Dit blog is ook verschenen op Lion Hearts en Leeuwenharten.

Nieuws, 6 juni 2022, leest U ook dit Bild artikel.

Soms schrijf je een blog niet voor je plezier, maar omdat het moet. Om het duister te verjagen. Van de Kosmos, with Love.

Na Rob Nanninga‘s overlijden begon ik te denken: is er nog een soulmate van Rob en mij op de aarde? Omdat Rob en ik qua muziek met de Darkwood neofolk begonnen, begon mijn geest in die richting te waaieren. Zou het kunnen dat Henryk Vogel van Darkwood onze soulmate was? De impact van de isolerende pandemie maakte me extreem eenzaam en liet deze hermit uit haar schelp kruipen. Ik begon hem vrijwel alleen op Darkwoods Facebook Messenger aan te spreken. Toen begon er zich iets ontzettend vreemds te ontvouwen. Hij antwoordde een heel jaar niet. Er verscheen tot mijn grote vreugde af en toe wel een “gezien” oogje met datum en tijd van zien op Facebook, alleen tegen het einde niet meer. Overigens kunnen deze Lees-statussen bij alle gangbare social media chatprogramma’s omzeild worden door in de settings voorkeuren aan te passen. Ik ontving slechts één maal een substantiële reactie, namelijk toen ik hem in feite dwong te reageren, namelijk door een ‘onmogelijke bestelling’ te doen van Darkwood hemden qua maat en kleur, en ik deed dat expres, zodat hij wel moest reageren. Ik kreeg daarop een beleefde edoch zeer spaarzame en in feite onbegrijpende reactie over mijn Rob Nanninga en soulmate ideeën.

Daarnaast startte en onderhield ik vanaf februari 2021 het @Notwendfeuer Twitter account, en ik mailde hem hierover. Ik bood hem aan zijn gratis Californische PR vertegenwoordigster te zijn. Daartoe had ik bijvoorbeeld al gezien dat zijn Google Info box onbeheerd was en ik gaf hem tips (het meeste per Facebook Messenger) hoe dit aan te pakken, omdat ik er ervaring mee heb. Ik schreef hem dat hij slechts zijn ID hoefde te uploaden en dan zou Google hem de machtiging geven om naar believen inhoudsvoorstellen naar Google te sturen. Ik stelde hem gerust, mocht hij geruststelling nodig hebben, dat Google direct na inzage de ID gegevens weer zou wissen. Ook liet ik blijken dat ik het wel voor hem wilde doen als hij mij zou machtigen. Er kwam geen enkele reactie, maar mijn kosmische pistachio betreffende zijn energetische reactie wat betreft het uploaden van zijn ID naar Google, pikte sterk op dat ik volgens Henryk Vogel van Darkwood & co nu gezegd had dat er overal op de maan grote vuren branden en er aldaar groene mannetjes omheen dansen. Dit alles speelde zich exact in één jaar af, van november 2020 tot exact op zelfs dezelfde dag in november 2021.

Maar de schikgodinnen waren driftig in de weer, want die andere Henryk Vogel, óók in Dresden, reageerde wél. Ik vond hem op LinkedIn, dacht dat hij die van Darkwood was, en zijn toen nog thumb-sized fotootje kon voor de andere Henryk Vogel doorgaan. Met hem had de Kosmos vanaf het begin al een Lichtbaken ingebouwd. Henryk Vogel van Darkwood zal ik in het vervolg Meneer Dark noemen, om de twee HVs duidelijk uit elkaar te houden. Al snel vlogen Henryk en ik virtueel high en sexy samen door de sky, “We hit it off”, kun je wel stellen. Maar, bange ik durfde hem niet te vragen: “Ben jij Meneer Dark?” en verder dan Darkwood suggesties in het algemeen was ik niet gekomen en Henryk, die werkelijk géén idee had, reageerde daar niet op, hij zag het simpel over het hoofd, hij is een drukke ondernemer en het triggerde gewoon niets bij hem. Maar was hij Meneer Dark? Ik hoef geen spoiler-alert te geven, want het antwoord staat al in het vorige blog. Nee, dat is hij niet. En zelfs met de paar selfies die Henryk gaf, was ik nog niet zeker. Lees daartoe het vorige blog. Voor Henryk en mij brak er een nieuwe, veel moeizamere tijd aan toen het huizenhoge misverstand eenmaal op tafel lag. Een paar maanden van stilte tussen ons volgden.

