by on
10 oktober 2022, Hermannstraße 4, Dresden
11 oktober 2022, Hermannstraße 4, Dresden.

NB: de blauwe jas met de ster op de mouw heb ik van Henryk gekregen, echter ben ik hem in de extreme hectiek van de terugkeer naar Davis in de directe omgeving van de Bagage Claim op San Francisco Airport verloren. Ik heb tevergeefs “Lost Items” geprobeerd. Deze jas is volkomen uniek, een bedrijfsgeschenk, en de ster werd erop geappliqueerd door Henryk omdat daar een gaatje zat. Als iemand in Californië deze jas ergens ziet, graag actie ondernemen.

Al op 1 november 2022 een update.

Een voorbijganger op mijn blogs herkende het huis en stuurde de volgende reactie (zie galerij >).

Jazeker, in de kelder van dit huis huisde het verradende kwaad en wel in de vorm van de Stasi. Misschien zijn er nog steeds zaken gaande die het daglicht niet verdragen. Stasi-opvolgers en (neo-)nazis zijn immers anno 2022 nog steeds zeer actief en brandgevaarlijk in Dresden en omgeving. Hier is de link naar het commentaar waar het geplaatst werd, tip: Google Translate. U hoeft vanzelfsprekend niet op mij te wachten om zelf al op onderzoek te gaan.

Ook stuurde de gewaardeerde passant op mijn blogs nog meer informatie omtrent de Hermannstraße 4, Dresden:
“Hermannstraße 4 is een zogenaamd individueel monument.
De kunstenaar Carl Bantzer leefde tussen 1904 en 1907 in dit huis, hij was de opvolger van Gotthard Kuehl aan de Hochschule für
bildende Künste. Stasi en kunst Stasi en de economie“

Update 5 februari 2023: Helaas moet ik mijn beeld van de beide Henryk Vogels bijstellen. Ik dacht dat de ene de donkere met de lichte stip was en de andere de lichte met de donkere stip. Door maandenlange observatie na mijn terugkomst uit Dresden, met een open vizier en zonder anoniem te zijn, heb ik ontdekt dat dit niet het geval is. Ik denk dat de beide “kosmische tweelingbroers” vergelijkbaar zijn qua donkerheidsgraad/-verdeling, want er zijn nog veel meer overeenkomsten tussen hen. Ik zou graag meer willen uitleggen, maar zolang ik niet de middelen en mogelijkheden heb om verder te onderzoeken, zie ik hier geen zin in. Ik trek dus hier een streep onder en laat het over aan de Kosmos

Einde updates, begin blog.

Door de eenzaamheid van de pandemie enorm voortgedreven, was ik sinds 2020 actief op zoektocht: is er nog een soulmate van Rob Nanninga en mij op de aarde? Deze queeste bracht mij door een onnavolgbare kosmische truc niet naar een, maar naar twee Henryk Vogels in Dresden omgeving. Hier gaat een zeer vreemde kosmische kronkel aan vooraf, leest u daartoe graag mijn eerste Darkwood blog van februari 2022. Concreet vertrok ik op 30 september 2022 van Davis en kwam ik op 1 oktober 2022 in Dresden aan. Op 16 oktober 2022 verliet ik Dresden onder een zeer rommelende fysieke gezondheid (geen Corona), veroorzaakt door het voor mij elf jaar lang niet meer gekende vochtige Europese klimaat, om huiswaarts te vliegen. Ik was sinds mijn emigratie in oktober 2011 niet meer naar Europa teruggekeerd!

16 dagen had ik dus beschikbaar voor Henryk Vogel in Dresden en omgeving, en die tijd spendeerden we vooral in het immense Nationalpark Sächsische Schweiz. Uitdrukkelijk was dat niet de Duitse Folkmuziek zanger Darkwoods Henryk Vogel, Mr. Dark. Henryk en ik waren zelfs nog even in Tsjechië geweest.

In week twee dat ik daar was, had Henryk zijn baan weer, want hij kon niet twee volle weken vakantie opnemen. Met zijn huis in the middle of nowhere net buiten Dresden, besloot en uitte hij, en hij alleen, dat ik toch maar beter enige dagen in Dresden stad kon verblijven. Ter mijner vertier. Aangezien mijn oudste zus wegens verzendkosten-besparing haar nieuwe boek al in november 2021 naar Pension Abendrot in Dresden had opgestuurd, waar ik gezegd had te zullen verblijven, en ik het deze tweede oktober week in Dresden, in 2022 daar ook ophaalde, besloot ik alsnog, bijna een jaar na geplande dato, bij de lieve dame van Pension Abendrot neer te strijken. Dit pension bevindt zich op een steenworp afstand van Darkwoods huis, de Hermannstraße 4. Ik had aan het einde van mijn duistere Darkwood jaar, in november 2021, een verblijf bij dit specifieke pension gepland, toen mij eindelijk de intens roze bril waarmee ik naar Mr. Dark en de Folkgroep Darkwood had gekeken, van de neus was gevallen. Ik wilde dit huis wel eens met eigen ogen zien, omdat mijn herhaalde postzending daarnaartoe nooit was aangekomen en Mr. Dark geen enkele verklaring daartoe gaf, ook niet na herhaaldelijk vragen per mail en Facebook Messenger.

Het feit dat Henryk er opeens mee kwam dat ik wegens zijn werk beter enige dagen alleen in Dresden stad, downtown, kon verblijven, en ik weinig keuze had dan daarin mee te gaan, bewijst dat ik het hele Darkwood gebeuren echt los had gelaten en ik zelfs geenszins meer van plan was geweest het Hermannstraße 4 huis te bezoeken en in het Pension Abendrot te verblijven. Maar de Kosmos, via Henryk nota bene, had daar andere ideeën over. Meer in de geest van, “Nu ben je hier, en nu ga je het afmaken ook, Constantia.”

Op 9 oktober in de namiddag bracht Henryk me erheen en installeerde ik me in de twee zeer gerieflijke en schone kamers van Pension Abendrot. De volgende middag, 10 oktober 2022, wandelde ik naar het genoemde huis en begon ik wat foto’s te maken. Het toegangshek stond open, maar ik bleef keurig op straat staan. Na misschien hoogstens vijf minuten zag ik opeens beweging bij de zeer gedateerde, semi-transparante toegangshal van het huis. Verwonderd keek ik toe, huw? Ik had al geconstateerd dat Henryk, die er voor mij in najaar 2021 kort een kijkje had genomen, en gezegd had dat er niemand woonde, dat niet correct gezien had, dit huis was wel degelijk bewoond. Ik zag bijvoorbeeld een open raam, en er ging algemeen van dit huis uit dat er hier iemand was. En inderdaad. Een zeer kleine man van formaat, ik schat hem op mogelijk tussen de 1 meter vijftig en 1 meter zestig centimeter, al ouder, was in gebukte houding aan het rondmoffelen in de semi-doorzichtige hal. Ik vermoed dat hij zijn schoenen aan het aandoen was. De deur ging nu geheel open en het mannetje kwam naar buiten. Ik was nu een beetje aan het filmen, maar voelde geen behoefte aan een confrontatie en liep met ferme pas weg en keek daarbij twee keer om. De eerste keer hoorde ik zijn voetstappen en liep ik vlug weer verder. Pas aan het einde van de straat stopte ik weer en keek schielijk om. En jawel, daar stond het mannetje bij het hek van dat huis met een, naar mijn gevoel dreigende uitstraling, naar me te loeren. Had meneer-de-Hermannstraße-4-opzichter mij zien fotograferen en wilde hij verhaal komen halen?

Ik keerde terug naar het pension en dacht kort over deze ontwikkeling na. Ik kon mij nu als een bang vogeltje gedragen en het bij deze ene keer laten, maar ik dacht: “Basta, Mr. Dark en consorten hebben mij een jaar lang voor Jan met de korte achternaam mijn hele hebben en houwen via Facebook en ook via de email laten spillen zonder mij te waarschuwen dat het geen private setting was, mij een jaar lang het Darkwood Twitter account laten vullen met zoveel liefde en toewijding, terwijl ik hun voortdurend mailde en update berichten stuurde, en mij pas na exact een jaar via de email een ijskoude reactie vol met nauwelijks verhulde haat gegeven. Hun grootste fan! Ik ben nu vanzelfsprekend geen fan meer! Nee hoor, ik had geen reden om hun met fluwelen handschoenen aan te pakken. Ik zou de volgende dag terugkeren, en nu, in plaats van foto’s te maken, het huis filmen, zelfs als het mannetje weer naar buiten zou komen. En dit keer zou ik niet weglopen.

