BETRAPT

Door William Gazecki

Vertaling: Constantia Oomen

Toen ik op woensdag 15 augustus 2018 in Hoeven aankwam, waren Robbert en ik het erover eens dat “de tijd gekomen was”. Reeds 16 jaar was er voorbij gegaan. Ik was eraan toe hem naar het volgende niveau te tillen: ik wilde de belangrijkste elementen voor een pilot voor een TV serie op Netflix of voor Oprah’s netwerk (OWN) verzamelen. Ik had al de juiste connecties gelegd en Robbert was ervan overtuigd dat de “andere dimensie” hier klaar voor was. De tijd voor de “money-shots” was gekomen.  Eindelijk de raw beelden op video  vast te leggen  van de meest favoriete verhalen: lichtbollen die graancirkels maken, de landing van een alien craft en wezens die verschijnen…

Ik was zo enthousiast over dit voorgenomen plan, dat tegen de tijd dat ik arriveerde mijn ogen op stokjes stonden van de intense jet-lag. Die woensdagnacht sliep ik. Op donderdag maakte ik mij vertrouwd met de gloednieuwe camera die Robberts vriend Stan voor de gelegenheid had aangeschaft. De vrijdagnacht van de 17e augustus 2018 was onze eerste veldnacht. Robbert leidde ons naar de Palingstraat, dat was hetzelfde gebied als waar slechts een paar weken daarvoor de 2 grootste graancirkels ooit in Nederland waren verschenen. Het was rond middernacht. We parkeerden de auto, stapten uit en liepen een beetje de dijk af die richting de magische boom leidt en waar Robbert recent “foto’s had gemaakt”… geestfoto’s van Maria, de moeder van Jezus.

Hij vroeg om mijn mobiele telefoon zodat hij de camera daarvan kon gebruiken, opdat mensen zouden weten dat er “geen bedrog in het spel” was. Ik gaf hem mijn telefoon en hielp hem de flash functie aan te zetten. Hij wilde de camera in de “selfie stand” gebruiken, zoals hij gewoonlijk deed (met alles op de stand automatisch).  Ik vond een fijn plaatsje naast de enorme en mooie boom en ging er zitten, op de zachte en mij verwelkomende aarde. Ik maakte het mij daar, nog steeds niet volkomen hersteld van mijn jetlag, behaaglijk, en liet Robbert zijn gang gaan zoals altijd, in het volkomen donker. Alles voelde goed aan en ik gleed weg in een soort van aangename roes. Ik was niet geheel in slaap, maar ik was ook niet geheel bij dagbewustzijn. Ik bevond me in een erg zachtaardige, veilige en warme ruimte. De energie was liefdevol. Hij zei later dat de boomlocatie een portaal was. Het voelde die nacht zeker zo aan.

Na een poosje was hij klaar. Hij vroeg mij de nieuwe videocamera, die we ook hadden meegenomen, aan te zetten en die in de “nacht-modus” te zetten zodat ik kon filmen wat hij aan het doen was in het pikkedonker. De camera die we de vorige keer hadden gebruikt, had een knopje aan de voorkant, naast de lens, die, als je erop drukte, de camera in de nacht-modus zette en het bekende groen-witte palet van infrarood-licht oplevert. Op deze camera zat dit knopje niet op die plaats en ik had me nog niet genoeg in het menu verdiept om te weten hoe je gemakkelijk naar de nacht-modus kon omschakelen. Ik wendde daarom maar voor dat ik het niet wist en zei hem dat ik dit de volgende keer wel uitgevogeld zou hebben.

Terwijl we terugliepen naar de auto gaf hij mij mijn telefoon terug, en ik zag een scherm vol met thumbnails met vele foto’s van Maria en de klassieke lichtbal UFO, allebei tegen een pikdonkere achtergrond.
“Wow, dat ziet er fantastisch uit!”, zei ik. Hij reageerde met “Ja, dat is de klassieke Billy Meier UFO.” (en dat klopte). “Stuur me alsjeblieft alle foto’s als je vanavond in je kamer terug bent…” en “Ik weet niet zeker of ik deze foto’s wel wil publiceren.” Ik reageerde met: “Vanzelfsprekend, wat jij wilt. Laat maar weten.”

Zo gezegd zo gedaan. Ik dropte hem thuis af in Hoeven en ik reed naar mijn kamer in het Golden Tulip Hotel in Bosschenhoofd. Tegen die tijd was het ongeveer drie uur in de ochtend. Ik sloot mijn iPhone op mijn MacBookPro aan. Het opende daarop automatisch een app met de naam “Foto’s”, die als optie heeft het delen of downloaden vanaf de telefoon naar de laptop. Voor elke opname waren er 2 bestanden: een enkel jpeg stilstaande foto en een .mov formaat (bewegend beeld). Ik was hier niet bekend mee, maar maakte me al snel vertrouwd met het concept. Het bleek toen dat, met ingang van de iPhone 6, de standaard instelling van het maken van stilstaande foto’s verbonden was aan het eveneens genereren van een korte beeldenreeks. Apple noemt dit de “Live” modus. Het is een alleraardigste eigenschap die een reeks van 60 beelden als supplement op de gebruikelijke, enkele en stilstaande foto produceert. Mijn eerste gedachte was: “Cool…, misschien kunnen we nu zien hoe “de andere dimensie” werkt.” Maar toen ik elke opname die Robbert gemaakt had bekeek, zonk mijn hart in mijn schoenen. Ik kon zien dat hij een plaatje voor de camera lens aan het houden was. En daar is niets paranormaals aan.

Robbert had ongeveer 40 opnames op de camera achtergelaten. Hij had er ook veel verwijderd voordat hij de telefoon aan mij teruggegeven had. De kleine .movie bestanden tonen – boven elke twijfel verheven – aan dat hij de “verschijningen” in scene had gezet. Ik plaatste alle foto’s in een tijdlijn in mijn bewerkingsprogramma (Adobe Premiere), zodat ik ze als een aaneengeschakelde reeks kon bekijken. Op die manier werd het duidelijk dat er vóór elke afzonderlijke opname een vergelijkbare beweging had plaatsgevonden. Het is heel gemakkelijk te zien dat er een kaartje of uitgeknipte vorm voor de camera gehouden wordt.

Ik was met stomheid geslagen en afschuwelijk van de kaart door wat ik zojuist ontdekt had. Na 16 jaar dat ik Robbert vertrouwd had, ontdekte ik dat ik hiertoe niet langer in staat was. Ik sliep een paar uur en liet toen een bericht bij hem achter dat ik me niet goed voelde. Ik kon hem simpelweg niet onder ogen komen. En ik kon zeker niet doen alsof alles wel in orde was. Ik ben niet in staat tot een dergelijke deceptie. Daarom besloot ik mij geheel terug te trekken uit de situatie. Ik belde zijn zus Madelon die vervolgens met haar echtgenoot Maarten kwam, en ze aanschouwden het materiaal. Ze waren het ermee eens dat het getoonde bewees dat Robbert van te voren geprepareerde plaatjes voor de camera aan het houden was. Ik nodigde ook Danny en Dina van “The Bigger Picture Event” uit. En ook zij waren het ermee eens dat de korte clipjes aantoonden dat Robbert de boel aan het flessen was. Maar schijnbaar hebben ze hun mening over hem sindsdien bijgesteld.

Ik heb alles gezegd en laten zien wat in deze zaak van belang is. Dank u voor het lezen.
William Gazecki