Maar omdat Meneer Dark volhardde in zijn zwijgen bleef ik proberen. Ik wil dingen tot op het bot begrijpen. Ik dacht: misschien is hij extreem schuw, je weet het immers niet met (muziek)kunstenaars? Maar nee. En toen begon ik onder een zeer duistere spell, de spell van het Darkwood oog, te komen. Dat dit bepaald geen luchtig verhaal voor mij is, mag uit het volgende blijken: ik durf (wil ik ook niet, daar niet van) hier niet eens een fotootje van dat oog te plaatsen. Zie de Facebook pagina. Ik ga hier niet zeggen dat ik me ernstig vergist heb, dat mag wel duidelijk worden zo meteen, maar ik denk dat er een reden is dat dit gebeurde, dus mogelijk heeft de ‘fout’ een enorm goed resultaat, uiteindelijk, als alles gedaan is, ja? Ik begon hem met grote regelmaat te schrijven op Facebook Messenger. Ik had overduidelijk mijn grote roze bril opgezet, ik zag slechts, wílde slechts goed in Darkwood zien, ook al had Henryk, die nu ook op de hoogte was van zijn duistere naamgenoot, me al hints over extreem rechtse folkmuziek en nazis gegeven. Het wilde er bij mij gewoon niet in. Bijkans mijn hele levensloop kwam in exact een jaar tijd voorbij, inclusief intieme feitjes and then some. Ook stuurde ik foto’s en video’s van alles en nog wat, ook van mezelf, Maar Meneer Dark bleef zwijgen. En Henryk en ik moesten het ‘wij’ opnieuw uitvinden.

In juli 2021 liet ik, alweer door Darkwood geïnspireerd, een fotoshoot doen van ondergetekende als Russische WWII Night Swallow door de fantastische fotografe Mayumi Acosta in Sacramento en weer stuurde ik Meneer Dark trouw bericht in de vorm van foto’s en de video. Zwijgen werd opnieuw mijn deel.

Alweer door de eenzaamheid van de pandemie gepromoot liet ik mensen op Twitter een jaar lang meegenieten van mijn Darkwood activiteiten. Al mijn Twitter accounts stonden open en waren dus ook voor Darkwood zichtbaar. Zeer enthousiast was ik ook in de weer met het door mij gecreëerde Darkwood Twitter account en ik zorgde ervoor dat Meneer Dark van elke step of the way op de hoogte was, via email (de twee Darkwood adressen darkwood@darkwood.de en info@heidenvolk.de, géén publiek geheim, staan op zijn twee websites darkwood.de en heidenvolk.de, dus geen doxing) en ook via Facebook Messenger.

Dan was er ook nog die maandenlang durende zaak van mijn boekgeschenk aan Darkwood. Ik had een mooi boek en wilde hem dat sturen. Ik twitterde er lustig op los, echt iedereen heeft kunnen meegenieten, en voor het publiek de eerste zending naar het postbusadres compleet met aanklikbare USPS tracking. Wat gebeurde er? Mijn eerste poging bleek tevergeefs. USPS maakte als een dolle rondjes in Dresden, maar kon Meneer Dark maar niet vinden op het postbusadres dat al decennia op hun website staat. Het boek kwam met hangende pootjes terug. Meneer Dark verwaardigde zich geen enkel woord, zelfs niet om iets te zeggen over het niet werkende postbusadres. Alles was zowel publiekelijk als via zijn Facebook Messenger én de emails die ik hem af en toe stuurde, voor hem overduidelijk en te allen tijde te volgen.

