NB: de blauwe jas met de ster op de mouw heb ik van Henryk gekregen, echter ben ik hem in de extreme hectiek van de terugkeer naar Davis in de directe omgeving van de Bagage Claim op San Francisco Airport verloren. Ik heb tevergeefs “Lost Items” geprobeerd. Deze jas is volkomen uniek, een bedrijfsgeschenk, en de ster werd erop geappliqueerd door Henryk omdat daar een gaatje zat. Als iemand in Californië deze jas ergens ziet, graag actie ondernemen.
Al op 1 november 2022 een update.
Een voorbijganger op mijn blogs herkende het huis en stuurde de volgende reactie (zie galerij >).
Jazeker, in de kelder van dit huis huisde het verradende kwaad en wel in de vorm van de Stasi. Misschien zijn er nog steeds zaken gaande die het daglicht niet verdragen. Stasi-opvolgers en (neo-)nazis zijn immers anno 2022 nog steeds zeer actief en brandgevaarlijk in Dresden en omgeving. Hier is de link naar het commentaar waar het geplaatst werd, tip: Google Translate. U hoeft vanzelfsprekend niet op mij te wachten om zelf al op onderzoek te gaan.
Ook stuurde de gewaardeerde passant op mijn blogs nog meer informatie omtrent de Hermannstraße 4, Dresden:
“Hermannstraße 4 is een zogenaamd individueel monument.
De kunstenaar Carl Bantzer leefde tussen 1904 en 1907 in dit huis, hij was de opvolger van Gotthard Kuehl aan de Hochschule für
bildende Künste. Stasi en kunst Stasi en de economie“
Update 5 februari 2023: Helaas moet ik mijn beeld van de beide Henryk Vogels bijstellen. Ik dacht dat de ene de donkere met de lichte stip was en de andere de lichte met de donkere stip. Door maandenlange observatie na mijn terugkomst uit Dresden, met een open vizier en zonder anoniem te zijn, heb ik ontdekt dat dit niet het geval is. Ik denk dat de beide “kosmische tweelingbroers” vergelijkbaar zijn qua donkerheidsgraad/-verdeling, want er zijn nog veel meer overeenkomsten tussen hen. Ik zou graag meer willen uitleggen, maar zolang ik niet de middelen en mogelijkheden heb om verder te onderzoeken, zie ik hier geen zin in. Ik trek dus hier een streep onder en laat het over aan de Kosmos
Einde updates, begin blog.
Door de eenzaamheid van de pandemie enorm voortgedreven, was ik sinds 2020 actief op zoektocht: is er nog een soulmate van Rob Nanninga en mij op de aarde? Deze queeste bracht mij door een onnavolgbare kosmische truc niet naar een, maar naar twee Henryk Vogels in Dresden omgeving. Hier gaat een zeer vreemde kosmische kronkel aan vooraf, leest u daartoe graag mijn eerste Darkwood blog van februari 2022. Concreet vertrok ik op 30 september 2022 van Davis en kwam ik op 1 oktober 2022 in Dresden aan. Op 16 oktober 2022 verliet ik Dresden onder een zeer rommelende fysieke gezondheid (geen Corona), veroorzaakt door het voor mij elf jaar lang niet meer gekende vochtige Europese klimaat, om huiswaarts te vliegen. Ik was sinds mijn emigratie in oktober 2011 niet meer naar Europa teruggekeerd!
16 dagen had ik dus beschikbaar voor Henryk Vogel in Dresden en omgeving, en die tijd spendeerden we vooral in het immense Nationalpark Sächsische Schweiz. Uitdrukkelijk was dat niet de Duitse Folkmuziek zanger Darkwoods Henryk Vogel, Mr. Dark. Henryk en ik waren zelfs nog even in Tsjechië geweest.
In week twee dat ik daar was, had Henryk zijn baan weer, want hij kon niet twee volle weken vakantie opnemen. Met zijn huis in the middle of nowhere net buiten Dresden, besloot en uitte hij, en hij alleen, dat ik toch maar beter enige dagen in Dresden stad kon verblijven. Ter mijner vertier. Aangezien mijn oudste zus wegens verzendkosten-besparing haar nieuwe boek al in november 2021 naar Pension Abendrot in Dresden had opgestuurd, waar ik gezegd had te zullen verblijven, en ik het deze tweede oktober week in Dresden, in 2022 daar ook ophaalde, besloot ik alsnog, bijna een jaar na geplande dato, bij de lieve dame van Pension Abendrot neer te strijken. Dit pension bevindt zich op een steenworp afstand van Darkwoods huis, de Hermannstraße 4. Ik had aan het einde van mijn duistere Darkwood jaar, in november 2021, een verblijf bij dit specifieke pension gepland, toen mij eindelijk de intens roze bril waarmee ik naar Mr. Dark en de Folkgroep Darkwood had gekeken, van de neus was gevallen. Ik wilde dit huis wel eens met eigen ogen zien, omdat mijn herhaalde postzending daarnaartoe nooit was aangekomen en Mr. Dark geen enkele verklaring daartoe gaf, ook niet na herhaaldelijk vragen per mail en Facebook Messenger.
