der Erpressung von Beth Holloway vor Gericht gestellt werden. Ich hoffe weiterhin, dass er endlich die Wahrheit sagen wird, aber er wird sie natürlich beweisen müssen, sonst wird ihm niemand mehr glauben.
Bis heute hat sich nichts an meinem Streben, nicht alt zu werden, geändert. Die Spannung darüber und die treibende Energie dahinter nehmen stetig zu, und ich spüre diesen Druck immer stärker. Ich habe drei private Wege zu der himmlischen Feier identifiziert, aber das letzte Wort hat die Kosmos.
En ce qui concerne les mises à jour visuelles des lions, j’en étais resté au trésorier Rob Treasure Lion. Depuis lors, deux autres lions ont été ajoutés à l’Inner Crew. Rob Traveler Lion a un regard irrésistible de “Qui, moi ?” dans ses yeux, “Madame, pourquoi me regardez-vous ainsi ?”, avant de se jeter ensuite dévotement dans mes bras. Rob Fierce a une lueur flamboyante remarquable dans l’un de ses yeux.
Rob et moi sommes en voyage ensemble. À mon impression, grâce à sa transition, Rob ne savait pas soudainement plus que moi ; nous avons découvert certaines choses ensemble. À travers la quête de l’âme sœur, où je me suis retrouvé soudain avec deux Henryk Vogels au lieu d’un, l’attention s’est déplacée de la musique vers l’idéologie de Darkwood ! Appelez cela une lueur résiduelle. Et nous avons également agité la vie du deuxième Henryk Vogel.
Bien que ces Wanderwege semblent être des chemins perdus, j’ai l’impression que Rob, moi-même et nos amis impliqués avons involontairement donné un coup assez précis dans un jeu de dominos. Que ce soit en ce qui concerne Darkwood ou son homonyme. Sont ces Irrwege en fait des mouvements incompréhensibles de l’intelligentsia cosmique ? En parlant de cela, mon autre âme sœur, Cees van der Sloot, qui m’a appelé “le grand éveilleur” dans les années 80 à Utrecht, est également de nouveau actif. Rob et lui se sont sans aucun doute rencontrés à présent.
Dans l’optique de mon séjour intercontinental en Europe-Dresde, j’ai décidé le 29 juillet 2022 de ne plus utiliser du tout les bonbons et les comprimés de cannabis, et depuis lors, je ne les ai pas touchés du tout. Parfois, j’en ai encore envie, mais j’ai réfléchi à leur influence sur mon jugement. Avec le recul, je réalise que j’ai laissé les situations avec Darkwood et les deux Henryk Vogels durer beaucoup trop longtemps. Bien qu’il soit difficile de le prouver, l’utilisation de cannabis a peut-être joué un rôle à cet égard. Les deux Vogels se sont révélés être des catastrophes comparables pour moi personnellement, c’est pourquoi j’ai décidé de mettre fin à ma quête d’une âme sœur à la fois pour Rob Nanninga et pour moi-même. La vérité est que je ne veux jamais laisser quoi ou qui que ce soit se mettre entre Rob et moi.
Après avoir arrêté de consommer du cannabis, j’ai remarqué que mon corps avait tendance à prendre du poids. J’étais descendu en dessous de 60 kilos, comme on peut le voir lors de la séance photo White Raven. Pendant la séance, Mayumi Acosta a dû ajuster ma veste car elle était trop grande : “Es-tu encore plus léger ?”. Depuis lors, j’ai pris environ 4 kilos et je dois faire attention pour éviter que cela n’augmente davantage. Cette sensation de légèreté me plaît beaucoup, surtout en ce qui concerne les vêtements, c’est très agréable.
La talentueuse photographe Mayumi Acosta a récemment annoncé qu’elle et son mari émigreraient cette année à Innsbruck, en Autriche, en octobre 2023. Pour cette raison, j’ai rapidement réservé une dernière séance photo avec elle. Vous trouverez ci-dessous le magnifique résultat!
…
Je profite toujours énormément du vélo et de la marche, et ce printemps a été à nouveau une période d’activités florissantes, car la température et la nature en Californie sont toujours à leur meilleur au printemps. Je vis toujours grâce à la maigre pension alimentaire qui prendra fin l’année prochaine, ainsi qu’à mes économies qui sont en partie investies dans des cryptomonnaies. Pour le moment, je suis toujours sans emploi. Mon ex-partenaire m’a fait une grosse frayeur avec un grave accident de parachutisme (c’était son hobby : sauter d’avions, même en tant qu’instructeur et accompagnateur, et il venait juste de commencer à passer sa licence de pilote avant l’accident). Pour moi, le véritable amour ne s’arrête pas après un divorce, et bien que je n’aie plus de contact avec lui (il semble clairement l’éviter), j’ai pu lui souhaiter un prompt rétablissement via Instagram et e-mail. Il est en période de rééducation depuis plusieurs mois maintenant.
Depuis le début du mois de mai 2023, j’ai définitivement pris mes distances avec Twitter. Sous l’influence d’Elon Musk, je commençais à me sentir de plus en plus mal à l’aise sur cette plateforme. En réalité, Twitter a été une grande déception pour moi dès le départ. J’y consacrais beaucoup de temps et d’attention, mais j’obtenais peu de réponses, de communications respectueuses et de reconnaissance en retour. Comme dirait Mr. Wonderful de Shark Tank : “Mets ça derrière la grange et tire-lui dessus.” Je commence à mieux comprendre cette philosophie de vie : il est préférable de reconnaître quand quelque chose est clairement un échec. Cela semble également s’appliquer au site web de mon journal intime que j’ai lancé, mais qui a suscité si peu d’intérêt que je l’ai fermé pour le moment.
Le mouvement sceptique aux Pays-Bas, sous la “direction” de Pepijn van Erp, membre du conseil d’administration de Skepsis, et avec la non-intervention défaillante de Jan Willem Nienhuys, toujours membre du conseil d’administration, a porté un coup fatal à tout le monde, y compris à moi-même, en ce qui concerne les discussions sceptiques néerlandaises respectueuses. Il semblerait que le respect ne soit plus une valeur primordiale pour eux. Van Erp a créé un véritable champ de bataille par son approche agressive envers ceux qui ont des opinions différentes. Malheureusement, je ne suis plus active au sein de Skepsis aux Pays-Bas depuis des années. Cependant, Rob Nanninga est toujours là, et personne ne peut me priver de son amour et de son influence sceptique saine.
Joran van der Sloot, qui joue un grand rôle dans mes blogs Robbert van den Broeke-Stan Pluijmen, sera jugé aux États-Unis pour son chantage envers Beth Holloway. Je reste optimiste qu’il finira par dire enfin la vérité, mais il devra bien sûr la prouver, sinon personne ne le croira plus.
Jusqu’à présent, il n’y a eu aucun changement dans ma volonté de ne pas vieillir. La tension et l’énergie qui en découlent commencent à s’accumuler considérablement, et je ressens cette pression de plus en plus. J’ai identifié trois chemins privés vers la fête céleste, mais c’est au Cosmos de décider.
När det gäller uppdateringarna av de visuella lejonen hade jag stannat vid skattmästaren Rob Treasure Lion. Sedan dess har två ytterligare lejon lagts till Inner Crew. Rob Traveler Lion har en oemotståndlig “Vem, jag?” blick i sina ögon, “Fröken, varför tittar du så på mig?” för att sedan ödmjukt omfamna mig. Rob Fierce har en slående eldig glöd i en av sina ögon.
Rob och jag är på resa tillsammans. Enligt min uppfattning visste inte Rob, genom sin övergång, plötsligt mer än jag; vi upptäckte saker gemensamt. Genom sökandet efter en själsfrände, där jag plötsligt hamnade med två Henryk Vogels istället för en, försköts fokus från musiken till Darkwoods ideologi! Kalla det en efterglöd. Och vi skapade också uppståndelse i det andra Henryk Vogels liv.
Även om dessa Wanderwege kan verka som vilseledande vägar, får jag intrycket att Rob, jag och våra engagerade vänner oavsiktligt har gett en ganska exakt knuff i ett dominospel. Både när det gäller Darkwood och dess namne. Är dessa Irrwege faktiskt outgrundliga drag av Kosmos intelligentsia? På tal om det, min andra själsfrände, Cees van der Sloot, som kallade mig för “the great enlightener” på 1980-talet i Utrecht, är också aktiv igen. Rob och han har säkerligen redan lärt känna varandra.