Nu had ik dus nóg een adres, en wel het afzender-adres dat gedrukt op elke Darkwood bestelling staat: Hermannstr 4, Dresden. En omdat ik dit als een publiek adres zie, zie ik dit niet als publiek geheim, immers, daarvandaan komen alle, in ieder geval officieel, bestelde zaken. Dat ik het straatadres noem, is dus wat mij betreft geen doxing. Weer begon hetzelfde USPS tracking ritueel. De noeste USPS pionnen zochten zich een slag in de rondte naar Meneer Dark die wederom onvindbaar bleek. Het boek kwam andermaal terug, nu met hangende pootjes én de staart tussen de benen. Mijn onbegrip groeide. Twee maal ruim $38 aan verzendkosten is niet niets, maar wat was hier aan de hand? Ook nu mailde ik hem om opheldering, die opnieuw niet volgde. En af en toe stuurde ik een mailtje met screenshots van mijn Facebook berichten aan hem, om zeker te maken dat hij in ieder geval wist dat ik ‘praatte’. STILTE.

Daarop had ik Henryk, die immers óók in Dresden woont, heel lief, voorzichtig en beschaafd gevraagd of hij alsjeblieft, pretty please with cherries on top, naar de Hermannstr 4 in Dresden wilde gaan, het aangegeven Darkwood adres. Henryk was zo lief en maakte wat foto’s en kwam terug met de ontluisterende zin:

“Da wohnt keiner.” “Daar woont niemand”.

Toen ik zijn foto’s van het huis onder ogen kreeg, kreeg ik een schok: het enorme, zeer gedateerde herenhuis, vervallen en wel, stond inderdaad overduidelijk leeg. Er was geen huisopschrift, het naamplaatje was ontzield. Hier woonde geen Meneer Dark of hij moest zich verstopt hebben achter het rechterbovenraam! Dit keer duidelijker, ook per email, vroeg ik Meneer Dark om een verklaring. Maar nog steeds: SILENCIO!

Fast forward naar november 2021. Darkwood gaf meerdere optredens en bij de derde aankondiging van alweer een besloot ik te gaan. Door zijn zwijgen was ik ongeremd verder gegaan met schrijven en ook gaf ik mijn indrukken van hem en de groep. Ik had zeer merkwaardige dromen gehad, en een daarvan bracht me op de suggestie dat Darkwood een duistere track record leek te hebben, maar niet als in track record van muziek. Hey, het is een droom hè, klaag me niet aan. In het verlengde hiervan noemde ik hem een keer plagend “Sex killer” op zijn Facebook Messenger. Ik zei gewoon alles wat er in mij opkwam, maar ik bedoelde er absoluut niets slechts mee. Deze verstorende dromen kwamen vooral toen het einde van mijn Darkwood spell begon te naderen, in najaar 2021. Zo had ik ook een zeer merkwaardige korte droom dat ik vlakbij het huis, de Hermannstr 4 was, het was in avondsfeer, ik zag iets op straat liggen, bukte me en vond tot mijn grote verbazing een stapel nazi bankbiljetten, keurig bijeengehouden door een lint. Ten tijde van de droom en ook na ontwaken, had ik geen idee of dit werkelijk zo bestaan heeft. Nu blijkt dat dit nazi papiergeld inderdaad heeft bestaan, en ja, zo zag het er ongeveer uit als ik aan de droom denk. En, na de twee vergeefse boekzendingen, en zijn mij op geen enkele manier assisteren hierin (dan wel afwijzen), had ik gezegd dat ik naar zijn concert zou komen en eveneens gemeld dat ik daarbij ook foto’s wilde maken van de Hermannstr 4. Ik zag nog steeds de potentiële ernst van de situatie niet in, grappend dat hij me kon komen opwachten met een mes als hij wilde, maar dat ik nu toch wilde weten wat er met dit huis was. In mijn hart en hoofd ben ik namelijk een onderzoeker, net als mijn pa. Maar let wel, ik deed alles met respect en met volledige benaderbaarheid, met het ook uitgesproken idee: jij bent onze (Rob en mijn) soulmate, ik kan alles van je hebben. Donkere wolken pakten zich edoch samen, want het bleek dat ‘de liefde en het alles kunnen hebben’ niet wederzijds waren.