Zo gezegd, zo gedaan. Met fris gewassen coiffure en ditto determinatie wandelde ik de volgende dag weer naar het huis. Dit keer viel mij heel erg het vogelnest op, dat merkwaardig op een stenen muur gedrapeerd ligt direct bij het begin van de tuin van het Darkwood huis. Een doorsnee mens zou denken, “Betekent niets”, maar ik heb de Darkwood Folk groep en Mr. Dark een jaar lang intensief ontleed via mijn Darkwood Twitter account, al hun liederen die bol staan van symbolen en diepe betekenissen intensief beluisterd en via tweets geïllustreerd. Ook was er een vervallen vogelhuisje aan het huis bevestigd. Dit nest zei mij: “Op deze wijze wordt het Darkwood Nest aangekondigd”. Het huis heeft een extreme onderhoudsachterstand en wat is er bijvoorbeeld in de duistere kelder met de vele, met gietijzeren tralies beklede luchtramen? Er is hier naar mijn indruk iets duisters aan de hand. Ik schreef in mijn eerdere blog al over de “Nazi-huis en Nazi-geld” droom die ik had over de Hermannstraße 4.

“We sank our guilt, we sank our crimes”, zingt Mr. Dark in “Nothing left to lose”, en daar kwam in juli 2021 een nieuwe YouTube clip van hun hand bij, waarin de toeschouwer kan zien dat er gesuggereerde bloedvegen in het beeld gebracht worden. Waar komt duistere Dolk muziek vandaan? Oh, de dolk is een oprechte verschrijving, maar aangezien Mr. Dark tijdens zijn concerten letterlijk met een dolk, zwaard aan het zwaaien is, laat ik het staan. Bedoeld is dus duistere Folk muziek. Is het slechts toeval, of gaat er iets aan vooraf? Waarom zingt Mr. Dark zo vaak zwartgallig over schuld en boete, over heldendom en martyrdom? Vanwaar ook de immer zeer duistere, zwart-wit foto’s op zijn Instagram en Facebook?

Ik keer terug naar mijn 16 dagen met Henryk Vogel. Deze andere Henryk leerde ik goed kennen, we trokken erop uit en ondernamen allerlei soorten activiteiten. Altijd wel is in mijn achterhoofd gebleven dat dit alles een kosmische aangelegenheid is, en pseudo skeptici die dit allemaal meteen onzin vinden, herinner ik eraan dat ze dit niet hoeven te lezen. Deze beide Henryk Vogels zijn mijns inziens kosmische twins. En dit bedoel ik niet eens op een zweverige manier, ik denk dat er natuurkundige wetten zijn à la kwantumverstrengeling van verbonden paren op afstand. “Soulmates” zou je het kunnen noemen of misschien “familieparen of -groepen”. Ik zie de twee Henryk Vogels als in een yin yang eenheid, de een licht met een duistere stip, de ander duister met een lichte stip. Mogelijk is er zelfs een genetische connectie tussen beide, waar beiden niets van willen weten. Maar ik laat mij door niemand meer de kaas van het brood eten en schrijf wat ik waarneem.

Het soulmates idee is naar mijn huidige inzicht veel breder dan het beeld dat ieder slechts één soulmate zou hebben. Zelf denk ik inmiddels dus aan ‘soulmate groepen’. Wat Rob Nanninga en ik hebben, zie ik als een volkomen tot bloei gekomen, uniek soulmate-schap. Dit was al in ontwikkeling tijdens Robs fysieke leven en kon na het moment van Robs overgaan in 2014 ontstaan. Alleen hij en ik dus, een spetterend, vurig soulmate paar, en de knuffelleeuwen die voor hem staan. Voor mij zal Rob altijd dè soulmate zijn. Ik vang alle Rob Nanninga gerelateerde ontwikkelingen onder de paraplu van Magisch Realisme.

Genoeg zaken wijzen erop dat ook Henryk en ik wel degelijk in een ‘soulmate groep’ zitten. Wat niet wil zeggen dat het voor nu in dit leven een ‘match’ is. Ik noem hier slechts een paar eerder ludieke voorbeelden (en ik gaf al een zwaardere voorzet in het vorige Darkwood blog). Zo bleek tot mijn enorme plezier dat Henryks klerenkast vol met tshirts, hippe en stoere jasjes en ditto truien hing die ook mij allemaal pasten en geweldig stonden. Zelfde smaak, zelfde maat! Dit was echt een walhalla voor mij, ik kon gewoon schier onuitputtelijk in zijn kleerkast duiken en mij verzekerd weten van coole kleren. Zijn specifieke producten voor blond haar van Guhl en Schwarzkopf waren al eveneens een directe hit. Het waren de zaken die ik exact zo gebruikt had toen ik zelf nog in Nederland woonde. Ook bleek hij een gezichtsmasker, huidvertroetelproducten liefhebber net als ik. En zo wandelden we een keer en zijn rechterveter bleek los. Hij stopte om die te strikken en zei toen dat ook mijn rechterveter los was. Verbaasd keek ik naar beneden rechts. Inderdaad, ook los.

Henryk zei dingen. Hij, de man die altijd zegt te zweren bij het licht en van geen duister wil weten, zei een paar keer zaken die ik zeer merkwaardig vond, het was humor, maar opvallend duister en gruwelijk, en een ding specifiek sloeg eigenlijk al meteen als een bom bij mij in. Wij reden een keer langs een meer, moeras en Henryk grapte dat hij in dit meer lijken verzwaarde, liet zinken en zo dus verborg. Ik dacht: “Wat zeg je me nou?! Waar komt dit in hemelsnaam vandaan?” En al snel dacht ik, geloof me, geheel ongewild aan Mr. Dark, zijn Instagram foto’s en YouTube clip van Ghost Lake en zijn duistere liederen over “We sank our guilt we sank our crimes”, over zelfmoord gaan plegen bij de rivier, enz.. Ik ken al die songteksten uit mijn hoofd!

En ook had ik in vorige Darkwood blog al melding gemaakt van het feit dat Henryk de zin “Mehr Schein als Sein” in de mond had genomen, terwijl hij het specifiek over Darkwood had en hij uitdrukkelijk geen enkele kennis had genomen van die liederen, omdat hij er niets mee te maken wil hebben. Maar deze zin wordt letterlijk zo gezongen door Mr. Dark in een van zijn liederen. Enter de kosmische alert, hier is iets enorms aan de hand. De ene twin uit geheel onbedoeld letterlijke zinnen, maar ook gebeurtenissen, of, hoe zal ik het juridisch gezien veilig zeggen, gedachten en herinneringen, al dan niet fictief, aan gebeurtenissen van de andere twin? De wetenschap heeft al zo vaak onderzoek gedaan naar raadselachtige twin-verbindingen die toch echt heel veel van telepathie weg hebben, maar eerder naar mijn idee met iets als kwantumverstrengeling te maken kunnen hebben. Enter Henryk Vogel en Henryk Vogel.

Beiden met zeer heldere en krachtige stem, zelfde haardracht keuze, ongeveer zelfde leeftijd, ditto postuur en lengte, blond haar, blauwe ogen, beiden woonachtig in Sachsen, in of aan de rand van Dresden, beiden ongelooflijke perfectionisten (wat een gevoel van kilheid en onmogelijkheid om die perfectie te behalen kan creëren bij naasten), Einzelgängers en beterweters, beiden enorme natuurmensen, gigantisch sterke hikers/wandelaars, de een met een sociaal actieve baan, maar tegelijkertijd opvallend onwillend met een sociaal, persoonlijk en herleidbaar profiel naar de buitenwereld aan te treden, de ander een bekend Folk zanger, maar alleen sociaal in de zeer naaste omgeving en eveneens extreem onwillend, tot in het absurde zelfs, ja, hier heb ik het over Mr. Dark, om een persoonlijk profiel over zichzelf vrij te geven. Dit is in Folk kringen algemeen bekend, Mr. Dark is een extreemste vorm van privé persoon, en uit geen sjoege over wat dan ook in zijn persoonlijke leven. Oh ja, ik zie hier zeer veel draden lopen, echte draden. Ik raad dan ook een Dresden, Sachsen Cold Case? team aan eens expliciet aan Mr. Dark te gaan vragen waarom hij toch zo vaak zingt over schuld en misdaad en daar zelfs bloedstrepen bij trekt in zijn recente clip. En misschien daarbij eens Ghost Lake te noemen. En ook raad ik aan het Hermannstraße 4 huis van kelder tot top uit te kammen. Het mannetje moet dat gewoon maar toelaten. En ja, ik neem elke verantwoordelijkheid voor deze zinnen op mij. Ik vraag vooralsnog, ik stel niet als feiten. Het verhaal kan immers ook verder gaan dan Mr. Dark zelf, misschien overlopen naar zijn ouders en grootouders. Onschuldig tot het tegendeel bewezen is.