Med tanke på mitt interkontinentala vistelse i Europa-Dresden beslutade jag den 29 juli 2022 att sluta använda cannabisgodis och -tabletter, och sedan dess har jag inte tagit dem alls. Ibland längtar jag fortfarande efter dem, men jag har tänkt på deras påverkan på mitt omdöme. När jag ser tillbaka inser jag att jag har låtit situationerna med Darkwood och de två Henryk Vogels pågå alltför länge. Även om det är svårt att bevisa kan cannabisanvändning möjligen ha spelat en roll här. Båda Vogels visade sig vara liknande katastrofer för mig personligen, och därför har jag beslutat att avsluta min sökning efter en själsfrände både för Rob Nanninga och för mig själv. Sanningen är att jag egentligen aldrig vill ha något eller någon som kommer emellan Rob och mig.
Efter att ha slutat med cannabis märkte jag att min kropp har en tendens att vilja gå upp i vikt. Jag hade gått ner under sextio kilo, som syns på White Raven-fotosessionen. Under fotograferingen var Mayumi Acosta tvungen att justera min jacka eftersom den var för lös: “Har du blivit ännu lättare?”. Sedan dess har jag gått upp ungefär 4 kilo och måste vara lite försiktig för att förhindra ytterligare viktökning. Den lätta känslan trivs jag väldigt bra med, särskilt när det gäller kläder, det är väldigt trevligt.
Den mästerfotografen Mayumi Acosta har nyligen meddelat att hon och hennes man kommer att emigrera till Innsbruck, Österrike i oktober 2023. Av den anledningen har jag snabbt bokat en sista fotosession med henne. Nedan ser ni det fantastiska resultatet!
…
Jag njuter fortfarande enormt av cykling och promenader, och den här våren var det återigen en uppblomstring av aktiviteter eftersom temperaturen och naturen i Kalifornien alltid är på sin bästa sida på våren. Jag försörjer mig fortfarande på den sparsamma underhållsbidraget, som kommer att upphöra nästa år, och på mina besparingar som delvis är investerade i kryptovalutor. För tillfället är jag fortfarande arbetslös. Min före detta partner skrämde mig rejält med en allvarlig fallskärmsolycka (som var hans hobby: att hoppa från flygplan, till och med som instruktör och guide, och han hade till och med börjat ta sin pilotlicens innan olyckan inträffade). För mig slutar sann kärlek inte vid en skilsmässa, och även om jag inte längre har kontakt med honom (han verkar tydligt undvika det), kunde jag ändå via Instagram och e-post låta honom veta att jag önskar honom en snabb återhämtning. Han har nu varit i rehabilitering i många månader.
Från och med början av maj 2023 har jag definitivt sagt adjö till Twitter. På grund av Elon Musks inflytande började jag känna mig allt mer obekväm där. För mig har Twitter faktiskt varit en stor besvikelse från början. Jag lade ner mycket tid och uppmärksamhet där, men fick alltid lite respons, respektfull kommunikation och uppskattning tillbaka. Mr. Wonderful från Shark Tank skulle säga: “Ta det bakom ladugården och skjut det.” Jag börjar förstå den här livsfilosofin bättre: att det är bättre att erkänna när något uppenbart inte är framgångsrikt. Det verkar också gälla för webbplatsen My Diaries som jag startade, men som genererade så lite intresse att jag har stängt den för nu.
Den skeptiska rörelsen i Nederländerna, under “ledning” av Pepijn van Erp, styrelsemedlem i Skepsis, och med den fortfarande styrelsemedlemmen Jan Willem Nienhuys som inte lyckades ingripa, har gett nådastöten till allt och alla, inklusive mig själv, när det gäller respektfulla nederländska skeptiska diskussioner. Tydligen står respekt inte högt på deras agenda längre. Van Erp har genom sitt aggressiva tillvägagångssätt gentemot avvikande åsikter orsakat ett verkligt slagfält. Tyvärr har jag därför inte varit aktiv med Skepsis Nederland på flera år. Men Rob Nanninga finns alltid där, och hans kärlek och sunda skeptiska inflytande kan ingen ta ifrån mig.
Joran van der Sloot, som spelar en stor roll i mina bloggar om Robbert van den Broeke och Stan Pluijmen, kommer att ställas inför rätta i Amerika för utpressning av Beth Holloway. Jag behåller hoppet om att han äntligen kommer att berätta sanningen, men han måste självklart kunna bevisa den, annars kommer ingen längre tro på honom.
Hittills har det inte skett några förändringar i min strävan att inte bli gammal. Spänningen kring detta och den drivande energin bakom det byggs upp och jag känner trycket öka allt mer. Jag har identifierat tre privata vägar till den himmelska festen, men ordet är Kosmos.
En cuanto a las actualizaciones visuales de los leones, me había quedado con el tesorero Rob Treasure Lion. Desde entonces, se han añadido dos leones más al Inner Crew. Rob Traveler Lion tiene una mirada irresistible de “¿Yo?”, diciendo: “Señora, ¿por qué me mira así?”, para luego rendirse devotamente en mis brazos. Rob Fierce tiene un resplandor notablemente ardiente en uno de sus ojos.
Rob y yo estamos de viaje juntos. Según mi impresión, Rob, debido a su transformación, no sabía repentinamente más que yo; descubrimos algunas cosas juntos. Con la búsqueda de la alma gemela, de repente me encontré con dos Henryk Vogels en lugar de uno, lo que desvió la atención de la música hacia la ideología de Darkwood. Llámalo un resplandor posterior. Y también causamos conmoción en la vida del segundo Henryk Vogel.
Aunque estos caminos parecen senderos perdidos, tengo la impresión de que Rob, yo y nuestros amigos involucrados hemos dado sin querer un empujón bastante preciso en un juego de dominó. Tanto en lo que respecta a Darkwood como a su homónimo. ¿Son estas desviaciones caminos incomprensibles de la inteligencia cósmica? Hablando de eso, mi otra alma gemela, Cees van der Sloot, quien en la década de 1980 en Utrecht me llamó “el gran despertador”, también está activo nuevamente. Sin duda, Rob y él ya se han conocido.
Con miras a mi estadía intercontinental en Europa-Dresden, el 29 de julio de 2022 decidí dejar de consumir caramelos y tabletas de cannabis, y desde entonces no los he vuelto a tomar en absoluto. A veces todavía siento ganas de ellos, pero he reflexionado sobre su influencia en mi capacidad de juicio. Mirando hacia atrás, me doy cuenta de que dejé que las situaciones con Darkwood y los dos Henryk Vogels duraran demasiado tiempo. Aunque es difícil de probar, es posible que el consumo de cannabis haya desempeñado un papel en ello. Ambos Vogels resultaron ser catástrofes comparables para mí personalmente, por lo que he decidido poner fin a mi búsqueda de un alma gemela tanto para Rob Nanninga como para mí mismo. La verdad es que nunca quiero permitir que algo o alguien se interponga entre Rob y yo.
Después de dejar de consumir cannabis, noté que mi cuerpo tiende a ganar peso. Había perdido peso hasta estar por debajo de los sesenta kilos, como se puede ver en la sesión de fotos de White Raven. Durante la sesión, Mayumi Acosta tuvo que ajustar mi chaqueta porque me quedaba suelta: “¿Has perdido aún más peso?”. Desde entonces, he aumentado aproximadamente 4 kilos y debo tener cuidado para evitar que siga aumentando. Me gusta mucho esta sensación ligera, especialmente cuando se trata de la ropa, es muy agradable.
La talentosa fotógrafa Mayumi Acosta recientemente anunció que ella y su esposo se mudarán a Innsbruck, Austria, este año en octubre de 2023. Por esta razón, rápidamente reservé una última sesión de fotos con ella. ¡Aquí abajo puedes ver el hermoso resultado!
…
Aún disfruto enormemente de andar en bicicleta y caminar, y esta primavera hubo un renovado impulso de actividades, ya que la temperatura y la naturaleza en California están en su mejor momento durante esta estación. Aún dependo de la escasa pensión alimenticia, la cual terminará el próximo año, y de mis ahorros que están parcialmente invertidos en criptomonedas. En este momento, todavía estoy desempleada. Mi ex pareja me asustó mucho con un grave accidente de paracaidismo (que era su pasatiempo: saltar de aviones, ahora incluso como instructor y guía, y justo antes del accidente incluso había comenzado a obtener su licencia de piloto). Para mí, el verdadero amor no termina con un divorcio, y aunque ya no tengo contacto con él (parece estar evitándolo claramente), pude hacerle saber a través de Instagram y correo electrónico que le deseo una pronta recuperación. Lleva meses en proceso de rehabilitación.