Onder weglating van alle details gebeurde toen het volgende (ik heb bewijzen voor alles, maar dat hoeft en kan gewoon niet in een blog dat ik probeer strak te houden). Tot mijn grote vreugde meldde zich op 22 september 2021 opeens Darkwood gelegenheidsbandmember en bij Meneer Dark’s Heidenvolk platenlabel met onder andere zijn album “In Ruin” onder contract staande Terry Collia (Amerikaan net als ik, jawel) op mijn Darkwood Twitter, hij volgde me nu! “Hoera!,” dacht ik, “word ik nu tot de inner core toegelaten?” En ik meldde dit wederom op Facebook Messenger. Met gepast enthousiasme zocht ik contact met Collia op LinkedIn (500+ contacten) met slechts één begeleidende zin tijdens de gewilde virtuele handshake: “Mag ik je iets vragen?”. Zeer beleefd, niet waar? Ik wilde natuurlijk vragen waarom Meneer Dark maar bleef zwijgen. Knal boem! Geen warme hug viel mij ten deel, Meneer Collia ging er als een haas vandoor. Hij verwijderde op dezelfde dag of de dag erna acuut zijn profiel-pic van LinkedIn én zijn achternaam, nee, dit is géén grap!, LinkedIn zei nu slechts nog: “Terry C” met het lege standaard profielplaatje. Zijn profiel-pic is slechts sinds zeer recent weer terug, maar zijn achternaam nog steeds niet. Ik dacht: “???”. En Meneer Collia verdween ook subiet als volger van mijn Darkwood Twitter account. Bij mij begonnen er nu voor het eerst driftig rode alarmlichtjes te knipperen.

Ik had zeven maal dingen besteld en vaak meer dan er officieel nodig was voor betaald, een Darkwood geïnspireerde fotoshoot op touw gezet, twee maal een dure boekzending poging gedaan naar adressen die Darkwood nog steeds zelf opgeeft, ik had een meer dan prachtige Darkwood Twitter in het leven geroepen, niets dan lof en gulden omlijsting voor Darkwood, in het najaar ook nog twee Darkwood albums besteld omdat die niet op internet beschikbaar waren en die zelf op YouTube geupload en voor het publiek beschikbaar gemaakt, ook hiervan weer bericht naar Meneer Dark, hem en hun te allen tijde op de hoogte gehouden én ik was te allen tijde zeer lief en beleefd tegen Meneer Dark gebleven op Facebook Messenger, wat ging hier fout?

Met mijn volledige benaderbaarheid bedoel ik: ik had mijn naam gegeven, mijn adres en telefoonnummer wist hij (alles gegeven en ook zeven keer dus bestellingen mee gedaan), mijn vliegticketgegevens had ik integraal doorgestuurd, mijn pension-gegevens idem ditto, echt alles, dus als hij wilde, had hij wel tien mogelijkheden gehad om mij af te wijzen dan wel, al dan niet bloedig verhaal bij mij te komen halen. Kortom, Fair Play is mijn visitekaartje. En toen, of moet ik zeggen toch, werd het Meneer Dark & co te heet onder de voeten.

Op 10 en 11 november 2021 kwam het namelijk dus toch nog, hè hè, tot een extreem onverkwikkelijke uiteenzetting tussen hem en mij, maar, let wel, ik geloof niet dat hij het alleen was die me terug mailde, want de persoon die (ook) schreef, had het opeens over “H die dingen van het Postbus adres gehaald had”, waarop ik meteen gealarmeerd terugmailde: “Wie spreekt hier eigenlijk?” Hierop kwam geen antwoord.

Wat was de teneur van zijn/hun antwoorden? Het begon voor mij meteen afschuwelijker dan afschuwelijk. De ik die hem een jaar lang hondstrouw op de hoogte had gehouden, hem de meest intieme zaken had geschreven, via normale en maatschappelijk geaccepteerde kanalen: Twitter, zijn! twee! correcte! emailadressen, Facebook Messenger, en me keurig meteen al met mijn gehele naam had voorgesteld, ook via de Roelof Hendrik Facebook pagina, moest nu deze helse zin aanschouwen:

“Bist Du etwa dieser Roelof Hendrik, Du schreibst also unter falschem Namen.” “Ben jij deze Roelof Hendrik, je schrijft dus onder een valse naam.”