Het feit dat Henryk er opeens mee kwam dat ik wegens zijn werk beter enige dagen alleen in Dresden stad, downtown, kon verblijven, en ik weinig keuze had dan daarin mee te gaan, bewijst dat ik het hele Darkwood gebeuren echt los had gelaten en ik zelfs geenszins meer van plan was geweest het Hermannstraße 4 huis te bezoeken en in het Pension Abendrot te verblijven. Maar de Kosmos, via Henryk nota bene, had daar andere ideeën over. Meer in de geest van, “Nu ben je hier, en nu ga je het afmaken ook, Constantia.”
Op 9 oktober in de namiddag bracht Henryk me erheen en installeerde ik me in de twee zeer gerieflijke en schone kamers van Pension Abendrot. De volgende middag, 10 oktober 2022, wandelde ik naar het genoemde huis en begon ik wat foto’s te maken. Het toegangshek stond open, maar ik bleef keurig op straat staan. Na misschien hoogstens vijf minuten zag ik opeens beweging bij de zeer gedateerde, semi-transparante toegangshal van het huis. Verwonderd keek ik toe, huw? Ik had al geconstateerd dat Henryk, die er voor mij in najaar 2021 kort een kijkje had genomen, en gezegd had dat er niemand woonde, dat niet correct gezien had, dit huis was wel degelijk bewoond. Ik zag bijvoorbeeld een open raam, en er ging algemeen van dit huis uit dat er hier iemand was. En inderdaad. Een zeer kleine man van formaat, ik schat hem op mogelijk tussen de 1 meter vijftig en 1 meter zestig centimeter, al ouder, was in gebukte houding aan het rondmoffelen in de semi-doorzichtige hal. Ik vermoed dat hij zijn schoenen aan het aandoen was. De deur ging nu geheel open en het mannetje kwam naar buiten. Ik was nu een beetje aan het filmen, maar voelde geen behoefte aan een confrontatie en liep met ferme pas weg en keek daarbij twee keer om. De eerste keer hoorde ik zijn voetstappen en liep ik vlug weer verder. Pas aan het einde van de straat stopte ik weer en keek schielijk om. En jawel, daar stond het mannetje bij het hek van dat huis met een, naar mijn gevoel dreigende uitstraling, naar me te loeren. Had meneer-de-Hermannstraße-4-opzichter mij zien fotograferen en wilde hij verhaal komen halen?
Ik keerde terug naar het pension en dacht kort over deze ontwikkeling na. Ik kon mij nu als een bang vogeltje gedragen en het bij deze ene keer laten, maar ik dacht: “Basta, Mr. Dark en consorten hebben mij een jaar lang voor Jan met de korte achternaam mijn hele hebben en houwen via Facebook en ook via de email laten spillen zonder mij te waarschuwen dat het geen private setting was, mij een jaar lang het Darkwood Twitter account laten vullen met zoveel liefde en toewijding, terwijl ik hun voortdurend mailde en update berichten stuurde, en mij pas na exact een jaar via de email een ijskoude reactie vol met nauwelijks verhulde haat gegeven. Hun grootste fan! Ik ben nu vanzelfsprekend geen fan meer! Nee hoor, ik had geen reden om hun met fluwelen handschoenen aan te pakken. Ik zou de volgende dag terugkeren, en nu, in plaats van foto’s te maken, het huis filmen, zelfs als het mannetje weer naar buiten zou komen. En dit keer zou ik niet weglopen.
Zo gezegd, zo gedaan. Met fris gewassen coiffure en ditto determinatie wandelde ik de volgende dag weer naar het huis. Dit keer viel mij heel erg het vogelnest op, dat merkwaardig op een stenen muur gedrapeerd ligt direct bij het begin van de tuin van het Darkwood huis. Een doorsnee mens zou denken, “Betekent niets”, maar ik heb de Darkwood Folk groep en Mr. Dark een jaar lang intensief ontleed via mijn Darkwood Twitter account, al hun liederen die bol staan van symbolen en diepe betekenissen intensief beluisterd en via tweets geïllustreerd. Ook was er een vervallen vogelhuisje aan het huis bevestigd. Dit nest zei mij: “Op deze wijze wordt het Darkwood Nest aangekondigd”. Het huis heeft een extreme onderhoudsachterstand en wat is er bijvoorbeeld in de duistere kelder met de vele, met gietijzeren tralies beklede luchtramen? Er is hier naar mijn indruk iets duisters aan de hand. Ik schreef in mijn eerdere blog al over de “Nazi-huis en Nazi-geld” droom die ik had over de Hermannstraße 4.