Desde principios de mayo de 2023, me he despedido definitivamente de Twitter. Comencé a sentirme cada vez más incómodo allí debido a la influencia de Elon Musk. Para mí, Twitter ha sido una gran decepción desde el principio. Dediqué mucho tiempo y atención a esta plataforma, pero siempre recibí poco respuesta, comunicación respetuosa y aprecio a cambio. Mr. Wonderful de Shark Tank diría: “Llévalo detrás del granero y dispárale”. Comienzo a entender cada vez mejor esta filosofía de vida: es mejor reconocer cuando algo claramente no tiene éxito. Esto parece aplicarse también al sitio web de My Diaries que lancé, pero que generó tan poco interés que lo he cerrado por ahora.
El movimiento escéptico en los Países Bajos, bajo el “liderazgo” del miembro del consejo directivo de Skepsis, Pepijn van Erp, y con la fallida falta de intervención del aún miembro del consejo directivo Jan Willem Nienhuys, ha dado el golpe final a todo y a todos, incluyéndome a mí mismo, en lo que respecta a las discusiones escépticas respetuosas en los Países Bajos. Parece que este respeto ya no ocupa un lugar destacado en sus principios. Van Erp ha causado una verdadera carnicería con su enfoque agresivo hacia aquellos que piensan de manera diferente. Desafortunadamente, hace años que ya no participo activamente en Skepsis en los Países Bajos. Sin embargo, Rob Nanninga siempre estará presente, y su amor e influencia escéptica saludable no pueden ser arrebatados de mí.
Joran van der Sloot, quien juega un papel importante en mis blogs Robbert van den Broeke-Stan Pluijmen, será juzgado en Estados Unidos por su extorsión a Beth Holloway. Sigo manteniendo la esperanza de que finalmente diga la verdad, pero por supuesto, tendrá que demostrarla, de lo contrario, nadie le creerá.
Hasta ahora, no ha habido cambios en mi búsqueda de no envejecer. La tensión al respecto y la energía impulsora detrás de ello están aumentando considerablemente, y siento esa presión cada vez más. He identificado tres caminos privados hacia la fiesta celestial, pero la palabra final está en manos del Cosmos.
Regarding the visual lion updates, I had left off with the treasurer Rob Treasure Lion. Since then, two more lions have been added to the Inner Crew. Rob Traveler Lion has an irresistible “Who, me?” look in his eyes, saying, “Madam, why are you looking at me like that?” before devotedly falling into my arms. Rob Fierce has a striking fiery glow in one of his eyes.
Rob and I are on a journey together. In my impression, Rob, through his transition, didn’t suddenly know more than me; we discovered things together. Through the search for a soulmate, where I unexpectedly ended up with two Henryk Vogels instead of one, the focus shifted from music to the ideology of Darkwood! Call it an afterglow. And we also stirred up the life of the second Henryk Vogel.
Although these Wanderwege seem like errant paths, I get the impression that Rob, I, and our involved friends unintentionally made quite a precise push in a game of dominos. Both regarding Darkwood and its namesake. Are these Irrwege, in fact, unfathomable moves of the Cosmos intelligentsia? Speaking of which, my other soulmate, Cees van der Sloot, who called me “the great awakener” in Utrecht back in the 1980s, is also active again. Rob and he have undoubtedly met each other by now.
With regards to my intercontinental stay in Europe-Dresden, on July 29, 2022, I decided not to use cannabis candies and tablets anymore, and since then, I haven’t taken them at all. Sometimes I still crave them, but I have reflected on their influence on my judgment. Looking back, I realize that I let the situations with Darkwood and the two Henryk Vogels persist for far too long. Although it is difficult to prove, cannabis use may have played a role in this. Both Vogels turned out to be comparable catastrophes for me personally, which is why I have decided to end my quest for a soulmate involving both Rob Nanninga and myself. The truth is that I never want anything or anyone to come between Rob and me.
After quitting cannabis, I noticed that my body tends to want to gain weight. I had lost weight to under sixty kilograms, as seen in the White Raven photoshoot. During the photo session, Mayumi Acosta had to adjust my jacket because it was too loose: “Have you become even lighter?” Since then, I have gained approximately 4 kilograms and need to be a bit mindful to prevent further increase. I quite enjoy the light feeling, especially when it comes to clothing; it’s very pleasant.
The master photographer Mayumi Acosta recently announced that she and her husband will be emigrating to Innsbruck, Austria, this year in October 2023. For that reason, I quickly booked one last photoshoot with her. Below, you can see the beautiful result!
…
I still greatly enjoy cycling and hiking, and this spring there was a renewed surge of activities as the temperature and nature in California are always at their best during this season. I am still living off the meager alimony, which will end next year, and my savings, some of which are invested in cryptocurrencies. Currently, I am still unemployed. My ex-partner gave me quite a scare with a serious skydiving accident (which was his hobby: jumping out of planes, now even as an instructor and guide, and he had just started pursuing his pilot’s license before the accident). For me, true love doesn’t end with a divorce, and although I have no contact with him anymore (he seems to actively avoid it), I was still able to convey my wishes for a speedy recovery to him through Instagram and email. He has been in rehabilitation for several months now.
Since early May 2023, I have definitively said goodbye to Twitter. I started feeling increasingly uncomfortable there due to the influence of Elon Musk. For me, Twitter has actually been a major disappointment from the beginning. I invested a lot of time and attention into it, but I always received little response, respectful communication, or appreciation in return. As Mr. Wonderful from Shark Tank would say, “Take it behind the barn and shoot it.” I am beginning to understand this life philosophy better: that it is better to acknowledge when something is clearly not successful. This seems to also apply to the “My Diaries” website that I launched, which generated so little interest that I have closed it for now.
The skeptical movement in the Netherlands, under the “leadership” of Skepsis board member Pepijn van Erp, and with the continued failure to intervene by board member Jan Willem Nienhuys, has dealt a final blow to everyone, including myself, when it comes to respectful Dutch skeptical discussions. It seems that respect is no longer a priority for them. Van Erp’s aggressive approach towards those with different views has caused a true battlefield. Unfortunately, I have not been active with Skepsis Netherlands for years now. But Rob Nanninga is always there, and his love and healthy skeptical influence cannot be taken away from me.
Joran van der Sloot, who plays a significant role in my Robbert van den Broeke-Stan Pluijmen blogs, will be in America to be tried for his extortion of Beth Holloway. I remain hopeful that he will finally tell the truth, but he will, of course, need to provide evidence to support it, otherwise, no one will believe him anymore.
To date, there have been no changes in my pursuit of not growing old. The anticipation and driving energy behind this are building up significantly, and I feel the pressure increasing. I have identified three private roads to the heavenly feast, but the word is with the Cosmos.
Wat betreft de visuele leeuwen-updates was ik gebleven bij de schatbewaarder Rob Treasure Lion. Sindsdien zijn er nog twee leeuwen aan de Inner Crew toegevoegd. Rob Traveler Lion heeft een onweerstaanbare “Wie, ik?” blik in zijn ogen, “Mevrouw, waarom kijkt u zo naar me?”, om mij vervolgens devoot in de armen te vallen. Rob Fierce heeft een opvallend vurige gloed in één van zijn ogen.
Rob en ik zijn samen op reis. Naar mijn indruk wist Rob, door zijn overgang, niet opeens meer dan ik; we ontdekten het een en ander gezamenlijk. Door de zoektocht naar de soulmate, waarbij ik opeens bij twee Henryk Vogels belandde in plaats van één, verschoof de aandacht van de muziek naar de ideologie van Darkwood! Noem het een afterglow. En brachten we ook nog eens reuring in het leven van de tweede Henryk Vogel.
Hoewel deze Wanderwege lijken op dwaalwegen, krijg ik de indruk dat Rob, ik en betrokken vrienden onbedoeld een tamelijk precieze duw hebben gegeven in een dominospel. Zowel met betrekking tot Darkwood als de naamgenoot ervan. Zijn deze Irrwege in feite onnavolgbare zetten van de Kosmos intelligentsia? Speaking of which, mijn andere soulmate, Cees van der Sloot, die me in de jaren tachtig van de vorige eeuw in Utrecht “de grote bewustmaker” noemde, is ook weer actief. Rob en hij hebben elkaar ongetwijfeld inmiddels leren kennen.
Met het oog op mijn intercontinentale verblijf in Europa-Dresden, had ik op 29 juli 2022 besloten geen cannabis-snoepjes en -tabletten meer te gebruiken, en sindsdien heb ik ze helemaal niet meer genomen. Soms verlang ik er nog naar, maar ik heb nagedacht over de invloed ervan op mijn oordeelsvermogen. Terugkijkend besef ik dat ik de situaties met Darkwood en de twee Henryk Vogels veel te lang heb laten voortduren. Hoewel het moeilijk te bewijzen is, kan cannabisgebruik hier mogelijk een rol in hebben gespeeld. Beide Vogels bleken voor mij persoonlijk vergelijkbare catastrofes te zijn, en daarom heb ik besloten mijn zoektocht naar een zielsverwant van zowel Rob Nanninga als mijzelf te beëindigen. De waarheid is dat ik eigenlijk nooit iets of iemand tussen Rob en mij wil laten komen.
