28 januari 2022. Via social media meldt zich Sophie, een nickname, volledige naam bij mij bekend. Ze zegt dat Rob Nanninga in een droom van haar verschenen is, maar dat dit al een aantal jaar geleden is en dat ze ook niet weet waarom ze er nu mee komt.

Zelf kan ik dat beter plaatsen. U kunt in de blogs sinds de pandemie en nu ook de Rusland oorlog lezen dat er van alles in mijn leven op zijn kop is gaan staan, ook in mijn relatieleven. Het vreemde Darkwood en Henryk verhaal dat nog steeds gaande is, dat wil zeggen: het Henryk verhaal is nog vol in ontwikkeling. Het is inmiddels al weer bijna 8 jaar geleden dat Rob op, of net voor, Hemelvaartsdag zijn aardse jas aan de kapstok hing. De ruige 2020-2022 jaren creëren een diep existentieel momentum bij mij en ja, de timing klopt. Ik plaats de relevante zinnen als één verhaal achter elkaar: (slechts minor edits qua taal)

Hoi Constantia; 1 keer is Rob Nanninga in mijn droom verschenen. Hij stond heel chill met een hele lelijke (ahum) bruine coltrui. In een deur opening.
Ik was angstig. Ik wil niks met mannen te maken hebben. Maar hij stond daar heel rustig. Hij stelde mij soort van gerust. Hij zei ik blijf hier staan. Ik wilde het eerder vertellen maar bang dat je het raar vond. Of vervelend vond. Heb vervelende dingen met mannen meegemaakt maar dit was oké.

[Op vraag hoe ze hem kent>] Via jou, via Skepsis. Maar nooit contact gehad. Ik ben van 1989 dus kan niet. Ik ben vroeger een 🙄 Robert ten Broeke aanhanger geweest. Het enige wat ik nog weet;
Hij stond nonchalant in de deuropening. De deurpost was oudroze met een soort golfje erin en de muur was spierwit. Hij zei dat ik niet bang hoefde te zijn. Ik voelde dat het oké was. Een soort rust. Ik herkende hem later en vroeg of hij je man was en hij beaamde dat. Toen wist ik helemaal zeker dat ik niet bang hoefde te zijn. Hij zei dat het goed was dat je alles van Robbert en Stan aan het licht bracht. In die tijd volgde ik je blog over die 2 en alles eromheen. Er was een moment dat ik me zorgen ging maken toen ze iets raars met je adres hadden gedaan. Ik weet niet meer wanneer of wat precies. Haha ik moest even gniffelen. Hij leek ietwat verlegen. En een soort ondeugende glimlach. Toen hij zei dat het je man was.

[vraag verduidelijking “ondeugend”]

Nee ondeugend is een groot woord. Ik heb een vastgestelde lichte vorm van autisme. Mn intelligentie is gelukkig normaal volgens de psycholoog, maar ben 3 maanden te vroeg geboren en vind het echt moeilijk om gezichtsuitdrukkingen te omschrijven. Is er een stapje minder dan echt ondeugend? Ik ga er morgen voor zitten als het lukt. (tekening)

[Ik had gevraagd om een tekening van de droomsituatie, en ik was al heel snel zeer enthousiast omdat ik nu wist wat ze met die blik bedoelt, namelijk Robs mild-ironische, onderzoekende blik].

Poeh ik probeer bij het begin te beginnen. Vanaf mijn 6e jaar gepest en 1 nare misbruik ervaring meegemaakt. Ik verstijfde helemaal en kon ook bij de politie geen woord uitbrengen. Het knuffelbeertje was mijn beste vriend. Rond mijn 13e tot 15e ook veel misbruik meegemaakt (dat was een bekende)
Daarna “vrienden” gemaakt maar die waren zogenaamd heel spiritueel, verschillende “rituelen” gedaan met massages, ei ritueel. En daarna geloofde ik in Robbert; verdomme nog geld voor zijn boek neergelegd. En toen dat allemaal aan het licht kwam dacht ik ik trap er nooit meer in. Oja van mijn 13e tot 15e; dat was dus in Groningen

Ik had Sophie gevraagd om een tekening van de situatie in de droom en tot mijn verrassing ging ze er meteen op in en ze kwam niet heel veel later met een charmant poppetje qua tekening die me zelfs al meteen aan Robs typische ‘leunende houding’ deed denken, dit is namelijk hoe ik hem heb leren kennen ná zijn overgaan. Ik zie hem vaak voor mijn geestesoog, in een leunende houding tegen een boom als ik aan het fietsen ben bijvoorbeeld, met de lieve glimlach en de onderzoekende en licht ironische blik in zijn ogen. Sophie vond het woord “ironisch” perfect toen ik haar hem beschreef na haar opmerking over “ondeugende blik”, dat was het exact, volgens haar, mild- ironisch en onderzoekend, zeer vriendelijk. Maar verder dan deze tekening rudimentalen kwam Sophie niet en ze kwam zelf met het idee haar goede, en dit al sinds kindstijd, vriendin Jessica te vragen, en die wilde wel, maar zij bleek het zo druk te hebben dat de belasting te groot werd. Jessica kwam daarop vervolgens zelf met het idee dat haar zus, ook artistiek zeer begaafd (werd verder niet duidelijk, gewoon dit werd gezegd) Monique het zou gaan doen. En zowaar, Monique wilde het proberen. Ik benoem de string van ontwikkelingen, want deze keten zal 100% aantonen dat niets van dit alles in scene gezet kan zijn (voor de ongelovige en wantrouwende skeptici): Jessica kwam dus met het idee Monique te vragen.