Iets curieus. In de ochtend van 29 oktober 2022 droomde ik kort over Robbert van den Broeke. We waren buiten, camping-achtige omgeving. Hij zat schuin links voor me en informeerde tot mijn verbazing in goed Duits naar mijn komende Darkwood blog, liet blijken dat hij het graag wilde lezen. Ik was verrast en antwoordde hem ook in het Duits (beide Nederlander, althans, ik tot 2017). Ik zei: “Ja, ik heb ook foto’s gemaakt… hoe heb je zo goed Duits geleerd, “von Dir” (via jezelf, autonoom)?” Hij antwoordde rustig en geheel dus niet zoals ik hem ken, wat hij precies zei, weet ik niet meer, maar opnieuw klonk het volkomen authentiek, native speaker niveau Duits. Reïncarnatie anybody? Of wat?

by on

Das Rabengedicht:

Dieses Special ist dem Herzen dieser Webseite gewidmet: dem Weißen Raben. Der Weiße Rabe untersucht die Mischung aus ‘paranormalem’ und paranormalem Betrug, der Weiße Rabe betreibt Wahrheitsfindung, der Weiße Rabe ist der Mittelsmann, der Skeptiker, der zwischen zwei Polen steht, nicht der leichtgläubige Softie, der alles direkt nimmt, aber auch kein Pseudo- Skeptiker, der alles ablehnt, was nicht direkt materiell oder nicht bereits wissenschaftlich erforschtes Gebiet ist. Der Weiße Rabe sucht sorgfältig seinen Weg in die Mäander der wirklichen Tiefe dieser und jenseits dieser Welt.

Das Hintergrundthema dieser Seite, nach der geheimnisvollen Dame mit dem Hoodie am Strand, ist seit einiger Zeit die mystische Atmosphäre von Edgar Allan Poes „Der Rabe“. Ich habe diesem Bestseller-Gedicht im Jahr 2022 etwas hinzuzufügen. Der Rabe in Poes Gedicht repräsentiert die Melancholie, die Hauptfigur des Gedichts hat seine geliebte Lenore an Meister Tod verloren und ist für immer gebrochen. Alle Hoffnung auf eine gute Zukunft ist verloren. „Nevermore“ sagt der schwarze Rabe jedes Mal, wenn die Hauptfigur des Gedichts den ungebetenen Gast um einen Hoffnungsschimmer bittet. Poe durfte während seines physischen Lebens und unmittelbar nach der Veröffentlichung dieses Gedichts seinen eigenen Ruhm erfahren. Kinder auf der Straße rannten hektisch hinter ihm her, ahmten einen fliegenden Raben nach und riefen vor Freude: „Nie mehr!“

Das Gedicht hat sich weltweit eingenistet, und der intelligente schwarze Rabe hat sich auch als Symbol eingenistet, oft zu Unrecht als Bote dunkler Omen. Vielmehr ist der Rabe mit hohem IQ ein Bote sehr tiefer Botschaften. In Poes Fall war es eine Botschaft der Unerbittlichkeit, Lenore ist tot, nicht nachjammern. Ich selbst gehe seit dem Tod von Rob Nanninga im Jahr 2014 (und natürlich von vielen weiteren geliebten Menschen und Tieren) ähnlich damit um. Und nein, wie Poe bin ich nicht erfreut. Betritt Constantia, und Constantia sagt, da ist auch der Weiße Rabe. Er kommt jetzt, im Jahr 2022, und er sagt: „Ja, es gibt Hoffnung, Meister Tod kann besiegt werden, wir schauen jetzt in diese andere Welt, Kontakt mit ‚Verstorbenen‘ ist möglich, weil sie einfach existieren, in einer zeitlosen oder in einer ‘allen-Zeiten-zu-gleicher-Zeit-Welt’. Dies wird ein Thema eines nächsten Blogs sein, Rob Nanninga gibt auch Vorschläge dazu.

Aber der Weiße Rabe sagt in dieser Zeit von Pandemien, Klimakatastrophen und Kriegen noch mehr: „Die Neue Welt steht vor der Tür, Leute, und wer nicht mit mir ist, ist gegen mich und geht über Bord, denn der Frieden will kommen, es tut mir leid, lange genug gewarnt und Chancen gehabt, weiter!” Nun, jeder bekommt viele Chancen, aber es gibt jetzt ziemlich viele echte weiße Friedensfedern zu zeigen, so oder so.

Ich bat Mayumi Acosta, mich in zwei Einstellungen zu fotografieren, einmal mit dem und als der Schwarze(n) Raben, einmal mit dem und als der Weiße(n) Raben. Meister Mayumi war positiv rabiat.

When the desert sun has passed horizon's final light
And darkness takes it's place...
We will pause to take our rest.
Sharing songs of love,
Tales of tragedy.

The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When a poet sings the song and all are hypnotized,
Enchanted by the sound...
We will mark the time as one,
Tandem in the sun.
The rhythm of a hymn.

The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When the dawn has come
Sing the song,
All day long.

We will move as one,
Bear the load
On the road.

The souls of heaven
Turn to stars
Every single night
All across the sky...
They shine.

by on

Het gedicht van de Raaf:

Deze Special staat in het teken van het hart van deze site: de Witte Raaf. De Witte Raaf onderzoekt de mengelmoes van ‘paranormaal’ en paranormale fraude, de Witte Raaf doet aan waarheidsvinding, de Witte Raaf is de Middelman, de skepticus die tussen twee polen staat, niet de softie die alles direct aanneemt, maar ook niet de pseudo-skeptikus die alles verwerpt wat niet direct materieel of niet reeds wetenschappelijk ontgonnen terrein is. De Witte Raaf zoekt zich zorgvuldig een weg in de meanders van de werkelijke diepgang van deze en voorbij deze wereld.

Het achtergrondthema van deze site is, na de geheimzinnige dame met hoodie op het strand, alweer een tijd de mystieke sfeer van Edgar Allan Poes “The Raven”. Aan dit bestseller gedicht heb ik in 2022 iets toe te voegen. De raaf in Poes gedicht staat voor de zwaarmoedigheid, de hoofdpersoon van het gedicht heeft zijn geliefde Lenore verloren aan Meester Dood en hij is voor altijd gebroken. Alle hoop op een goede toekomst is verloren. De zwarte raaf zegt steeds alleen maar “Nevermore”, elke keer als de hoofdpersoon van het gedicht de ongenode gast smeekt om een sprankje hoop. Poe mocht zijn eigen roem nog tijdens zijn fysieke leven ervaren en wel meteen na het uitkomen van dit gedicht. Kinderen op straat renden achter hem aan, door het dolle heen, imiteerden een vliegende raaf en riepen vergenoegd: “Nevermore!”

Het gedicht nestelde zich wereldwijd, en ook de intelligente zwarte raaf nestelde zich als symbool, vaak onterecht als boodschapper van duistere omens. Eerder is de high-IQ raaf een boodschapper van zeer diepe berichten. In Poes geval was het een boodschap van onverbiddelijkheid, Lenore is dood, deal er maar mee. Ik zelf heb hier op eendere wijze mee te maken sinds Rob Nanninga’s overlijden in 2014 (en natuurlijk van veel meer geliefde mensen en dieren). En nee, net als Poe ben ik not pleased. Enter Constantia, en Constantia zegt, er is ook nog de Witte Raaf. Hij komt nu, in 2022 en hij zegt: “Jawel, er is hoop, Meester Dood is te verslaan, we kijken nu in die andere wereld, contact met ‘overledenen’ is mogelijk, want zij bestaan gewoon, in een tijdloze dan wel ‘alle-tijden-tegelijk’ wereld. Dit zal een thema van een volgend blog worden, Rob Nanninga doet ook aanreikingen hiertoe.

Maar de Witte Raaf zegt meer in deze tijd van pandemieën, klimaatrampen en oorlogen: “De Nieuwe Wereld staat in de deuropening, mensen, en wie niet met mij is, is tegen me en gaat overboord, want de Vrede wil komen, sorry hoor, lang genoeg gewaarschuwd en kansen gehad, next!” Wel, iedereen krijgt heel veel kansen, maar er dienen nu toch wel flink wat oprechte witte vredesveren getoond te worden, zoiets.