Na het stoppen met cannabis merkte ik dat mijn lichaam de neiging heeft om gewicht aan te willen komen. Ik was afgevallen tot onder de zestig kilo, zoals te zien is op de White Raven fotoshoot. Tijdens de fotosessie moest Mayumi Acosta mijn jasje aanpassen omdat het te los zat: “Ben je nóg lichter geworden?”. Sindsdien ben ik ongeveer 4 kilo aangekomen en moet ik een beetje opletten om te voorkomen dat dit verder toeneemt. Het lichte gevoel bevalt me erg goed, vooral als het gaat om kleding, is het erg prettig.
De meesterfotografe Mayumi Acosta heeft onlangs aangekondigd dat zij en haar man dit jaar, in oktober 2023, naar Innsbruck, Oostenrijk zullen emigreren. Om die reden heb ik snel nog een laatste fotosessie bij haar geboekt. Hieronder ziet u het prachtige resultaat!
…
Ik geniet nog steeds enorm van fietsen en wandelen, en deze lente was er opnieuw een opleving van activiteiten, omdat de temperatuur en de natuur in Californië in de lente altijd op hun best zijn. Ik leef nog steeds van de spaarzame alimentatie, die volgend jaar stopt, en van mijn spaargeld dat deels geïnvesteerd is in cryptomunten. Op dit moment ben ik nog steeds werkloos. Mijn ex-partner heeft me flink laten schrikken met een ernstig parachutespring-ongeluk (wat hij als hobby deed: springen uit vliegtuigen, nu zelfs als instructeur en begeleider, en hij was vlak voor het ongeluk zelfs begonnen met het behalen van zijn pilootlicentie). Voor mij houdt ware liefde niet op bij een echtscheiding, en hoewel ik geen contact meer met hem heb (hij lijkt dat overduidelijk te vermijden), kon ik hem toch via Instagram en e-mail laten weten dat ik hem een spoedig herstel wens(te). Hij is nu al vele maanden aan het revalideren.
Van Twitter heb ik sinds begin mei 2023 definitief afscheid genomen. Door de invloed van Elon Musk begon ik me daar steeds ongemakkelijker te voelen. Voor mij is Twitter eigenlijk vanaf het begin een grote teleurstelling geweest. Ik besteedde er veel tijd en aandacht aan, maar kreeg er altijd weinig respons, respectvolle communicatie en waardering voor terug. Mr. Wonderful van Shark Tank zou zeggen: “Take it behind the barn and shoot it.” Ik begin deze levensfilosofie steeds beter te begrijpen: dat het beter is om te erkennen wanneer iets overduidelijk geen succes is. Dit lijkt ook van toepassing te zijn op de My Diaries-website die ik lanceerde, maar die zo weinig belangstelling genereerde dat ik hem voor nu heb gesloten.
De skeptische beweging in Nederland, onder “leiding” van Skepsis-bestuurslid Pepijn van Erp en met het falende niet-ingrijpen van nog steeds bestuurslid Jan Willem Nienhuys, heeft alles en iedereen, inclusief mijzelf, de genadeslag gegeven wat betreft respectvolle Nederlandse skeptische discussies. Dit respect staat blijkbaar niet hoog in hun vaandel (meer). Van Erp heeft door zijn agressieve benadering van andersdenkenden een waar slagveld veroorzaakt. Helaas ben ik dus al jaren niet langer actief met Skepsis Nederland. Maar Rob Nanninga is er altijd, en zijn liefde en gezonde skeptische invloed kan niemand mij afnemen.
Joran van der Sloot, die in mijn Robbert van den Broeke-Stan Pluijmen blogs een grote rol speelt, zal in Amerika berecht worden voor zijn afpersing van Beth Holloway. Ik blijf hoopvol dat hij eindelijk de waarheid zal vertellen, maar hij zal deze natuurlijk wel moeten bewijzen, anders zal niemand hem meer geloven.
Tot op heden zijn er geen veranderingen in mijn streven om niet oud te worden. De spanning hierover en de drijvende energie erachter beginnen zich danig op te bouwen en ik voel die druk in toenemende mate. Ik heb drie privé-wegen naar het hemelse feest geïdentificeerd, maar het woord is aan de Kosmos.
NB: de blauwe jas met de ster op de mouw heb ik van Henryk gekregen, echter ben ik hem in de extreme hectiek van de terugkeer naar Davis in de directe omgeving van de Bagage Claim op San Francisco Airport verloren. Ik heb tevergeefs “Lost Items” geprobeerd. Deze jas is volkomen uniek, een bedrijfsgeschenk, en de ster werd erop geappliqueerd door Henryk omdat daar een gaatje zat. Als iemand in Californië deze jas ergens ziet, graag actie ondernemen.
Al op 1 november 2022 een update.
Een voorbijganger op mijn blogs herkende het huis en stuurde de volgende reactie (zie galerij >).
Jazeker, in de kelder van dit huis huisde het verradende kwaad en wel in de vorm van de Stasi. Misschien zijn er nog steeds zaken gaande die het daglicht niet verdragen. Stasi-opvolgers en (neo-)nazis zijn immers anno 2022 nog steeds zeer actief en brandgevaarlijk in Dresden en omgeving. Hier is de link naar het commentaar waar het geplaatst werd, tip: Google Translate. U hoeft vanzelfsprekend niet op mij te wachten om zelf al op onderzoek te gaan.
Ook stuurde de gewaardeerde passant op mijn blogs nog meer informatie omtrent de Hermannstraße 4, Dresden: “Hermannstraße 4 is een zogenaamd individueel monument. De kunstenaar Carl Bantzer leefde tussen 1904 en 1907 in dit huis, hij was de opvolger van Gotthard Kuehl aan de Hochschule für bildende Künste. Stasi en kunstStasi en de economie“
Update 5 februari 2023: Helaas moet ik mijn beeld van de beide Henryk Vogels bijstellen. Ik dacht dat de ene de donkere met de lichte stip was en de andere de lichte met de donkere stip. Door maandenlange observatie na mijn terugkomst uit Dresden, met een open vizier en zonder anoniem te zijn, heb ik ontdekt dat dit niet het geval is. Ik denk dat de beide “kosmische tweelingbroers” vergelijkbaar zijn qua donkerheidsgraad/-verdeling, want er zijn nog veel meer overeenkomsten tussen hen. Ik zou graag meer willen uitleggen, maar zolang ik niet de middelen en mogelijkheden heb om verder te onderzoeken, zie ik hier geen zin in. Ik trek dus hier een streep onder en laat het over aan de Kosmos
Einde updates, begin blog.
Door de eenzaamheid van de pandemie enorm voortgedreven, was ik sinds 2020 actief op zoektocht: is er nog een soulmate van Rob Nanninga en mij op de aarde? Deze queeste bracht mij door een onnavolgbare kosmische truc niet naar een, maar naar twee Henryk Vogels in Dresden omgeving. Hier gaat een zeer vreemde kosmische kronkel aan vooraf, leest u daartoe graag mijn eerste Darkwood blog van februari 2022. Concreet vertrok ik op 30 september 2022 van Davis en kwam ik op 1 oktober 2022 in Dresden aan. Op 16 oktober 2022 verliet ik Dresden onder een zeer rommelende fysieke gezondheid (geen Corona), veroorzaakt door het voor mij elf jaar lang niet meer gekende vochtige Europese klimaat, om huiswaarts te vliegen. Ik was sinds mijn emigratie in oktober 2011 niet meer naar Europa teruggekeerd!
16 dagen had ik dus beschikbaar voor Henryk Vogel in Dresden en omgeving, en die tijd spendeerden we vooral in het immense Nationalpark Sächsische Schweiz. Uitdrukkelijk was dat niet de Duitse Folkmuziek zanger Darkwoods Henryk Vogel, Mr. Dark. Henryk en ik waren zelfs nog even in Tsjechië geweest.