Voor mij waren Jessica en Monique gewoon namen, er was nog geen achternaam, hun achternaam Van Deursen kwam pas later in april 2022, en het “Van Deursen” appelleerde bij mij toen wel aan Brabantse (qua die typische gezellige Nederlandse achternaam) gevoelens, immers heb ik daar zelf lang gewoond en ik ben er ook geboren, maar ik had dus totaal geen voorstelling van de twee dames, ik dacht eerlijk gezegd dat het – ja, shame on me – ‘gewoon’ twee doorsnee dames waren en Sophie zei er verder ook niets over.

Sophie wilde alles zo puur mogelijk houden en gaf Monique slechts twee foto’s van Rob en schetste in het kort wat zij in de droom had gezien, de kleding enz.

Dat ik onmiddellijk een bullseye gevoel had bij Sophie zelf, kwam slechts door de paar beginzinnen die Sophie daartoe nodig had, geheel onbedoeld aan haar zijde, want dit soort details gaat mijns inziens echt te ver voor iemand die zich niet diepgaand met Rob heeft beziggehouden Ze had het over een lelijke bruine kabeltrui, en ik herkende acuut Robs stijl in deze kledingkeuze. Het ‘prettig burgerlijke’ van Rob dat ik al eerder in Leeuwenharten noemde. Rob die niet voor een flashy verschijning kiest, maar voor de fantasieloze, ‘burgerlijke’ bruine kabeltrui. En daarnaast begonnen heel veel klokken te luiden toen Sophie zei dat Rob gezegd had: “Ik blijf hier staan”. Dit is namelijk Rob ten voeten uit, zoals ik hem voor en na zijn overgaan heb leren kennen (ja, bear with me). Wat was er namelijk aan de hand? Sophie is als zesjarig meisje door een vent in de struiken getrokken en u kunt de rest zelf verder invullen. En daarmee stopte het niet, want ook in haar tienerjaren gebeurde er meer seksueel misbruik. Kortom: Sophie is niet, en met alle redenen van de wereld, een dame die goed van vertrouwen is richting mannen. Rob moet dat allemaal gezien hebben, en zijn zin van, “Ik blijf hier staan.”, is 100% wat Rob zou doen en zeggen als deze situatie op de aarde was geweest. Correct me when I am wrong, Rob kenners.

Ik wachtte geduldig af en zowaar, er kwamen al een paar bijna-af kopieën van de tekening van Rob. Ik was ontroerd, dat sowieso, ja, dit was Rob geweest! Via wat voor kosmische taal en weg ook, Rob verscheen. Sophie is sowieso belangrijk ook voor andere zaken, zie het Darkwood blog, en ze heeft de eigenschap van zowel Rob als mij met ons gemeen: ze is ‘traag’, merkt dingen soms pas laat op. Want ze deed alweer een fikse bom droppen, vergelijkbaar als die toen met het Darkwood blog die mij onmiddellijk duidelijk maakte dat ik wel zeker een blog moest schrijven over mijn nare Darkwood ervaringen.

De bom die nu viel was als volgt: [Sophie continued via social media, 14 april 2022:]

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Cesair ([vet door mij]
Ik zal het aan haar vragen over haar naam noemen, ik bel haar binnenkort op. Weet niet of ze ervoor openstaat.
De tekenares zit in een Pagan folk band.
Het is me nooit echt doorgedrongen maar ineens viel het kwartje. Rob Nanninga had daar ook iets mee toch?
ik dacht oooh ja op 1 of andere manier heeft alles zo moeten zijn.

Opnieuw geraakte ik in een diepe shock, dit keer een euforische. Sophie, niet de Sophie van de band Cesair overigens, meldde even later ook nog dat ze zelf (nog?) niets met dit muziekgenre heeft, maar alle Rob naasten zullen hier op aanslaan: ja, Folk, Robs levensgrote en levenslange passie náást Skepsis. Rob was getekend door… Monique van Deursen, actief als leadzangeres in een van de grootste en bekendste folkbands van Nederland, ook over de grens actief en succesvol, de band Cesair. Nu pas, half april 2022, kwam ik dit te weten, nu pas ging ik googelen. En Sophie had zich dit dus echt niet gerealiseerd, het enorme belang hiervan, pas toen ik erop aansloeg. Zowel Jessica als Monique van Deursen zijn, net als Sophie, zeer intelligente, begaafde en mooie vrouwen, en vooral ook: heel zuiver, ja, ik zeg het gewoon maar ronduit, ik kan dat zien met mijn levenservaring van nu 54 jaar. De schok verdiepte zich nog verder, want Cesair had óók nog eens net, op 8 oktober 2021, een nieuw nummer uitgebracht, “Aux Pieds Nus“, en dat nummer gaat over… verlies van een geliefde door de dood, maar ook het over de dood heen uitreiken naar deze geliefde. En op hun Events pagina zag ik dat ze nota bene voor een vergelijkbaar event aangemeld zijn als dus de foute Darkwood guys zouden kunnen zijn, de “Wave-Gothic-Treffen” in Duitsland. Maar Cesair is wél goed, wél lief, wél zuiver, de Folk die Rob kan en zou ondersteunen met alle kennis van nu, en niet dus de Darkwood guys. Voor alle duidelijkheid: ik weet niet of Rob Nanninga Cesair kende, ik kan het niet vinden in zijn muzieklijstjes, ik kende Cesair niet, en ik ken ook Jessica en Monique niet. Ik kan wel huilen nu ik dit opschrijf en tranen komen weer. Ja, daar schaam ik me niet voor.