Aan Mayumi Acosta heb ik gevraagd mij in twee settings te fotograferen, een met en als de Zwarte Raaf, een met en als de Witte Raaf. Meester Mayumi wist er wel raaf mee. 

When the desert sun has passed horizon's final light
And darkness takes it's place...
We will pause to take our rest.
Sharing songs of love,
Tales of tragedy.

The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When a poet sings the song and all are hypnotized,
Enchanted by the sound...
We will mark the time as one,
Tandem in the sun.
The rhythm of a hymn.

The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When the dawn has come
Sing the song,
All day long.

We will move as one,
Bear the load
On the road.

The souls of heaven
Turn to stars
Every single night
All across the sky...
They shine.

by on

The Raven Poem:

This Special is dedicated to the heart of this site: the White Raven. The White Raven investigates the mix of ‘paranormal’ and paranormal fraud, the White Raven does truth-finding, the White Raven is the Middelman, the skeptic who stands between two poles, not the gullible softie, but also not the pseudo-skeptic who rejects anything that is not directly material or not already scientifically explored territory. The White Raven carefully searches his way into the meanders of the real depth of this and beyond this world.

The background theme of this site, after the mysterious lady with the hoodie on the beach, has been the mystical atmosphere of Edgar Allan Poe’s “The Raven” for some time now. I have something to add to this bestselling poem in 2022. The raven in Poe’s poem represents the melancholy, the main character of the poem has lost his beloved Lenore to Master Death and is broken forever. All hope for a good future is lost. The black raven just says “Nevermore” every time the main character of the poem begs the uninvited guest for a glimmer of hope. Poe was allowed to experience his own fame during his physical life and immediately after the publication of this poem. Children in the street ran after him, frantically, imitating a flying raven and exclaiming in delight, “Nevermore!”

The poem nestled worldwide, and the intelligent black raven also nestled as a symbol, often unjustly as a messenger of dark omens. Rather, the high-IQ raven is a messenger of very deep messages. In Poe’s case it was a message of implacability, Lenore is dead, deal with it. I myself have been dealing with this in a similar way since Rob Nanninga’s death in 2014 (and of course of many more beloved people and animals). And no, like Poe, I’m not pleased. Enter Constantia, and Constantia says, there’s also the White Raven. He’s coming now, in 2022 and says: “Yes, there is hope, Master Death can be defeated, we now look into that other world, contact with ‘deceased’ is possible, because they do exist, in a timeless or ‘ all-times-at once’ world. This will be a theme of a next blog, Rob Nanninga also gives suggestions for this.

But the White Raven says more: In this time of pandemics, climate disasters, and wars: “The New World stands in the doorway, folks, and whoever is not with me is against me and is to go overboard, for Peace wants to come, sorry, been warned long enough and had opportunities, next!” Well, everyone gets lots of opportunities, but now we really need to show some more white peace feathers, something like that.

I asked Mayumi Acosta to photograph myself in two settings, one with and as the Black Raven, one with and as the White Raven. Master Mayumi was ravenous.

When the desert sun has passed horizon's final light
And darkness takes it's place...
We will pause to take our rest.
Sharing songs of love,
Tales of tragedy.

The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When a poet sings the song and all are hypnotized,
Enchanted by the sound...
We will mark the time as one,
Tandem in the sun.
The rhythm of a hymn.

The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When the dawn has come
Sing the song,
All day long.

We will move as one,
Bear the load
On the road.

The souls of heaven
Turn to stars
Every single night
All across the sky...
They shine.

by on


28 januari 2022. Via social media meldt zich Sophie, een nickname, volledige naam bij mij bekend. Ze zegt dat Rob Nanninga in een droom van haar verschenen is, maar dat dit al een aantal jaar geleden is en dat ze ook niet weet waarom ze er nu mee komt.

Zelf kan ik dat beter plaatsen. U kunt in de blogs sinds de pandemie en nu ook de Rusland oorlog lezen dat er van alles in mijn leven op zijn kop is gaan staan, ook in mijn relatieleven. Het vreemde Darkwood en Henryk verhaal dat nog steeds gaande is, dat wil zeggen: het Henryk verhaal is nog vol in ontwikkeling. Het is inmiddels al weer bijna 8 jaar geleden dat Rob op, of net voor, Hemelvaartsdag zijn aardse jas aan de kapstok hing. De ruige 2020-2022 jaren creëren een diep existentieel momentum bij mij en ja, de timing klopt. Ik plaats de relevante zinnen als één verhaal achter elkaar: (slechts minor edits qua taal)

Hoi Constantia; 1 keer is Rob Nanninga in mijn droom verschenen. Hij stond heel chill met een hele lelijke (ahum) bruine coltrui. In een deur opening.
Ik was angstig. Ik wil niks met mannen te maken hebben. Maar hij stond daar heel rustig. Hij stelde mij soort van gerust. Hij zei ik blijf hier staan. Ik wilde het eerder vertellen maar bang dat je het raar vond. Of vervelend vond. Heb vervelende dingen met mannen meegemaakt maar dit was oké.

[Op vraag hoe ze hem kent>] Via jou, via Skepsis. Maar nooit contact gehad. Ik ben van 1989 dus kan niet. Ik ben vroeger een 🙄 Robert ten Broeke aanhanger geweest. Het enige wat ik nog weet;
Hij stond nonchalant in de deuropening. De deurpost was oudroze met een soort golfje erin en de muur was spierwit. Hij zei dat ik niet bang hoefde te zijn. Ik voelde dat het oké was. Een soort rust. Ik herkende hem later en vroeg of hij je man was en hij beaamde dat. Toen wist ik helemaal zeker dat ik niet bang hoefde te zijn. Hij zei dat het goed was dat je alles van Robbert en Stan aan het licht bracht. In die tijd volgde ik je blog over die 2 en alles eromheen. Er was een moment dat ik me zorgen ging maken toen ze iets raars met je adres hadden gedaan. Ik weet niet meer wanneer of wat precies. Haha ik moest even gniffelen. Hij leek ietwat verlegen. En een soort ondeugende glimlach. Toen hij zei dat het je man was.

[vraag verduidelijking “ondeugend”]

Nee ondeugend is een groot woord. Ik heb een vastgestelde lichte vorm van autisme. Mn intelligentie is gelukkig normaal volgens de psycholoog, maar ben 3 maanden te vroeg geboren en vind het echt moeilijk om gezichtsuitdrukkingen te omschrijven. Is er een stapje minder dan echt ondeugend? Ik ga er morgen voor zitten als het lukt. (tekening)

[Ik had gevraagd om een tekening van de droomsituatie, en ik was al heel snel zeer enthousiast omdat ik nu wist wat ze met die blik bedoelt, namelijk Robs mild-ironische, onderzoekende blik].

Poeh ik probeer bij het begin te beginnen. Vanaf mijn 6e jaar gepest en 1 nare misbruik ervaring meegemaakt. Ik verstijfde helemaal en kon ook bij de politie geen woord uitbrengen. Het knuffelbeertje was mijn beste vriend. Rond mijn 13e tot 15e ook veel misbruik meegemaakt (dat was een bekende)
Daarna “vrienden” gemaakt maar die waren zogenaamd heel spiritueel, verschillende “rituelen” gedaan met massages, ei ritueel. En daarna geloofde ik in Robbert; verdomme nog geld voor zijn boek neergelegd. En toen dat allemaal aan het licht kwam dacht ik ik trap er nooit meer in. Oja van mijn 13e tot 15e; dat was dus in Groningen

Ik had Sophie gevraagd om een tekening van de situatie in de droom en tot mijn verrassing ging ze er meteen op in en ze kwam niet heel veel later met een charmant poppetje qua tekening die me zelfs al meteen aan Robs typische ‘leunende houding’ deed denken, dit is namelijk hoe ik hem heb leren kennen ná zijn overgaan. Ik zie hem vaak voor mijn geestesoog, in een leunende houding tegen een boom als ik aan het fietsen ben bijvoorbeeld, met de lieve glimlach en de onderzoekende en licht ironische blik in zijn ogen. Sophie vond het woord “ironisch” perfect toen ik haar hem beschreef na haar opmerking over “ondeugende blik”, dat was het exact, volgens haar, mild- ironisch en onderzoekend, zeer vriendelijk. Maar verder dan deze tekening rudimentalen kwam Sophie niet en ze kwam zelf met het idee haar goede, en dit al sinds kindstijd, vriendin Jessica te vragen, en die wilde wel, maar zij bleek het zo druk te hebben dat de belasting te groot werd. Jessica kwam daarop vervolgens zelf met het idee dat haar zus, ook artistiek zeer begaafd (werd verder niet duidelijk, gewoon dit werd gezegd) Monique het zou gaan doen. En zowaar, Monique wilde het proberen. Ik benoem de string van ontwikkelingen, want deze keten zal 100% aantonen dat niets van dit alles in scene gezet kan zijn (voor de ongelovige en wantrouwende skeptici): Jessica kwam dus met het idee Monique te vragen.