In week twee dat ik daar was, had Henryk zijn baan weer, want hij kon niet twee volle weken vakantie opnemen. Met zijn huis in the middle of nowhere net buiten Dresden, besloot en uitte hij, en hij alleen, dat ik toch maar beter enige dagen in Dresden stad kon verblijven. Ter mijner vertier. Aangezien mijn oudste zus wegens verzendkosten-besparing haar nieuwe boek al in november 2021 naar Pension Abendrot in Dresden had opgestuurd, waar ik gezegd had te zullen verblijven, en ik het deze tweede oktober week in Dresden, in 2022 daar ook ophaalde, besloot ik alsnog, bijna een jaar na geplande dato, bij de lieve dame van PensionAbendrot neer te strijken. Dit pension bevindt zich op een steenworp afstand van Darkwoods huis, de Hermannstraße 4. Ik had aan het einde van mijn duistere Darkwood jaar, in november 2021, een verblijf bij dit specifieke pension gepland, toen mij eindelijk de intens roze bril waarmee ik naar Mr. Dark en de Folkgroep Darkwood had gekeken, van de neus was gevallen. Ik wilde dit huis wel eens met eigen ogen zien, omdat mijn herhaalde postzending daarnaartoe nooit was aangekomen en Mr. Dark geen enkele verklaring daartoe gaf, ook niet na herhaaldelijk vragen per mail en Facebook Messenger.
Het feit dat Henryk er opeens mee kwam dat ik wegens zijn werk beter enige dagen alleen in Dresden stad, downtown, kon verblijven, en ik weinig keuze had dan daarin mee te gaan, bewijst dat ik het hele Darkwood gebeuren echt los had gelaten en ik zelfs geenszins meer van plan was geweest het Hermannstraße 4 huis te bezoeken en in het PensionAbendrot te verblijven. Maar de Kosmos, via Henryk nota bene, had daar andere ideeën over. Meer in de geest van, “Nu ben je hier, en nu ga je het afmaken ook, Constantia.”
Op 9 oktober in de namiddag bracht Henryk me erheen en installeerde ik me in de twee zeer gerieflijke en schone kamers van Pension Abendrot. De volgende middag, 10 oktober 2022, wandelde ik naar het genoemde huis en begon ik wat foto’s te maken. Het toegangshek stond open, maar ik bleef keurig op straat staan. Na misschien hoogstens vijf minuten zag ik opeens beweging bij de zeer gedateerde, semi-transparante toegangshal van het huis. Verwonderd keek ik toe, huw? Ik had al geconstateerd dat Henryk, die er voor mij in najaar 2021 kort een kijkje had genomen, en gezegd had dat er niemand woonde, dat niet correct gezien had, dit huis was wel degelijk bewoond. Ik zag bijvoorbeeld een open raam, en er ging algemeen van dit huis uit dat er hier iemand was. En inderdaad. Een zeer kleine man van formaat, ik schat hem op mogelijk tussen de 1 meter vijftig en 1 meter zestig centimeter, al ouder, was in gebukte houding aan het rondmoffelen in de semi-doorzichtige hal. Ik vermoed dat hij zijn schoenen aan het aandoen was. De deur ging nu geheel open en het mannetje kwam naar buiten. Ik was nu een beetje aan het filmen, maar voelde geen behoefte aan een confrontatie en liep met ferme pas weg en keek daarbij twee keer om. De eerste keer hoorde ik zijn voetstappen en liep ik vlug weer verder. Pas aan het einde van de straat stopte ik weer en keek schielijk om. En jawel, daar stond het mannetje bij het hek van dat huis met een, naar mijn gevoel dreigende uitstraling, naar me te loeren. Had meneer-de-Hermannstraße-4-opzichter mij zien fotograferen en wilde hij verhaal komen halen?
Ik keerde terug naar het pension en dacht kort over deze ontwikkeling na. Ik kon mij nu als een bang vogeltje gedragen en het bij deze ene keer laten, maar ik dacht: “Basta, Mr. Dark en consorten hebben mij een jaar lang voor Jan met de korte achternaam mijn hele hebben en houwen via Facebook en ook via de email laten spillen zonder mij te waarschuwen dat het geen private setting was, mij een jaar lang het Darkwood Twitter account laten vullen met zoveel liefde en toewijding, terwijl ik hun voortdurend mailde en update berichten stuurde, en mij pas na exact een jaar via de email een ijskoude reactie vol met nauwelijks verhulde haat gegeven. Hun grootste fan! Ik ben nu vanzelfsprekend geen fan meer! Nee hoor, ik had geen reden om hun met fluwelen handschoenen aan te pakken. Ik zou de volgende dag terugkeren, en nu, in plaats van foto’s te maken, het huis filmen, zelfs als het mannetje weer naar buiten zou komen. En dit keer zou ik niet weglopen.
Zo gezegd, zo gedaan. Met fris gewassen coiffure en ditto determinatie wandelde ik de volgende dag weer naar het huis. Dit keer viel mij heel erg het vogelnest op, dat merkwaardig op een stenen muur gedrapeerd ligt direct bij het begin van de tuin van het Darkwood huis. Een doorsnee mens zou denken, “Betekent niets”, maar ik heb de Darkwood Folk groep en Mr. Dark een jaar lang intensief ontleed via mijn Darkwood Twitter account, al hun liederen die bol staan van symbolen en diepe betekenissen intensief beluisterd en via tweets geïllustreerd. Ook was er een vervallen vogelhuisje aan het huis bevestigd. Dit nest zei mij: “Op deze wijze wordt het Darkwood Nest aangekondigd”. Het huis heeft een extreme onderhoudsachterstand en wat is er bijvoorbeeld in de duistere kelder met de vele, met gietijzeren tralies beklede luchtramen? Er is hier naar mijn indruk iets duisters aan de hand. Ik schreef in mijn eerdere blog al over de “Nazi-huis en Nazi-geld” droom die ik had over de Hermannstraße 4.
“We sank our guilt, we sank our crimes”, zingt Mr. Dark in “Nothing left to lose”, en daar kwam in juli 2021 een nieuwe YouTube clip van hun hand bij, waarin de toeschouwer kan zien dat er gesuggereerde bloedvegen in het beeld gebracht worden. Waar komt duistere Dolk muziek vandaan? Oh, de dolk is een oprechte verschrijving, maar aangezien Mr. Dark tijdens zijn concerten letterlijk met een dolk, zwaard aan het zwaaien is, laat ik het staan. Bedoeld is dus duistere Folk muziek. Is het slechts toeval, of gaat er iets aan vooraf? Waarom zingt Mr. Dark zo vaak zwartgallig over schuld en boete, over heldendom en martyrdom? Vanwaar ook de immer zeer duistere, zwart-wit foto’s op zijn Instagram en Facebook?
Ik keer terug naar mijn 16 dagen met Henryk Vogel. Deze andere Henryk leerde ik goed kennen, we trokken erop uit en ondernamen allerlei soorten activiteiten. Altijd wel is in mijn achterhoofd gebleven dat dit alles een kosmische aangelegenheid is, en pseudo skeptici die dit allemaal meteen onzin vinden, herinner ik eraan dat ze dit niet hoeven te lezen. Deze beide Henryk Vogels zijn mijns inziens kosmische twins. En dit bedoel ik niet eens op een zweverige manier, ik denk dat er natuurkundige wetten zijn à la kwantumverstrengeling van verbonden paren op afstand. “Soulmates” zou je het kunnen noemen of misschien “familieparen of -groepen”. Ik zie de twee Henryk Vogels als in een yin yang eenheid, de een licht met een duistere stip, de ander duister met een lichte stip. Mogelijk is er zelfs een genetische connectie tussen beide, waar beiden niets van willen weten. Maar ik laat mij door niemand meer de kaas van het brood eten en schrijf wat ik waarneem.
Het soulmates idee is naar mijn huidige inzicht veel breder dan het beeld dat ieder slechts één soulmate zou hebben. Zelf denk ik inmiddels dus aan ‘soulmate groepen’. Wat Rob Nanninga en ik hebben, zie ik als een volkomen tot bloei gekomen, uniek soulmate-schap. Dit was al in ontwikkeling tijdens Robs fysieke leven en kon na het moment van Robs overgaan in 2014 ontstaan. Alleen hij en ik dus, een spetterend, vurig soulmate paar, en de knuffelleeuwen die voor hem staan. Voor mij zal Rob altijd dè soulmate zijn. Ik vang alle Rob Nanninga gerelateerde ontwikkelingen onder de paraplu van Magisch Realisme.