Echt, de grond zakte onder me vandaan, en ik viel, viel… Maar meteen raapte ik mezelf weer op en mailde extreem verontwaardigd terug, zei dat ik me vanaf het allereerste begin had voorgesteld, compleet zelf hondstrouw mijn hele doopceel had gelicht, zelfs mijn website draagt levensgroot hetzelfde Roelof Hendrik engel thema en mijn twee Facebook pagina’s staan genoemd en gelinkt op mijn homepage. Als iemand mij kwaad kan maken, is het door aan mijn te goeder trouw te twijfelen! Dit schreef ik hem ook direct terug. Er volgde slechts compleet ontkennen van enig weten van dit alles.

Maar dit complete ontkennen, ook van enige betrokkenheid bij het Facebook Messenger verhaal, is onhoudbaar. Het hele jaar lang had ik immers dingen gestuurd, op diverse wijzen, en dus ook via dus zijn/hun Facebook Messenger, bijvoorbeeld ook de link naar mijn Kopspijkers optreden, zodat Meneer Dark kon zien hoe ik er in bewegende beelden had uitgezien, en die link werd driftig en zelfs tientallen malen aantoonbaar direct na het verstrekken aangeklikt. Omdat dit een zogenaamde unlisted YouTube link is, waar vrijwel nooit iemand naar kijkt, kan met 99% zekerheid gesteld worden, dat dit aanklikken gebeurde door een, dan wel meerdere Darkwood leden. En ook elke keer als ik links naar mijn Darkwood tweets stuurde, werd daar volop en vaak direct op geklikt, wat ik kon zien in de Twitter statistieken. Autistische trekjes, mensen, daar zit geen enkele schaamte in, ik zei al: er huist een onderzoeker in mij. Laten we zeggen dat er toch een foutmarge in zit, maar omdat dit zo vaak gebeurde, lijkt het uitermate onwaarschijnlijk dat Meneer Dark alles ontgaan was van mijn een-jaar-lang door brandende hoepels springen voor hem en hen als groep.

Meneer Dark schreef:

“Deswegen werde ich jetzt auch noch weniger machen und Deine Sachen noch mehr ignorieren, denn ich kann mich nicht mit privaten Sachen beschäftigen und kann Dir auch nicht helfen, dafür habe ich keine Ausbildung.” “Daarom ga ik nu nog minder doen en negeer ik je zaken nog meer, want ik kan niet met privé dingen omgaan en ik kan je ook niet helpen, daar heb ik geen opleiding voor.”

Deze zinnen laten de teneur zien, hij suggereerde dus ook nog eens dat ik hulp nodig had. Ja, dat heb ik ook, nu ja, hulp nodig, want mijn trauma over dit alles is diep. En er is ook nog die lieverd, Henryk, die in feite ook zeer onbedoeld slachtoffer is geworden. Het was niet nodig geweest als Meneer Dark gewoon meteen duidelijk had gemaakt dat hij niets van mij wilde weten, maar juist dat deed hij niet, hij zweeg een jaar lang! Pas in november 2021 kwam de verlossing voor mij van de meest ongelooflijke en akelige Darkwood spell die met mij aan de haal was gegaan.

Nog meer kwam boven Jan. Uit zijn antwoorden van die twee dagen bleek dat zijn Facebook en Instagram volgens zijn zeggen alleen door twee mensen naast hemzelf beheerd wordt. Al mijn ontboezemingen hadden doodleuk vrij op de Darkwood Markt gelegen, en Meneer Dark & co hadden het een jaar lang niet nodig gevonden mij even netjes te waarschuwen dat wat ik zei, dus niet privé was. Dus nogmaals terwijl ik hem steeds af en toe op twee email adressen darkwood@darkwood.de en info@heidenvolk.de gemaild had, om er zeker van te zijn dat hij wist dat ik tegen hem praatte op Facebook Messenger. Ik voelde mij figuurlijk maar ook letterlijk van mijn kleren ontdaan en naakt op de Darkwood straat staan. En ik heb ook wel een sterk vermoeden wie die twee andere Darkwood mensen zijn die (met rode oortjes?) dingen lazen die alleen voor Meneer Dark bestemd waren. De lezers van dit blog kunnen toch tenminste zelf op één naam komen, denk ik zo. De tweede persoon, dus naast Meneer Dark = X en … = Y, is er de Z persoon, waarvan mijn kosmische pistachio zegt dat die wel eens in deze Darkwood clip te vinden kan zijn, maar dat zal ooit moeten blijken. Ook deze twee? mensen treft mijns inziens blaam, zij hadden zich aan mij bekend moeten maken als medelezers. Immers voor alle duidelijkheid: er verschenen lange tijd “gelezen” oogjes, betekenend dat mijn teksten en afbeeldingen enzovoort gezien waren. Ook dit werd door Meneer Dark ontkend, maar ik heb diverse screenshots als bewijzen.