Voor mij waren Jessica en Monique gewoon namen, er was nog geen achternaam, hun achternaam Van Deursen kwam pas later in april 2022, en het “Van Deursen” appelleerde bij mij toen wel aan Brabantse (qua die typische gezellige Nederlandse achternaam) gevoelens, immers heb ik daar zelf lang gewoond en ik ben er ook geboren, maar ik had dus totaal geen voorstelling van de twee dames, ik dacht eerlijk gezegd dat het – ja, shame on me – ‘gewoon’ twee doorsnee dames waren en Sophie zei er verder ook niets over.

Sophie wilde alles zo puur mogelijk houden en gaf Monique slechts twee foto’s van Rob en schetste in het kort wat zij in de droom had gezien, de kleding enz.

Dat ik onmiddellijk een bullseye gevoel had bij Sophie zelf, kwam slechts door de paar beginzinnen die Sophie daartoe nodig had, geheel onbedoeld aan haar zijde, want dit soort details gaat mijns inziens echt te ver voor iemand die zich niet diepgaand met Rob heeft beziggehouden Ze had het over een lelijke bruine kabeltrui, en ik herkende acuut Robs stijl in deze kledingkeuze. Het ‘prettig burgerlijke’ van Rob dat ik al eerder in Leeuwenharten noemde. Rob die niet voor een flashy verschijning kiest, maar voor de fantasieloze, ‘burgerlijke’ bruine kabeltrui. En daarnaast begonnen heel veel klokken te luiden toen Sophie zei dat Rob gezegd had: “Ik blijf hier staan”. Dit is namelijk Rob ten voeten uit, zoals ik hem voor en na zijn overgaan heb leren kennen (ja, bear with me). Wat was er namelijk aan de hand? Sophie is als zesjarig meisje door een vent in de struiken getrokken en u kunt de rest zelf verder invullen. En daarmee stopte het niet, want ook in haar tienerjaren gebeurde er meer seksueel misbruik. Kortom: Sophie is niet, en met alle redenen van de wereld, een dame die goed van vertrouwen is richting mannen. Rob moet dat allemaal gezien hebben, en zijn zin van, “Ik blijf hier staan.”, is 100% wat Rob zou doen en zeggen als deze situatie op de aarde was geweest. Correct me when I am wrong, Rob kenners.

Ik wachtte geduldig af en zowaar, er kwamen al een paar bijna-af kopieën van de tekening van Rob. Ik was ontroerd, dat sowieso, ja, dit was Rob geweest! Via wat voor kosmische taal en weg ook, Rob verscheen. Sophie is sowieso belangrijk ook voor andere zaken, zie het Darkwood blog, en ze heeft de eigenschap van zowel Rob als mij met ons gemeen: ze is ‘traag’, merkt dingen soms pas laat op. Want ze deed alweer een fikse bom droppen, vergelijkbaar als die toen met het Darkwood blog die mij onmiddellijk duidelijk maakte dat ik wel zeker een blog moest schrijven over mijn nare Darkwood ervaringen.

De bom die nu viel was als volgt: [Sophie continued via social media, 14 april 2022:]

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Cesair ([vet door mij]
Ik zal het aan haar vragen over haar naam noemen, ik bel haar binnenkort op. Weet niet of ze ervoor openstaat.
De tekenares zit in een Pagan folk band.
Het is me nooit echt doorgedrongen maar ineens viel het kwartje. Rob Nanninga had daar ook iets mee toch?
ik dacht oooh ja op 1 of andere manier heeft alles zo moeten zijn.

Opnieuw geraakte ik in een diepe shock, dit keer een euforische. Sophie, niet de Sophie van de band Cesair overigens, meldde even later ook nog dat ze zelf (nog?) niets met dit muziekgenre heeft, maar alle Rob naasten zullen hier op aanslaan: ja, Folk, Robs levensgrote en levenslange passie náást Skepsis. Rob was getekend door… Monique van Deursen, actief als leadzangeres in een van de grootste en bekendste folkbands van Nederland, ook over de grens actief en succesvol, de band Cesair. Nu pas, half april 2022, kwam ik dit te weten, nu pas ging ik googelen. En Sophie had zich dit dus echt niet gerealiseerd, het enorme belang hiervan, pas toen ik erop aansloeg. Zowel Jessica als Monique van Deursen zijn, net als Sophie, zeer intelligente, begaafde en mooie vrouwen, en vooral ook: heel zuiver, ja, ik zeg het gewoon maar ronduit, ik kan dat zien met mijn levenservaring van nu 54 jaar. De schok verdiepte zich nog verder, want Cesair had óók nog eens net, op 8 oktober 2021, een nieuw nummer uitgebracht, “Aux Pieds Nus“, en dat nummer gaat over… verlies van een geliefde door de dood, maar ook het over de dood heen uitreiken naar deze geliefde. En op hun Events pagina zag ik dat ze nota bene voor een vergelijkbaar event aangemeld zijn als dus de foute Darkwood guys zouden kunnen zijn, de “Wave-Gothic-Treffen” in Duitsland. Maar Cesair is wél goed, wél lief, wél zuiver, de Folk die Rob kan en zou ondersteunen met alle kennis van nu, en niet dus de Darkwood guys. Voor alle duidelijkheid: ik weet niet of Rob Nanninga Cesair kende, ik kan het niet vinden in zijn muzieklijstjes, ik kende Cesair niet, en ik ken ook Jessica en Monique niet. Ik kan wel huilen nu ik dit opschrijf en tranen komen weer. Ja, daar schaam ik me niet voor.

by on

January 28, 2022. Sophie, a nickname, full name known to me, reports via social media. She says that Rob Nanninga appeared in a dream of hers, but that this was several years ago and that she does not know why she is bringing it up now.

But I can relate. You can read in the blogs since the pandemic and now also the Russia war that everything in my life has turned upside down, including in my relationship life. The strange Darkwood and Henryk story that is still going on, that is to say: the Henryk story is still in full development. It has now been almost 8 years since Rob hung his earthly coat on the coat rack on, or just before, Ascension Day. The rough 2020-2022 years are creating a deep existential momentum for me and yes, the timing is right. I put the relevant sentences as one story in a row: (only minor edits in terms of language)

Hi Constantia; 1 time Rob Nanninga appeared in my dream. He looked very chill with a very ugly (ahem) brown turtleneck sweater. In a doorway.
I was anxious. I don’t want anything to do with men. But he stood there very quietly. He kind of reassured me. He said I just stand here. I wanted to tell you sooner but afraid you thought it was weird. Or found it annoying. Been through nasty things with men but this was okay.

[When asked how she knows him>] Through you, through Skepsis. But never contacted. I’m from 1989 so I can’t. I used to be a 🙄 Robert ten Broeke supporter. The only thing I remember;
He stood casually in the doorway. The door frame was old pink with a kind of wave in it and the wall was stark white. He told me not to be afraid. I felt it was okay. A kind of peace. I recognized him later and asked if he was your husband and he agreed. Then I was absolutely sure I had nothing to fear. He said it was good that you exposed everything about Robbert and Stan. At that time I followed your blog about those 2 and everything around it. There was a point where I got worried when they did something weird with your address. I don’t know when or what exactly. Haha I had to chuckle. He seemed a little shy. And a kind of mischievous smile. When he said he was your husband.

[asked for clarification of “mischievous”]
No mischievous is a big word. I have a diagnosed mild form of autism. Fortunately my intelligence is normal according to the psychologist, but I was born 3 months premature and find it really difficult to describe facial expressions. Is there one step less than really mischievous? I’ll sit down for it tomorrow if I can. (drawing)

[I had asked for a drawing of the dream situation, and I was very excited very quickly because I now knew what she meant by that look, namely Rob’s mildly ironic, inquiring look].

Phew, I’m trying to start at the beginning. Bullied from my 6th year and experienced 1 nasty abuse experience. I froze completely and couldn’t say a word to the police either. The teddy bear was my best friend. I also experienced a lot of abuse around my 13th to 15th (that was an acquaintance of mine).
Then made “friends” but they were supposedly very spiritual, different “rituals” done with massages, egg ritual. And then I believed in Robbert; paid damn good money for his book. And when all that came to light, I thought: I will never fall for it again. Oh yes from my 13th to 15th; so that was in Groningen.