Genoeg zaken wijzen erop dat ook Henryk en ik wel degelijk in een ‘soulmate groep’ zitten. Wat niet wil zeggen dat het voor nu in dit leven een ‘match’ is. Ik noem hier slechts een paar eerder ludieke voorbeelden (en ik gaf al een zwaardere voorzet in het vorige Darkwood blog). Zo bleek tot mijn enorme plezier dat Henryks klerenkast vol met tshirts, hippe en stoere jasjes en ditto truien hing die ook mij allemaal pasten en geweldig stonden. Zelfde smaak, zelfde maat! Dit was echt een walhalla voor mij, ik kon gewoon schier onuitputtelijk in zijn kleerkast duiken en mij verzekerd weten van coole kleren. Zijn specifieke producten voor blond haar van Guhl en Schwarzkopf waren al eveneens een directe hit. Het waren de zaken die ik exact zo gebruikt had toen ik zelf nog in Nederland woonde. Ook bleek hij een gezichtsmasker, huidvertroetelproducten liefhebber net als ik. En zo wandelden we een keer en zijn rechterveter bleek los. Hij stopte om die te strikken en zei toen dat ook mijn rechterveter los was. Verbaasd keek ik naar beneden rechts. Inderdaad, ook los.
Henryk zei dingen. Hij, de man die altijd zegt te zweren bij het licht en van geen duister wil weten, zei een paar keer zaken die ik zeer merkwaardig vond, het was humor, maar opvallend duister en gruwelijk, en een ding specifiek sloeg eigenlijk al meteen als een bom bij mij in. Wij reden een keer langs een meer, moeras en Henryk grapte dat hij in dit meer lijken verzwaarde, liet zinken en zo dus verborg. Ik dacht: “Wat zeg je me nou?! Waar komt dit in hemelsnaam vandaan?” En al snel dacht ik, geloof me, geheel ongewild aan Mr. Dark, zijn Instagram foto’s en YouTube clip van Ghost Lake en zijn duistere liederen over “We sank our guilt we sank our crimes”, over zelfmoord gaan plegen bij de rivier, enz.. Ik ken al die songteksten uit mijn hoofd!
En ook had ik in vorige Darkwood blog al melding gemaakt van het feit dat Henryk de zin “Mehr Schein als Sein” in de mond had genomen, terwijl hij het specifiek over Darkwood had en hij uitdrukkelijk geen enkele kennis had genomen van die liederen, omdat hij er niets mee te maken wil hebben. Maar deze zin wordt letterlijk zo gezongen door Mr. Dark in een van zijn liederen. Enter de kosmische alert, hier is iets enorms aan de hand. De ene twin uit geheel onbedoeld letterlijke zinnen, maar ook gebeurtenissen, of, hoe zal ik het juridisch gezien veilig zeggen, gedachten en herinneringen, al dan niet fictief, aan gebeurtenissen van de andere twin? De wetenschap heeft al zo vaak onderzoek gedaan naar raadselachtige twin-verbindingen die toch echt heel veel van telepathie weg hebben, maar eerder naar mijn idee met iets als kwantumverstrengeling te maken kunnen hebben. Enter Henryk Vogel en Henryk Vogel.
Beiden met zeer heldere en krachtige stem, zelfde haardracht keuze, ongeveer zelfde leeftijd, ditto postuur en lengte, blond haar, blauwe ogen, beiden woonachtig in Sachsen, in of aan de rand van Dresden, beiden ongelooflijke perfectionisten (wat een gevoel van kilheid en onmogelijkheid om die perfectie te behalen kan creëren bij naasten), Einzelgängers en beterweters, beiden enorme natuurmensen, gigantisch sterke hikers/wandelaars, de een met een sociaal actieve baan, maar tegelijkertijd opvallend onwillend met een sociaal, persoonlijk en herleidbaar profiel naar de buitenwereld aan te treden, de ander een bekend Folk zanger, maar alleen sociaal in de zeer naaste omgeving en eveneens extreem onwillend, tot in het absurde zelfs, ja, hier heb ik het over Mr. Dark, om een persoonlijk profiel over zichzelf vrij te geven. Dit is in Folk kringen algemeen bekend, Mr. Dark is een extreemste vorm van privé persoon, en uit geen sjoege over wat dan ook in zijn persoonlijke leven. Oh ja, ik zie hier zeer veel draden lopen, echte draden. Ik raad dan ook een Dresden, Sachsen Cold Case? team aan eens expliciet aan Mr. Dark te gaan vragen waarom hij toch zo vaak zingt over schuld en misdaad en daar zelfs bloedstrepen bij trekt in zijn recente clip. En misschien daarbij eens Ghost Lake te noemen. En ook raad ik aan het Hermannstraße 4 huis van kelder tot top uit te kammen. Het mannetje moet dat gewoon maar toelaten. En ja, ik neem elke verantwoordelijkheid voor deze zinnen op mij. Ik vraag vooralsnog, ik stel niet als feiten. Het verhaal kan immers ook verder gaan dan Mr. Dark zelf, misschien overlopen naar zijn ouders en grootouders. Onschuldig tot het tegendeel bewezen is.
Iets curieus. In de ochtend van 29 oktober 2022 droomde ik kort over Robbert van den Broeke. We waren buiten, camping-achtige omgeving. Hij zat schuin links voor me en informeerde tot mijn verbazing in goed Duits naar mijn komende Darkwood blog, liet blijken dat hij het graag wilde lezen. Ik was verrast en antwoordde hem ook in het Duits (beide Nederlander, althans, ik tot 2017). Ik zei: “Ja, ik heb ook foto’s gemaakt… hoe heb je zo goed Duits geleerd, “von Dir” (via jezelf, autonoom)?” Hij antwoordde rustig en geheel dus niet zoals ik hem ken, wat hij precies zei, weet ik niet meer, maar opnieuw klonk het volkomen authentiek, native speaker niveau Duits. Reïncarnatie anybody? Of wat?
NB: Henryk gave me the blue jacket with the star on the sleeve, but I lost it in the extreme hectic pace of the return to Davis in the immediate vicinity of the Baggage Claim at San Francisco Airport. I tried “Lost Items” to no avail. This jacket is completely unique, a corporate gift, and the star was appliquéd on it by Henryk because there was a small hole there. If anyone in California sees this jacket anywhere, please take action.
Note: Since this is now important for the content, about the name Henryk Vogel: “vogel” is both Dutch and German for “bird“. So you can in fact read: Henryk Bird, so compare the title bird’s nest, Darkwood’s Nest.
An update already on November 1, 2022.
A passerby on my blogs recognized the house and sent the following comment (gallery >)
Yes, in the basement of this house dwelt betraying evil in the form of the Stasi. Perhaps some form of evil still dwells there, and imo, the house should be combed thoroughly. Stasi successors and (neo) Nazis are still very active in 2022 and a real threat in and around Dresden. Please read for yourself, tip: Google Translate. Of course you don’t have to wait for me to do your own research.
The esteemed visitor of my blog sent even more valuable information: “Hermannstraße 4 is a so-called individual monument. The artist Carl Bantzer lived in it between 1904 and 1907, he was the successor of Gotthard Kuehl at the Academy of Fine Arts. Stasi and artStasi and the economy
Update February 5, 2023: Unfortunately, I have to revise my image of both Henryk Vogels. I thought that one was the dark one with the light dot and the other was the light one with the dark dot. Through months of observation after my return from Dresden, with an open vision and without being anonymous, I have discovered that this is not the case. I think that both “cosmic twin brothers” are comparable in terms of darkness grade/-distribution because there are still many more similarities between them. I would like to explain more, but as long as I do not have the means and opportunities to further investigate, I see no point in it. So I draw a line under it here and leave it up to the Cosmos.
End updates, start blog.
Driven enormously by the loneliness of the pandemic, I have been actively searching since 2020: is there still a soul mate of Rob Nanninga and me on the earth? This quest brought me through an inimitable cosmic trick not to one, but to two Henryk Vogels in the Dresden area. This is preceded by a very strange cosmic twist, please read my first Darkwood blog from February 2022. Specifically, I departed from Davis on September 30, 2022 and arrived in Dresden on October 1, 2022. On October 16, 2022 I left Dresden in very rumbling physical health (no Corona), caused by the humid European climate unknown to me for eleven years, to fly home. I had not returned to Europe since my emigration in October 2011!
So I had 16 days available for Henryk Vogel in Dresden and the surrounding area, and we mainly spent that time in the immense National Park Sächsische Schweiz. It was explicitly not German Folk music singer Darkwoods Henryk Vogel, Mr. Dark. Henryk and I had even been to the Czech Republic for a while.
In week two I was there, Henryk had his job again, as he couldn’t take two full weeks of vacation. With his house in the middle of nowhere just outside Dresden, he decided and expressed, and he alone, that I had better stay a few days in Dresden city. For my amusement. Since my eldest sister had already sent her new book to Pension Abenrot in Dresden in November 2021 due to shipping costs savings, where I had said that I would stay, and I also picked it up this second October week in Dresden, in 2022, I decided after all, almost a year after the planned date, to settle down with the sweet lady of Pension Abendrot. This guest house is a stone’s throw from Darkwood’s home, Hermannstraße 4. I had planned a stay at this particular guest house at the end of my turbid Darkwood year, in November 2021, when I finally tossed the intense pink glasses with which I used to look at Mr. Dark and the Folk Group Darkwood. I wanted to see this house with my own eyes, because my repeated mail there had never arrived and Mr. Dark gave no explanation for this, even after repeated questions by email and Facebook Messenger.