Het energetische gevoel bij zijn mails was voor mij exact die van de Tremor monsterwormen in de film met Kevin Bacon: Tremors monsterwormen die hun bek opensperren, maar dan helaas zonder de vrolijke kwinkslag van die film. Meneer Dark en co (want who knows wie er werkelijk meeschreven en -keken) beweerde nu het Hermannstr 4 adres helemaal niet te kennen?:

“Welche Hermannstrasse, wo hast Du die Adresse her? Habe keine UPS Updates bekommen…?” “Welke Hermannstrasse, hoe kom je aan dit adres, heb geen UPS updates gehad…?”

Want dat moest ik u als lezer ook nog melden, ik liet mijn boekzending USPS track-status-kopieën sturen naar het Darkwood adres darkwood@darkwood.de, zowel bij de eerste als tweede poging. Ik zei al: hondstrouw, dat is mijn middle name. Waarop ik, nu inderdaad in alle staten, terugmailde: “Wat, maar dat adres staat op al je eigen postzendingen!”, met direct ook een bewijs daarvan, namelijk een foto van alle zeven verpakkingen van de Darkwood-zendingen die ik bewaard had, met op elke envelop exact hetzelfde Hermannstr 4 adres. Daar had hij & co niets als weerwoord op.

Er was nog iets heel naars, hij, of wie dan ook van Darkwood die mij nu wel ‘te woord’ stond, beweerde doodleuk dat ik wellicht scheldende mails naar Terry Collia zou sturen en dat die er daarom meteen vandoor was gegaan op LinkedIn:

“Vielleicht wusste er besser als ich, was kommen würde, viele Mails mit Beschimpfungen von Dir – warum?.” “Misschien wist hij beter dan ik wat er ging komen, veel e-mails met schelden van jou van jou – waarom?”

Dit is kolder, want ik heb geen enkel contact met Meneer Collia gezocht na die ene zin op LinkedIn: “Mag ik je iets vragen?”. En scheldende mails of teksten, dat is al helemaal niet mijn stijl en zouden immers aan alle soulmate ideeën voorbij schieten. Wel begon ik, mijns inziens terecht zeer verontwaardigd, maar ook beschadigd, met het vooruitzicht van een blog hierover te wapperen tegen Meneer Dark, maar pas na het lezen van zijn/hun eerste reactie na een jaar.

Zonder overdrijven is dit de schokkendste ervaring in mijn hele leven geweest qua menselijke wancommunicatie en misbruik van vertrouwen aan de zijde van de ander(en).

Ik beëindigde daarop resoluut mijn Twitter activiteiten van het Darkwood account, plaatste er even later zelfs een soort waarschuwende tekst in mijn algemene stijl bij en liet de zaak rusten. En vertelde alles ook aan Henryk en langzamerhand konden hij en ik weer een beetje op stoom komen, maar het was heel hard werken.