“We sank our guilt, we sank our crimes”, zingt Mr. Dark in “Nothing left to lose”, en daar kwam in juli 2021 een nieuwe YouTube clip van hun hand bij, waarin de toeschouwer kan zien dat er gesuggereerde bloedvegen in het beeld gebracht worden. Waar komt duistere Dolk muziek vandaan? Oh, de dolk is een oprechte verschrijving, maar aangezien Mr. Dark tijdens zijn concerten letterlijk met een dolk, zwaard aan het zwaaien is, laat ik het staan. Bedoeld is dus duistere Folk muziek. Is het slechts toeval, of gaat er iets aan vooraf? Waarom zingt Mr. Dark zo vaak zwartgallig over schuld en boete, over heldendom en martyrdom? Vanwaar ook de immer zeer duistere, zwart-wit foto’s op zijn Instagram en Facebook?
Ik keer terug naar mijn 16 dagen met Henryk Vogel. Deze andere Henryk leerde ik goed kennen, we trokken erop uit en ondernamen allerlei soorten activiteiten. Altijd wel is in mijn achterhoofd gebleven dat dit alles een kosmische aangelegenheid is, en pseudo skeptici die dit allemaal meteen onzin vinden, herinner ik eraan dat ze dit niet hoeven te lezen. Deze beide Henryk Vogels zijn mijns inziens kosmische twins. En dit bedoel ik niet eens op een zweverige manier, ik denk dat er natuurkundige wetten zijn à la kwantumverstrengeling van verbonden paren op afstand. “Soulmates” zou je het kunnen noemen of misschien “familieparen of -groepen”. Ik zie de twee Henryk Vogels als in een yin yang eenheid, de een licht met een duistere stip, de ander duister met een lichte stip. Mogelijk is er zelfs een genetische connectie tussen beide, waar beiden niets van willen weten. Maar ik laat mij door niemand meer de kaas van het brood eten en schrijf wat ik waarneem.
Het soulmates idee is naar mijn huidige inzicht veel breder dan het beeld dat ieder slechts één soulmate zou hebben. Zelf denk ik inmiddels dus aan ‘soulmate groepen’. Wat Rob Nanninga en ik hebben, zie ik als een volkomen tot bloei gekomen, uniek soulmate-schap. Dit was al in ontwikkeling tijdens Robs fysieke leven en kon na het moment van Robs overgaan in 2014 ontstaan. Alleen hij en ik dus, een spetterend, vurig soulmate paar, en de knuffelleeuwen die voor hem staan. Voor mij zal Rob altijd dè soulmate zijn. Ik vang alle Rob Nanninga gerelateerde ontwikkelingen onder de paraplu van Magisch Realisme.
Genoeg zaken wijzen erop dat ook Henryk en ik wel degelijk in een ‘soulmate groep’ zitten. Wat niet wil zeggen dat het voor nu in dit leven een ‘match’ is. Ik noem hier slechts een paar eerder ludieke voorbeelden (en ik gaf al een zwaardere voorzet in het vorige Darkwood blog). Zo bleek tot mijn enorme plezier dat Henryks klerenkast vol met tshirts, hippe en stoere jasjes en ditto truien hing die ook mij allemaal pasten en geweldig stonden. Zelfde smaak, zelfde maat! Dit was echt een walhalla voor mij, ik kon gewoon schier onuitputtelijk in zijn kleerkast duiken en mij verzekerd weten van coole kleren. Zijn specifieke producten voor blond haar van Guhl en Schwarzkopf waren al eveneens een directe hit. Het waren de zaken die ik exact zo gebruikt had toen ik zelf nog in Nederland woonde. Ook bleek hij een gezichtsmasker, huidvertroetelproducten liefhebber net als ik. En zo wandelden we een keer en zijn rechterveter bleek los. Hij stopte om die te strikken en zei toen dat ook mijn rechterveter los was. Verbaasd keek ik naar beneden rechts. Inderdaad, ook los.