The fact that Henryk suddenly came up with the fact that because of his work it was better for me to spend a few days alone in Dresden city, downtown, and I had little choice but to go along with it, proves that I had really let go of the whole Darkwood thing and I never even intended to visit the Hermannstraße 4 house in 2022 let alone stay at the Pension Abendrot. But the Kosmos, through Henryk of all people, had other ideas about that. More in the spirit of, “Now you’re here, and now you’re going to finish it too, Constantia.”
In the afternoon of 9 October, Henryk took me there and I settled in the two very comfortable and clean rooms of Pension Abendrot. The next afternoon, October 10, 2022, I walked to the said house and started taking some pictures. The gate was open, but I stood neatly in the street. After maybe five minutes at the most, I suddenly saw movement at the very dated, semi-transparent entrance hall of the house. I looked on in amazement, huh? I had already noticed that Henryk, who had briefly taken a look for me in autumn 2021, and said that nobody lived there, had not seen that correctly, this house was indeed inhabited. For example, I saw an open window, and this house generally assumed that someone was here. And indeed. A very small man of stature, I estimate possibly between 4’95”-5’25”, 1 meter fifty-sixty centimeters, elderly, was stooping in the semi-transparent hall. I suspect he was putting on his shoes. The door now opened completely and the little man came out. I was now filming a bit, but felt no need for a confrontation and walked away with a firm step, looking back twice. The first time I heard his footsteps and quickly walked on. Only at the end of the street did I stop again and quickly looked back. And yes, there was the little man at the gate of that house, looking at me with what I felt threatening look. Had Mr.-Hermannstraße-4 supervisor seen me photograph and did he want to come and get a story?
I returned to the guest house and thought briefly about this development. I could act like a frightened bird now and leave it at this once, but I thought, “Basta, Mr. Dark and associates let me spill all my personal and illustrated outpourings and facts via Facebook and also via email without warning me that it was not a private setting, let me fill the Darkwood Twitter account for a year with so much love and devotion, as I constantly emailed them and sent updates, and only after exactly a year gave me an ice cold response via email full of thinly veiled hatred. Their biggest fan! Obviously I’m not a fan anymore! No, I had no reason to tackle them with velvet gloves. I would return the next day, and now, instead of taking pictures, film the house, even if the little man came out again. And this time I wouldn’t walk away.
No sooner said than done. With freshly washed coiffure and ditto determination I walked back to the house the next day. This time I particularly noticed the bird’s nest, which is curiously draped on a stone wall right at the entrance of the garden of the Darkwood house. The average person would think, “Means nothing”, but I analyzed the Darkwood Folk group and Mr. Dark intensively for a year via my Darkwood Twitter account, intensively listened to all their songs that are full of symbols and deep meanings and illustrated them via tweets. A dilapidated birdhouse was also attached to the house. This nest told me: “This is how the Darkwood Nest is announced”. The house has an extreme maintenance backlog and what is, for example, in the dark basement that has many skylights lined with cast iron bars? I think there is something sinister going on here. I wrote in my earlier blog about the “Nazi house and Nazi money” dream I had about Hermannstraße 4.
“We sank our guilt, we sank our crimes,” sings Mr. Dark in “Nothing Left to Lose”, and a new YouTube clip of their hand was added in July 2021, in which the viewer can see that suggested blood smears are brought into the image. Where does dark Dagger music come from? Mr. Dark is literally brandishing a dagger, sword during his concerts. Well, I meant Dark Folk music. Is it just a coincidence, or is there something preceding it? Why does Mr. Dark so often sing melancholically about guilt and penance, about heroism and martyrdom? Where do the ever-dark, black-and-white photos on his Instagram and Facebook come from?
I return to my 16 days with Henryk Vogel. I got to know this other Henryk well, we went out and did all kinds of activities. It has always been in the back of my mind that this is all a cosmic matter, and I remind pseudo skeptics who immediately think this is all nonsense that they don’t need to read this. These two Henryk Vogels are cosmic twins in my opinion. And I don’t even mean this in a vague way, I think there are laws of physics a la quantum entanglement of connected pairs at a distance. You could call them “Soulmates” or maybe “family couples or groups”. I see the two Henryk Vogels as in a yin yang unity, one light with a dark dot, the other dark with a bright dot. There may even be a genetic connection between the two, which neither of them want to know about. But I will not let anyone deprive me of my right to write what I observe.
In my current understanding, the soulmates idea is much broader than the perception that each person would have only one soulmate. I am now thinking of ‘soulmate groups’. What Rob Nanninga and I have, I see as a fully blossomed, unique soulmateship. This was already in development during Rob’s physical life and has fully arisen after Rob’s transition in 2014. Just him and me, a sparkling, fiery soulmate couple, and the cuddly lions that symbolize him. For me Rob will always be the soulmate. I capture all Rob Nanninga related developments under the umbrella of Magical Realism.
Enough things indicate that Henryk and I are indeed in a ‘soulmate group’. Which does not mean that it is a ‘match’ in this life for now. I’ll just mention a few rather playful examples here (and I already gave a heavier lead in the previous Darkwood blog). It turned out to my great pleasure that Henryk’s wardrobe was full of t-shirts, hip and cool jackets and ditto sweaters that all fit me and looked great. Same taste, same size! This was really a mecca for me, I could just almost inexhaustibly dive into his wardrobe and be assured of cool clothes. His specific products for blond hair from Guhl and Schwarzkopf were also an immediate hit. These were the things I had used exactly when I was still living in the Netherlands. He also turned out to be a face mask, skin pampering enthusiast just like me. And so we walked once and his right lace turned out to be loose. He stopped to tie it and then said that my right lace was also untied. Surprised, I looked down to the right. Yes, also loose.
Henryk said things. He, the man who always says he swears by the light and doesn’t want to know anything about the dark, said a few times things that I found very curious, it was humor, but remarkably dark and horrific, and one thing in particular immediately struck me as a bomb. Once we drove past a lake, swamp, and Henryk joked that he weighed down corpses in this lake, lowered them and thus hid them. I thought, “What are you telling me?! Where the hell is this coming from?” And soon I thought, believe me, quite unwittingly of Mr. Dark, his Instagram photos and YouTube clip of Ghost Lake and his dark songs about “We sank our guilt, we sank our crimes”, about committing suicide by the river, etc.. I know all those lyrics by heart!
And also in a previous Darkwood blog I already mentioned the fact that Henryk had said “Mehr Schein als Sein, “More appearances than reality” while he was specifically talking about Darkwood and he had explicitly not taken any notice of those songs, because he wants nothing to do with it. But this phrase is literally sung by Mr. Dark in one of his songs. Enter the cosmic alert, something huge is going on here. The one twin entirely unintentionally utters literal sentences, but also events, or, how to put it legally safe, thoughts and memories, whether or not fictitious, of events of the other twin? Science has so often researched puzzling twin connections that really look a lot like telepathy, but in my opinion could have something to do with something like quantum entanglement. Enter Henryk Vogel and Henryk Vogel.
Both with very clear and powerful voices, same haircut choice, about the same age, ditto build and height, blond hair, blue eyes, both living in Saxony, in or on the outskirts of Dresden, both incredible perfectionists (what may cause a feeling of coldness and impossibility to achieve that perfection among loved ones), Einzelgänger and know-it-alls, both enormous nature people, enormously strong hikers/walkers, the one with a socially active job, but at the same time remarkably unwilling to provide a social, personal and traceable profile to the outside world. the other a well-known Folk singer, but only socially in the very close environment and also extremely unwilling, even to the absurd, yes, here I am talking about Mr. Dark, to release a personal profile about himself. This is well known in Folk circles, Mr. Dark is a most extreme form of private person, and refuses to pronounce even one syllable about his personal life. Oh yes, I see a lot of threads running here, real threads. So I recommend a Dresden, Sachsen Cold Case? team explicitly to ask Mr. Dark why he sings so often about guilt and crime and even draws blood smears in his recent clip. And maybe casually mention Ghost Lake. And I also recommend combing the Hermanstrasse 4 house from basement to top. The little man just has to allow it. And yes, I take all responsibility for these sentences. I am asking for the time being, I am not stating as facts. After all, the story can also go further than Mr. Dark himself, perhaps defecting to his parents and grandparents. Innocent until proven otherwise.