I had asked Sophie for a drawing of the situation in the dream and to my surprise she accepted it straight away and not long after, she came up with a charming figure drawing that even immediately reminded me of Rob’s typical ‘leaning posture’. This is how I got to know him after he passed on. I often see him in my mind’s eye, leaning against a tree when I’m cycling for example, with the sweet smile and the inquisitive and slightly ironic look in his eyes. Sophie thought the word “ironic” was perfect when I described it to her after her remark about “mischievous look”, it was exactly that, according to her, mildly ironic and inquisitive, very friendly. But Sophie didn’t get any further than this drawing rudimental, and she herself came up with the idea to ask her good, and since childhood, friend Jessica, and she wanted to, but she turned out to be so busy that the load became too great. Jessica then came up with the idea that her sister, also very gifted artistically (it was not clear, just this was said) Monique would do it. And sure enough, Monique wanted to try it. I name the string of developments, because this chain will show 100% that none of this can be staged (for the unbelieving and suspicious skeptics): so Jessica came up with the idea to ask Monique.

For me Jessica and Monique were just names, there was no surname yet, their surname Van Deursen came later in April 2022, and the “Van Deursen” appealed to me to ‘Brabant (in terms of that typical cozy Dutch surname) feelings’, after all I lived there myself for a long time and I was also born there, but I had absolutely no idea of the two ladies, I honestly thought that they were ‘just’ two average ladies – yes, shame on me – and Sophie didn’t say anything about it either.

Sophie wanted to keep everything as pure as possible and gave Monique only two pictures of Rob and briefly sketched what she had seen in the dream, the clothes etc.

The fact that I immediately had a bullseye feeling with Sophie herself was only due to the few opening sentences that Sophie needed to do this, completely unintentionally on her side, because I think these kinds of details really go too far for someone who has not dealt with Rob in depth. She was talking about an ugly brown cable knit sweater, and I instantly recognized Rob’s demeanor in this choice of clothing. Rob’s ‘pleasantly bourgeois’ I mentioned earlier in Lion Hearts. Rob who does not opt ​​for a flashy appearance, but for the unimaginative, ‘bourgeois’ brown cable sweater. And besides that, a lot of bells started to ring when Sophie said that Rob had said: “I’ll just stand here”. This is in fact Rob, as I got to know him before and after he passed on (yes, bear with me). What was going on? Sophie was pulled into the bushes by a guy as a six-year-old girl and you can fill in the rest yourself. And it didn’t stop there, because even in her teenage years more sexual abuse happened. In short: Sophie is not, and for all the reasons in the world, a lady who trusts men well. Rob must have seen all of that, and his line of, “I’ll just stand here.”, is 100% what Rob would do and say if this situation had been on Earth. Correct me when I’m wrong, Rob connoisseurs.

I waited patiently and sure enough, some near-finished copies of Rob’s drawing already arrived. I was moved, that anyway, yes, this had been Rob! Through whatever cosmic language and road, Rob appeared. Sophie is important for other things anyway, see the Darkwood blog, and she has the characteristic of both Rob and me in common: she is ‘slow’, sometimes notices things late. Because she dropped another hefty bomb, similar to the one with the Darkwood blog back then, which immediately made it clear to me that I definitely had to write a blog about my bad Darkwood experiences.

The bomb that fell was as follows: [Sophie continued via social media, April 14, 2022:]

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Cesair [bold by me]
I’ll ask her about her name, I’ll call her soon. Not sure if she’s open to it.
The artist is in a Pagan folk band.
It never really hit me, but suddenly the penny dropped. Rob Nanninga had something to do with that too, right?
I thought oooh yes somehow everything has to be like this.

Again I went into a deep shock, this time a euphoric one. Sophie, who is not the Sophie of the band Cesair by the way, also mentioned a little later that she herself has nothing (yet?) with this music genre, but all Rob’s close ones will recognize this: yes, Folk, Rob’s life-size and lifelong passion next to Skepsis. Rob was drawn by… Monique van Deursen, active as lead singer in one of the largest and most famous folk bands in the Netherlands, also active and successful across the border, the band Cesair. Only now, mid-April 2022, did I find out, only now did I start googling. And Sophie really hadn’t realized this, the enormity of this, until she brought it to me. Both Jessica and Monique van Deursen are, just like Sophie, very intelligent, gifted and beautiful women, and above all: very pure, yes, I just say it plainly, I can see that with my life experience of now 54 years. The shock deepened even further, because Cesair had also just released a new song, “Aux Pieds Nus“, on October 8, 2021, and that song is about… loss of a loved one through death, but also the reach over death to this beloved. And on their Events page I saw that they are registered for an event similar to the one that could be for the impure Darkwood guys, the “Wave-Gothic-Treffen” in Germany. But Cesair ís good, sweet, pure, the Pagan Folk that Rob can and would support with all the knowledge of now, and not the Darkwood guys. Just to be clear, I don’t know if Rob Nanninga knew Cesair, I can’t find it in his music lists, I didn’t know Cesair, and I don’t know Jessica and Monique either. I could cry as I write this and tears are coming again. Yes, I’m not ashamed of that.

by on

28. Januar, 2022. Sophie, Spitzname, vollständiger Name mir bekannt, meldet sich über soziale Medien. Sie sagt, dass Rob Nanninga in einem Traum von ihr aufgetaucht sei, aber dass dies einige Jahre her sei und sie nicht wisse, warum sie es jetzt erwähne.

Ich kann es selbst schon besser nachvollziehen. Seit der Pandemie und jetzt auch dem Russlandkrieg ist in den Blogs zu lesen, dass sich alles in meinem Leben auf den Kopf gestellt hat, auch in meinem Beziehungsleben. Die seltsame Darkwood- und Henryk-Geschichte, die immer noch andauert, das heißt, die Henryk-Geschichte befindet sich noch in der Entwicklung. Es ist nun fast 8 Jahre her, dass Rob an oder kurz vor Christi Himmelfahrt seinen irdischen Mantel an die Garderobe gehängt hat. Die rauen Jahre 2020-2022 erzeugen für mich einen tiefen existenziellen Schwung und ja, das Timing ist richtig. Ich habe die relevanten Sätze als eine Geschichte hintereinander gesetzt: (nur geringfügige sprachliche Änderungen)

Hallo Constantia; 1 Mal erschien Rob Nanninga in meinem Traum. Er sah sehr cool aus mit einem sehr hässlichen (ähm) braunen Rollkragenpullover. Er stand in einer Tür.
Ich war besorgt. Ich will nichts mit Männern zu tun haben. Aber er stand ganz still da. Er hat mich irgendwie beruhigt. Er sagte, ich werde nur hier stehen. Ich wollte es Dir früher sagen, aber ich fürchte, Du fandest es komisch. Oder fand es nervig. Ich habe schlimme Dinge mit Männern durchgemacht, aber das mit Rob Nanninga war okay.

[Auf die Frage, woher sie ihn kennt>] Durch Dich, durch Skepsis. Aber nie kontaktiert. Ich bin von 1989, also kann ich nicht. Ich war früher ein Fan von 🙄 Robert ten Broeke. Das einzige, woran ich mich erinnere;

Er stand lässig in der Tür. Der Türrahmen war altrosa mit einer Art Welle darin und die Wand war strahlend weiß. Er sagte mir, ich solle keine Angst haben. Ich fand es in Ordnung. Eine Art Ruhe. Ich habe ihn später wiedererkannt und gefragt, ob er Dein Mann sei, und er hat zugestimmt. Dann war ich mir absolut sicher, dass ich nichts zu befürchten hatte. Er sagte, es sei gut, dass Du alles über Robbert und Stan aufgedeckt hast. Damals habe ich Deinen Blog über die 2 und alles drumherum verfolgt. Es gab einen Punkt, an dem ich mir Sorgen machte, als sie etwas Seltsames mit Deiner Adresse gemacht haben. Ich weiß nicht mehr wann oder was genau. Haha ich musste schmunzeln. Er wirkte etwas schüchtern. Und eine Art verschmitztes Lächeln. Als er sagte, er sei Dein Mann.