Henryk zei dingen. Hij, de man die altijd zegt te zweren bij het licht en van geen duister wil weten, zei een paar keer zaken die ik zeer merkwaardig vond, het was humor, maar opvallend duister en gruwelijk, en een ding specifiek sloeg eigenlijk al meteen als een bom bij mij in. Wij reden een keer langs een meer, moeras en Henryk grapte dat hij in dit meer lijken verzwaarde, liet zinken en zo dus verborg. Ik dacht: “Wat zeg je me nou?! Waar komt dit in hemelsnaam vandaan?” En al snel dacht ik, geloof me, geheel ongewild aan Mr. Dark, zijn Instagram foto’s en YouTube clip van Ghost Lake en zijn duistere liederen over “We sank our guilt we sank our crimes”, over zelfmoord gaan plegen bij de rivier, enz.. Ik ken al die songteksten uit mijn hoofd!
En ook had ik in vorige Darkwood blog al melding gemaakt van het feit dat Henryk de zin “Mehr Schein als Sein” in de mond had genomen, terwijl hij het specifiek over Darkwood had en hij uitdrukkelijk geen enkele kennis had genomen van die liederen, omdat hij er niets mee te maken wil hebben. Maar deze zin wordt letterlijk zo gezongen door Mr. Dark in een van zijn liederen. Enter de kosmische alert, hier is iets enorms aan de hand. De ene twin uit geheel onbedoeld letterlijke zinnen, maar ook gebeurtenissen, of, hoe zal ik het juridisch gezien veilig zeggen, gedachten en herinneringen, al dan niet fictief, aan gebeurtenissen van de andere twin? De wetenschap heeft al zo vaak onderzoek gedaan naar raadselachtige twin-verbindingen die toch echt heel veel van telepathie weg hebben, maar eerder naar mijn idee met iets als kwantumverstrengeling te maken kunnen hebben. Enter Henryk Vogel en Henryk Vogel.
Beiden met zeer heldere en krachtige stem, zelfde haardracht keuze, ongeveer zelfde leeftijd, ditto postuur en lengte, blond haar, blauwe ogen, beiden woonachtig in Sachsen, in of aan de rand van Dresden, beiden ongelooflijke perfectionisten (wat een gevoel van kilheid en onmogelijkheid om die perfectie te behalen kan creëren bij naasten), Einzelgängers en beterweters, beiden enorme natuurmensen, gigantisch sterke hikers/wandelaars, de een met een sociaal actieve baan, maar tegelijkertijd opvallend onwillend met een sociaal, persoonlijk en herleidbaar profiel naar de buitenwereld aan te treden, de ander een bekend Folk zanger, maar alleen sociaal in de zeer naaste omgeving en eveneens extreem onwillend, tot in het absurde zelfs, ja, hier heb ik het over Mr. Dark, om een persoonlijk profiel over zichzelf vrij te geven. Dit is in Folk kringen algemeen bekend, Mr. Dark is een extreemste vorm van privé persoon, en uit geen sjoege over wat dan ook in zijn persoonlijke leven. Oh ja, ik zie hier zeer veel draden lopen, echte draden. Ik raad dan ook een Dresden, Sachsen Cold Case? team aan eens expliciet aan Mr. Dark te gaan vragen waarom hij toch zo vaak zingt over schuld en misdaad en daar zelfs bloedstrepen bij trekt in zijn recente clip. En misschien daarbij eens Ghost Lake te noemen. En ook raad ik aan het Hermannstraße 4 huis van kelder tot top uit te kammen. Het mannetje moet dat gewoon maar toelaten. En ja, ik neem elke verantwoordelijkheid voor deze zinnen op mij. Ik vraag vooralsnog, ik stel niet als feiten. Het verhaal kan immers ook verder gaan dan Mr. Dark zelf, misschien overlopen naar zijn ouders en grootouders. Onschuldig tot het tegendeel bewezen is.
Iets curieus. In de ochtend van 29 oktober 2022 droomde ik kort over Robbert van den Broeke. We waren buiten, camping-achtige omgeving. Hij zat schuin links voor me en informeerde tot mijn verbazing in goed Duits naar mijn komende Darkwood blog, liet blijken dat hij het graag wilde lezen. Ik was verrast en antwoordde hem ook in het Duits (beide Nederlander, althans, ik tot 2017). Ik zei: “Ja, ik heb ook foto’s gemaakt… hoe heb je zo goed Duits geleerd, “von Dir” (via jezelf, autonoom)?” Hij antwoordde rustig en geheel dus niet zoals ik hem ken, wat hij precies zei, weet ik niet meer, maar opnieuw klonk het volkomen authentiek, native speaker niveau Duits. Reïncarnatie anybody? Of wat?
Parameter 
You must be logged in to post a comment.