De aanleiding van het blog komt nu. Vier dagen voordat ik tóch nog twee weken naar Dresden zou gaan – vliegticket immers al betaald, afgesproken met Henryk – greep de Kosmos keihard in. Ik had letterlijk mijn koffers al klaar staan, maar de kosmische hamer kwam neer op de tafel. Ik hoorde op vrijdag 19 november 2021 Duitse politici met zeer serieuze gezichten een Duitse Lockdown light aankondigen, die, jawel, op 22 november 2021 zou ingaan, exact en welgeteld één dag! voor mijn oversteek vanaf San Francisco Airport. De Kosmos had mij daarmee nog genadig drie dagen gegeven mijn ticket om te boeken. Pensions en hotels mochten geen toeristen meer ontvangen! Dit was mijns inziens dus duidelijk een case van Overruled. In allerijl nam ik weer contact op met Henryk en samen kwamen we tot een nieuwe date: van 10 tot 24 april 2022. Deze datum postte ik ook op mijn toen open Twitter account, en het zal er nog staan, ook zichtbaar voor Darkwood leden dus. Mijn accounts zal ik weer openen zodra dit blog gepubliceerd is, zodat iedereen die dat wil, kan terugzoeken. Een deel heb ik echter verwijderd, dit verwijderen doe ik al vele jaren aan de lopende band, omdat Twitter mijns inziens de “Story” functie van Instagram en Facebook deerlijk mist, maar er zijn sowieso al heel véél Twitter getuigen van dit alles geweest. Het lange wachten begon, want ik wilde nu toch echt naar Henryk. Maar dit keer zeg ik over de datum: als de Kosmos toestemt en er geen beletsel komt, zoals de eerste keer.

Steeds meer kreeg ik het gevoel: ik ken Henryk al heel lang, hij voelt zo vertrouwd, zijn mooie, krachtige, heldere stem, zijn complete lichte en rationele wezen, zijn keuze voor het Licht van deze wereld, precies dezelfde inslag als Rob Nanninga, zijn humor, zijn betoverend mooie natuurfoto’s. Hij had zelfs een keer iets gedaan wat Rob Nanninga voor de grap vergelijkbaar op tv had gedaan. Henryk weet niets daarvan tot het verschijnen van dit blog: hij had zijn handen als antennes op zijn hoofd geplaatst en gegrapt dat hij zo dingen helderziend ontving. Zie Rob Nanninga versus Rasti Rostelli. Dit heb ik hem dus nooit verteld. En hij nam een keer letterlijk een Darkwood song-zin in de mond: “Mehr Schein als Sein”, ook dit geheel spontaan, en wel toen hij het, zoals altijd uitermate ongaarne, over Darkwood had (want hij houdt niet van duistere zaken en wil ze geen aandacht geven), en ook dit leek een zeer duidelijke kosmische hint dat niets van dit alles toeval is.

Ik begon de aanwijzingen die er al vanaf de eerste contactlegging via LinkedIn waren, samen te voegen en opeens zag ik ons samen geplaatst in een grote historische, maritime gebeurtenis in 1816. Als er zoiets als dit mogelijk is. Dit is misschien voor een later blog! Alle clichés terzijde, geluk en diepe ontroering overspoelden mij toen opeens alle puzzelstukjes in elkaar vielen en er deze duidelijke afbeelding verscheen. NU wist ik het zeker. Meneer Dark was slechts de aanleiding geweest voor mij om Henryk te vinden. Dresden! Dat ligt niet voor de hand, nietwaar! En mogelijk om, while at it, een nog immer duister element, Darkwood, ter discussie te stellen. Aan de wereld om hier wel of niets iets mee te doen. En ja, van begin tot eind, is Rob Nanninga hier dus in betrokken, Als soulmate!

Nu zijn we er bijna, maar nu begint de Kosmos ook zeer te dringen. Het Sophie verhaal:

Wat gaf mij de doorslag om met dit blog te komen? Weliswaar had ik verontwaardigd met de mogelijkheid van een “blog met onderzoekend karakter” lopen wapperen in die eenmalige, onverkwikkelijke uitwisseling met Meneer Dark & co, maar ik had maar niet geweten of ik dit nu wel of niet wilde en/of moest doen. Tot zich eind januari 2022 via social media Sophie bij mij meldde (volledige naam bij mij bekend, zij en ik hebben gekozen voor deze naam). Toen we met elkaar in contact kwamen, begon ze meteen met een “droom over Rob Nanninga” die zij al rond najaar 2019 had gehad, maar waarmee zij “nu pas” kwam, waarom wist ze zelf ook niet. Ze noemt Rob vaak Meneer Nanninga, ze doet me wat dat betreft denken aan de “astrale” Peter R. de Vries van 2014. Slechts in een paar zinnen van zowel Robs uiterlijk als gedrag in die droom, schilderde zij de droom, en, zelfs nu ik dat herlees, krijg ik onmiddellijk weer de instant herkenning: dit is echt, dit ís Rob. De inhoud van haar droom bewaar ik voor een blog met een licht (!) karakter, maar met mijn kennis van Rob Nanninga én mijn mensenkennis (opgedaan door levenservaring) wist ik meteen: dit zit goed, héél goed. Sophie en ik raakten daarop op een zeer leuke wijze aan de praat, maar groot was keer op keer mijn schok toen ze maar met zéér rake uitingen bleef komen. Ze is als het ware een zeer puur kanaal dat afwijkt van de gedragingen van de meeste ‘geringde’ mensen met hun gecultiveerde reacties. Het ongelooflijke was dat Sophie tot op zeer recent slechts één Leeuwenharten-blog gelezen heeft, het laatste, en dat op mijn dringende verzoek, want zelfs dat had ze nog niet gedaan. Ze kende mij via mijn Parameter blogs en het Robbert van den Broeke verhaal. Zelfs foto’s en video’s van Rob Nanninga kende ze niet, in het verre verleden had ze misschien een fotootje van hem zien voorbij komen, maar verder niets. Ook wist ze zelfs in het geheel niets over mijn Darkwood activiteiten. Ik had haar op intuïtie gevraagd of ze misschien een tekening van Rob uit die droom voor me wilde maken. Tot mijn verrassing zei ze: “Ja, ik ga het proberen.” En daarop wilde ze dus ook niets meer over dit alles lezen noch zien, want ze wilde haar beeld uit de droom zo puur mogelijk laten blijven.

Op 15 februari zei ze op Signal, waarheen we onze conversatie hadden verplaatst, iets dermate triggerends bij mij, dat ik van het ene op het andere moment wist: Jawel, het blog over Darkwood moet er dus wél komen. Ze schreef namelijk, volkomen out of the blue, ik had haar in het geheel nog niets over Darkwood en Meneer Dark en Henryk verteld, ze had slechts opgepikt dat ik met ene Henryk in Dresden virtueel aan het daten was: (ik heb haar spelling, op wat interpunctie na, laten staan)

Dit is bizar! Bizar. Ik denk dat we elkaar kunnen ontmoeten. wth Ik had een soort iets met kampvuur voor me.

Jemig kan het niet in tekst uitleggen. Wtf is going on. Sorry kan het niet allemaal in tekst uitleggen.

Kom naar Dresden. Als je wilt geef ik je een persoonsalarm mee. (als die hendryk rare dingen wilt). Ik weet niet wat maar er is iets aan de hand!

En ze zei ook nog iets over: in het publiek en daarmee veilig afspreken met Henryk. Haar uitingen had ik al in toenemende mate met een zeer alert oog gelezen, maar bij mij viel er op dit moment een soort bom. Laten we het zo uitleggen, zonder de persoon van Sophie hier verder vrij te geven (dat komt ook misschien later, zij zegt daar nog? niet aan toe te zijn): zij heeft een zeer pure hersenstructuur – vergelijkbaar met die van mij denk ik eigenlijk -, haar dromen en indrukken worden niet gefilterd door de geijkte maatschappelijke ‘wensbaarheid en maakbaarheid’. Onmiddellijk maakte ik van haar uiting over het persoonsalarm de verbinding naar Meneer Dark en vlug legde ik haar nu uit dat er dus twee HVs zijn, een lichte en een duistere, en dat ze die verwarring meteen opgepikt moet hebben, immers: Henryk is een lichtwezen, een zeer lieve man, wat volgens mijn geüpdatete inzicht bepaald niet gezegd kan worden over Meneer Dark. Ik bracht ook Henryk op de hoogte hiervan. Het kwartje was opeens volledig gevallen: ik had met vuur lopen spelen, zonder dat de roze-gebrilde ik dat in de gaten had gehad. En dat vuur was het duistere Darkwood vuur. Rob Nanninga is erbij, via Sophie heeft hij een beslissende impuls gegeven.

Vanaf meet af aan was mij duidelijk dat ik met ‘het Darkwood ding’ bezig was als lichtfactor in de licht en duister strijd die op dit moment op de aarde in alle hevigheid woedt, alleen was het zaak het schaakbord en de schaakstukken op de juiste plaats te positioneren.

To Be Continued.