[Bat sie um um Klarstellung “verschmitzt”]

Nein verschmitzt ist ein großes Wort. Ich habe eine diagnostizierte leichte Form von Autismus. Meine Intelligenz ist laut Psychologin glücklicherweise normal, aber ich bin 3 Monate zu früh geboren und finde es wirklich schwierig, Gesichtsausdrücke zu beschreiben. Gibt es einen Schritt weniger als wirklich verschmitzt? Ich werde mich morgen hinsetzen, wenn ich kann. (Zeichnung)

[Ich hatte um eine Zeichnung der Traumsituation gebeten und war sehr schnell sehr aufgeregt, weil ich jetzt wusste, was sie mit diesem Blick meinte, nämlich Robs leicht ironischen, forschenden Blick].

Puh, ich versuche mal von vorne anzufangen. Seit meinem 6. Lebensjahr gemobbt und 1 schlimme Missbrauchserfahrung gemacht. Ich erstarrte komplett und konnte auch kein Wort zur Polizei sagen. Der Teddybär war mein bester Freund. Ich habe auch viel Missbrauch um meinen 13. bis 15. erlebt (das war ein Bekannter).

Dann “Freunde” gefunden, die aber angeblich sehr spirituell waren, verschiedene “Rituale” gemacht mit Massagen, Eierritual. Und dann habe ich an Robert geglaubt; gutes Geld für sein Buch bezahlt. Und als das alles ans Licht kam, dachte ich, ich werde nie wieder darauf hereinfallen. Oh ja, von meinem 13. bis 15.; das war also in Groningen.

Ich hatte Sophie um eine Zeichnung der Situation im Traum gebeten und zu meiner Überraschung nahm sie diese Frage sofort an und kam nicht lange danach mit einer netten Figurenzeichnung, die mich sogar sofort an Robs typische ‘geneigte Haltung’ erinnerte so wie ich ihn nach seinem Tod kennengelernt habe. Ich sehe ihn oft vor meinem inneren Auge, zum Beispiel beim Radfahren, wie er an einem Baum lehnt, mit dem süßen Lächeln und dem forschenden und leicht ironischen Blick in seinen Augen. Sophie fand das Wort „ironisch“ perfekt, als ich es ihr nach ihrer Bemerkung über „schelmischen Blick“ beschrieb, genau das war, wie sie meinte, leicht ironisch und neugierig, sehr freundlich. Aber Sophie kam nicht weiter als diese rudimentäre Zeichnung, und sie selbst kam auf die Idee, ihre gute, und das seit ihrer Kindheit Freundin Jessica zu fragen, und sie wollte es, aber sie stellte sich als so beschäftigt heraus, dass die Last zu gross wurde. Jessica kam dann selbst auf die Idee, dass ihre Schwester, ebenfalls sehr künstlerisch begabt (war nicht klar, wurde nur so gesagt) Monique es machen würde. Und ja, Monique wollte es versuchen. Ich nenne die Kette der Entwicklungen, denn diese Kette wird zu 100% zeigen, dass nichts davon inszeniert ist (für die ungläubigen und misstrauischen Skeptiker): Also kam Jessica auf die Idee, Monique zu fragen.

Für mich waren Jessica und Monique nur Namen, es gab noch keinen Nachnamen, ihr Nachname Van Deursen kam später im April 2022, und „Van Deursen“ hat mich immerhin nach Brabant (in Bezug auf diesen typisch gemütlichen holländischen Nachnamen) gefühlt. Ich habe selbst lange dort gelebt und bin auch dort geboren, aber ich hatte absolut keine Ahnung von den beiden Damen, ich dachte ehrlich gesagt, dass es ‘nur’ zwei Durchschnittsdamen seien – ja, ich schäme mich jetzt deswegen – und Sophie hat dazu nichts gesagt.

Sophie wollte alles so rein wie möglich halten und gab Monique nur zwei Bilder von Rob und skizzierte kurz, was sie im Traum gesehen hatte, die Kleidung etc.

Dass ich bei Sophie selbst sofort ins Schwarze getroffen habe, lag nur an den wenigen Eröffnungssätzen, die Sophie dazu brauchte, völlig ungewollt auf ihrer Seite, denn ich finde, solche Details gehen wirklich zu weit für jemanden, der sich nicht ausführlich mit Rob auseinandergesetzt hat. Sie sprach über einen hässlichen braunen Pullover mit Zopfmuster, und ich erkannte sofort Robs Verhalten in dieser Wahl der Kleidung. Robs „angenehme Bürgerlichkeit“ habe ich bereits in Lionhearts erwähnt. Rob, der sich nicht für einen schrillen Auftritt entscheidet, sondern für den einfallslosen, ‘bürgerlichen’ braunen Zopfpullover. Und außerdem begannen viele Glocken zu läuten, als Sophie sagte, dass Rob gesagt hatte: „Ich werde nur hier stehen“. Dies ist in der Tat Rob, den Rob, den ich vor und nach seinem Tod kennengelernt habe (ja, bear with me). Was ist passiert? Sophie wurde als sechsjähriges Mädchen von einem Typen ins Gebüsch gezogen und den Rest können Sie selbst ausfüllen. Und dabei blieb es nicht, denn auch in ihren Teenagerjahren geschah mehr sexueller Missbrauch. Kurz gesagt: Sophie ist aus allen Gründen der Welt keine Frau, die Männern gut vertraut. Rob muss das alles gesehen haben, und seine Zeile “Ich werde nur hier stehen.” ist zu 100% das, was Rob tun und sagen würde, wenn diese Situation auf der Erde gewesen wäre. Korrigieren Sie mich, wenn ich falsch liege, Rob-Kenner.

Ich wartete geduldig und tatsächlich trafen schon einige fast fertige Kopien von Robs Zeichnung ein. Ich war gerührt, das sowieso, ja, das war Rob gewesen! Durch welche kosmische Sprache und welchen Weg auch immer, Rob erschien. Sophie ist ohnehin wichtig für andere Dinge, siehe den Darkwood-Blog, und sie hat die Eigenschaft von Rob und mir gemeinsam: Sie ist ‘langsam’, manche Sachen fallen ihr erst spät auf. Denn sie hat wieder eine fette Bombe platzen lassen, ähnlich wie damals mit dem Darkwood-Blog, die mir sofort klar gemacht hat, dass ich unbedingt einen Blog über meine schlechten Darkwood-Erfahrungen schreiben muss.

Die Bombe, die jetzt fiel, war wie folgt: [Sophie fuhr über soziale Medien fort, 14. April 2022:]

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Cesair [fett von mir]

Ich werde sie fragen ob ihr name genannt werden darf, ich werde sie bald anrufen. Ich bin mir nicht sicher, ob sie dafür offen ist.

Der Künstler ist in einer Pagan-Folk-Band.

Es hat mich nie wirklich getroffen, aber plötzlich fiel der Groschen. Rob Nanninga hatte auch etwas damit zu tun, richtig?

Ich dachte oooh ja irgendwie muss alles so sein.

Wieder verfiel ich in einen tiefen Schock, diesmal in einen euphorischen. Sophie, die übrigens nicht die Sophie der Band Cesair ist, erwähnte wenig später auch, dass sie selbst (noch?) nichts mit diesem Musikgenre zu tun hat, aber alle Robs Nahestehenden werden das zu schätzen wissen: ja, Folk, Robs lebensgroße und lebenslange Leidenschaft neben Skepsis. Rob wurde gezeichnet von… Monique van Deursen, aktiv als Leadsängerin in einer der größten und bekanntesten Folkbands der Niederlande, die auch über die Grenzen hinweg aktiv und erfolgreich ist, der Band Cesair. Erst jetzt, Mitte April 2022, habe ich es erfahren, erst jetzt habe ich angefangen zu googeln. Und Sophie hatte das wirklich nicht erkannt, die Ungeheuerlichkeit davon, bis ich darauf stieß. Sowohl Jessica als auch Monique van Deursen sind, genau wie Sophie, sehr intelligente, begabte und schöne Frauen, und vor allem: sehr rein, ja, ich sage es einfach klar, das sehe ich mit meiner Lebenserfahrung von nun 54 Jahren. Der Schock vertiefte sich noch weiter, denn Cesair hatte am 8. Oktober 2021 auch gerade einen neuen Song veröffentlicht, „Aux Pieds Nus“, und in diesem Song geht es um … den Verlust eines geliebten Menschen durch den Tod, aber auch um die Reichweite über den Tod zu dieser Geliebten. Und auf ihrer Events-Seite habe ich gesehen, dass sie für ein Event angemeldet sind, ähnlich dem, bei dem es sich um die falschen Darkwood-Typen handeln könnte, das “Wave-Gothic-Treffen” in Deutschland. Aber Cesair ist gut, süß, rein, das Folk, das Rob mit all seinem Wissen jetzt unterstützen kann und würde, und nicht die Darkwood-Jungs. Nur um das klarzustellen, ich weiß nicht, ob Rob Nanninga Cesair kannte, ich kann es nicht in seinen Musiklisten finden, ich kannte Cesair nicht und ich kenne Jessica und Monique auch nicht. Ich könnte weinen, während ich das schreibe, und mir kommen wieder die Tränen. Ja, dafür schäme ich mich nicht.

by on

Dieser Blog ist auch auf Lion Hearts und Leeuwenharten erschienen.