Curiosity. In the morning of October 29, 2022, I briefly dreamed about Robbert van den Broeke. We were outside, camping-like environment. He sat diagonally to my left and to my surprise inquired in good German about my upcoming Darkwood blog, showing that he was eager to read it. I was surprised and also answered him in German (both Dutch, at least me until 2017). I said, “Yeah, I took pictures too… how did you learn German so well, “von Dir” (through yourself, autonomously)?” He answered calmly and not at all as I know him, I don’t remember exactly what he said, but again it sounded completely authentic, native speaker level German. Reincarnation anybody? Or what?
Dieses Special ist dem Herzen dieser Webseite gewidmet: dem Weißen Raben. Der Weiße Rabe untersucht die Mischung aus ‘paranormalem’ und paranormalem Betrug, der Weiße Rabe betreibt Wahrheitsfindung, der Weiße Rabe ist der Mittelsmann, der Skeptiker, der zwischen zwei Polen steht, nicht der leichtgläubige Softie, der alles direkt nimmt, aber auch kein Pseudo- Skeptiker, der alles ablehnt, was nicht direkt materiell oder nicht bereits wissenschaftlich erforschtes Gebiet ist. Der Weiße Rabe sucht sorgfältig seinen Weg in die Mäander der wirklichen Tiefe dieser und jenseits dieser Welt.
Das Hintergrundthema dieser Seite, nach der geheimnisvollen Dame mit dem Hoodie am Strand, ist seit einiger Zeit die mystische Atmosphäre von Edgar Allan Poes „Der Rabe“. Ich habe diesem Bestseller-Gedicht im Jahr 2022 etwas hinzuzufügen. Der Rabe in Poes Gedicht repräsentiert die Melancholie, die Hauptfigur des Gedichts hat seine geliebte Lenore an Meister Tod verloren und ist für immer gebrochen. Alle Hoffnung auf eine gute Zukunft ist verloren. „Nevermore“ sagt der schwarze Rabe jedes Mal, wenn die Hauptfigur des Gedichts den ungebetenen Gast um einen Hoffnungsschimmer bittet. Poe durfte während seines physischen Lebens und unmittelbar nach der Veröffentlichung dieses Gedichts seinen eigenen Ruhm erfahren. Kinder auf der Straße rannten hektisch hinter ihm her, ahmten einen fliegenden Raben nach und riefen vor Freude: „Nie mehr!“
Das Gedicht hat sich weltweit eingenistet, und der intelligente schwarze Rabe hat sich auch als Symbol eingenistet, oft zu Unrecht als Bote dunkler Omen. Vielmehr ist der Rabe mit hohem IQ ein Bote sehr tiefer Botschaften. In Poes Fall war es eine Botschaft der Unerbittlichkeit, Lenore ist tot, nicht nachjammern. Ich selbst gehe seit dem Tod von Rob Nanninga im Jahr 2014 (und natürlich von vielen weiteren geliebten Menschen und Tieren) ähnlich damit um. Und nein, wie Poe bin ich nicht erfreut. Betritt Constantia, und Constantia sagt, da ist auch der Weiße Rabe. Er kommt jetzt, im Jahr 2022, und er sagt: „Ja, es gibt Hoffnung, Meister Tod kann besiegt werden, wir schauen jetzt in diese andere Welt, Kontakt mit ‚Verstorbenen‘ ist möglich, weil sie einfach existieren, in einer zeitlosen oder in einer ‘allen-Zeiten-zu-gleicher-Zeit-Welt’. Dies wird ein Thema eines nächsten Blogs sein, Rob Nanninga gibt auch Vorschläge dazu.
Aber der Weiße Rabe sagt in dieser Zeit von Pandemien, Klimakatastrophen und Kriegen noch mehr: „Die Neue Welt steht vor der Tür, Leute, und wer nicht mit mir ist, ist gegen mich und geht über Bord, denn der Frieden will kommen, es tut mir leid, lange genug gewarnt und Chancen gehabt, weiter!” Nun, jeder bekommt viele Chancen, aber es gibt jetzt ziemlich viele echte weiße Friedensfedern zu zeigen, so oder so.
Ich bat Mayumi Acosta, mich in zwei Einstellungen zu fotografieren, einmal mit dem und als der Schwarze(n) Raben, einmal mit dem und als der Weiße(n) Raben. Meister Mayumi war positiv rabiat.
When the desert sun has passed horizon's final light
And darkness takes it's place...
We will pause to take our rest.
Sharing songs of love,
Tales of tragedy.
The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When a poet sings the song and all are hypnotized,
Enchanted by the sound...
We will mark the time as one,
Tandem in the sun.
The rhythm of a hymn.
The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When the dawn has come
Sing the song,
All day long.
We will move as one,
Bear the load
On the road.
The souls of heaven
Turn to stars
Every single night
All across the sky...
They shine.
Deze Special staat in het teken van het hart van deze site: de Witte Raaf. De Witte Raaf onderzoekt de mengelmoes van ‘paranormaal’ en paranormale fraude, de Witte Raaf doet aan waarheidsvinding, de Witte Raaf is de Middelman, de skepticus die tussen twee polen staat, niet de softie die alles direct aanneemt, maar ook niet de pseudo-skeptikus die alles verwerpt wat niet direct materieel of niet reeds wetenschappelijk ontgonnen terrein is. De Witte Raaf zoekt zich zorgvuldig een weg in de meanders van de werkelijke diepgang van deze en voorbij deze wereld.
Het achtergrondthema van deze site is, na de geheimzinnige dame met hoodie op het strand, alweer een tijd de mystieke sfeer van Edgar Allan Poes “The Raven”. Aan dit bestseller gedicht heb ik in 2022 iets toe te voegen. De raaf in Poes gedicht staat voor de zwaarmoedigheid, de hoofdpersoon van het gedicht heeft zijn geliefde Lenore verloren aan Meester Dood en hij is voor altijd gebroken. Alle hoop op een goede toekomst is verloren. De zwarte raaf zegt steeds alleen maar “Nevermore”, elke keer als de hoofdpersoon van het gedicht de ongenode gast smeekt om een sprankje hoop. Poe mocht zijn eigen roem nog tijdens zijn fysieke leven ervaren en wel meteen na het uitkomen van dit gedicht. Kinderen op straat renden achter hem aan, door het dolle heen, imiteerden een vliegende raaf en riepen vergenoegd: “Nevermore!”
Het gedicht nestelde zich wereldwijd, en ook de intelligente zwarte raaf nestelde zich als symbool, vaak onterecht als boodschapper van duistere omens. Eerder is de high-IQ raaf een boodschapper van zeer diepe berichten. In Poes geval was het een boodschap van onverbiddelijkheid, Lenore is dood, deal er maar mee. Ik zelf heb hier op eendere wijze mee te maken sinds Rob Nanninga’s overlijden in 2014 (en natuurlijk van veel meer geliefde mensen en dieren). En nee, net als Poe ben ik notpleased. Enter Constantia, en Constantia zegt, er is ook nog de WitteRaaf. Hij komt nu, in 2022 en hij zegt: “Jawel, er is hoop, Meester Dood is te verslaan, we kijken nu in die andere wereld, contact met ‘overledenen’ is mogelijk, want zij bestaan gewoon, in een tijdloze dan wel ‘alle-tijden-tegelijk’ wereld. Dit zal een thema van een volgend blog worden, Rob Nanninga doet ook aanreikingen hiertoe.
Maar de Witte Raaf zegt meer in deze tijd van pandemieën, klimaatrampen en oorlogen: “De Nieuwe Wereld staat in de deuropening, mensen, en wie niet met mij is, is tegen me en gaat overboord, want de Vrede wil komen, sorry hoor, lang genoeg gewaarschuwd en kansen gehad, next!” Wel, iedereen krijgt heel veel kansen, maar er dienen nu toch wel flink wat oprechte witte vredesveren getoond te worden, zoiets.
Aan Mayumi Acosta heb ik gevraagd mij in twee settings te fotograferen, een met en als de Zwarte Raaf, een met en als de Witte Raaf. Meester Mayumi wist er wel raaf mee.
When the desert sun has passed horizon's final light
And darkness takes it's place...
We will pause to take our rest.
Sharing songs of love,
Tales of tragedy.
The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When a poet sings the song and all are hypnotized,
Enchanted by the sound...
We will mark the time as one,
Tandem in the sun.
The rhythm of a hymn.
The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When the dawn has come
Sing the song,
All day long.
We will move as one,
Bear the load
On the road.
The souls of heaven
Turn to stars
Every single night
All across the sky...
They shine.
Parameter 
You must be logged in to post a comment.