Trendaktualisierung, 6. Juni, 2022, lesen Sie auch diesen Bild Artikel.

Manchmal schreibt man einen Blog nicht zum Spaß, sondern weil man muss. Um die Dunkelheit zu vertreiben. Aus dem Kosmos, mit Liebe.

Nach Rob Nanningas Tod fing ich an zu überlegen: Gibt es noch einen Seelenverwandten von Rob und mir auf der Erde? Seit Rob und ich mit der Darkwood-Neofolk-Musik angefangen haben, begannen meine Gedanken in diese Richtung zu fächern. Könnte es sein, dass Henryk Vogel aus Darkwood unser Seelenverwandter war? Die Auswirkungen der isolierenden Pandemie machten mich extrem einsam und ließen diese Einsiedlerin aus ihrem Schneckenhaus kriechen. Ich fing an, ihn fast ausschließlich über Darkwoods Facebook Messenger anzusprechen. Dann begann sich etwas sehr Seltsames zu entfalten. Er antwortete ein ganzes Jahr lang nicht. Zu meiner großen Freude tauchte bei Facebook gelegentlich ein “gesehenes” Auge mit Datum und Uhrzeit auf, aber gegen Ende nicht mehr. Diese Lesestatus lassen sich übrigens bei allen gängigen Social-Media-Chat-Programmen umgehen, indem man Präferenzen in den Einstellungen festlegt.. Ich habe nur einmal eine substanzielle Antwort erhalten, als ich ihn tatsächlich gezwungen habe, zu antworten, indem ich eine ‘unmögliche Bestellung’ von Darkwood-Hemden in Größe und Farbe aufgegeben habe, und ich habe das absichtlich getan, also mußte er antworten. Ich erhielt eine höfliche, aber sehr spärliche und tatsächlich unverständliche Antwort auf meine Rob Nanninga- und Seelenverwandten-Ideen.

Außerdem habe ich ab Februar 2021 den @Notwendfeuer-Twitter-Account gestartet und gepflegt und ihn darüber per E-Mail informiert. Ich bot an, sein kostenloser kalifornischer PR-Vertreter zu sein. Dazu hatte ich zum Beispiel schon seine Google-Info-Box unbeaufsichtigt gesehen und ihm Tipps (meistens per Facebook-Messenger) gegeben, wie man damit umgeht, weil ich damit Erfahrung habe. Ich habe ihm geschrieben, dass er nur seinen Ausweis hochladen muss und Google ihm dann die Erlaubnis erteilt, nach Belieben Inhaltsvorschläge an Google zu senden. Ich versicherte ihm, falls er Rückversicherung bräuchte, dass Google die ID-Daten sofort nach Einsicht lösche. Ich habe auch angeboten, dass ich es für ihn tun würde, wenn er mich ermächtigen würde. Es kam überhaupt keine Antwort, aber meine kosmische Pistazie bezüglich seiner energischen Reaktion auf das Hochladen seiner ID bei Google knüpfte stark an die Tatsache an, dass ich laut Henryk Vogel von Darkwood & Co jetzt gesagt hatte, dass überall auf dem Mond große Feuer brennen und es gibt grüne Männer, die darum herum tanzen. All dies geschah in genau einem Jahr, von November 2020 bis auf den exakt gleichen Tag im November 2021.

Aber die Parzen waren sehr beschäftigt, weil dieser andere Henryk Vogel, ebenfalls in Dresden, reagierte. Ich fand ihn auf LinkedIn, dachte, er wäre Darkwoods, und sein daumengroßes Foto könnte für den anderen Henryk Vogel durchgehen. Mit ihm hatte der Kosmos schon von Anfang an ein Leuchtfeuer eingebaut. Ich werde Henryk Vogel von Darkwood in der Fortsetzung als Mister Dark bezeichnen, um die beiden HVs klar zu unterscheiden. Bald flogen Henryk und ich geradezu hoch und sexy zusammen durch die Lüfte, „Wir haben uns verstanden“, könnte man sagen. Aber aus Angst, wagte ich es nicht, ihn zu fragen: “Bist Du Mr. Dark?” und ich war generell nicht über Darkwood-Hinweise hinausgekommen und Henryk, der wirklich keine Ahnung hatte, hat darauf nicht reagiert, er hat es einfach übersehen, er ist ein vielbeschäftigter Unternehmer und es hat bei ihm einfach nichts ausgelöst. Aber war er Mr. Dark? Eine Spoilerwarnung brauche ich nicht auszusprechen, denn die Antwort steht bereits im vorherigen Blog. Nein, ist er nicht. Und selbst bei den wenigen Selfies, die Henryk gemacht hat, war ich mir nicht sicher. Lesen Sie dazu den vorherigen Blog. Für Henryk und mich begann eine neue, viel schwierigere Zeit, als das gewaltige Missverständnis auf dem Tisch lag. Es folgten einige Monate des Schweigens zwischen uns.

Aber weil Mr. Dark auf seinem Schweigen beharrte, versuchte ich es weiter. Ich möchte die Dinge bis ins Mark verstehen. Ich dachte: Vielleicht ist er extrem schüchtern, schließlich kennt man sich bei (Musik-)Künstlern nicht aus? Aber nein. Und dann geriet ich unter einen sehr dunklen Bann, den Bann des Darkwood-Auges. Dass dies für mich sicher keine leichte Geschichte ist, lässt sich an folgendem ablesen: Ich traue mich nicht einmal (ich will das auch gar nicht), ein Foto von diesem Auge hier zu posten. Siehe die Facebook-Seite. Ich werde nicht sagen, dass ich mich ernsthaft geirrt habe, das sollte gleich klar werden, aber ich denke, es gibt einen Grund dafür, also hat der ‘Fehler’ möglicherweise ein sehr gutes Ergebnis, schließlich, wenn alles erledigt ist, Jawohl? Ich fing an, ihm regelmäßig über Facebook Messenger zu schreiben. Ich hatte offensichtlich meine große rosarote Brille aufgesetzt, ich sah nur, wollte nur gut sehen in Darkwood, obwohl mir Henryk, der nun auch von seinem zwielichtigen Namensvetter wusste, schon Hinweise auf rechtsextreme Volksmusik und Nazis gegeben hatte. Es wollte einfach nicht bei mir rein. Fast mein gesamtes Leben ist in genau einem Jahr über den Facebook-Messenger vorgestellt, einschließlich intimer Fakten und noch einiges mehr. Ich schickte auch Bilder und Videos von allem und jedem, einschließlich mir selbst, aber Mr. Dark schwieg. Und Henryk und ich mussten das „Wir“ neu erfinden.

Im Juli 2021 hatte ich, erneut von Darkwood inspiriert, ein Fotoshooting von mir als russische Nachtschwalbe aus dem Zweiten Weltkrieg, das von der fantastischen Fotografin Mayumi Acosta in Sacramento durchgeführt wurde, und erneut schickte ich Mr. Dark eine treue Botschaft in Form von Fotos und dem Video. Schweigen wurde wieder mein Teil.

Durch die Einsamkeit der Pandemie erneut gefördert, ließ ich die Leute auf Twitter ein Jahr lang an meinen Darkwood-Aktivitäten teilhaben. Alle meine Twitter-Accounts waren offen und somit auch für Darkwood sichtbar. Auch der von mir erstellte Darkwood-Twitter-Account begeisterte mich sehr und ich sorgte dafür, dass Mr. Dark per E-Mail über jeden Schritt informiert wurde (die beiden Darkwood-Adressen darkwood@darkwood.de und info@heidenvolk.de, no public secret, sind auf seinen beiden Webseiten darkwood.de und heidenvolk.de, also kein Doxing) und auch über den Facebook Messenger.

Dann war da noch dieser monatelange Fall meines Buchgeschenks an Darkwood. Ich hatte ein schönes Buch und wollte es ihm schicken. Ich habe wild gezwitschert, wirklich alle konnten sich daran erfreuen, und für die Öffentlichkeit die erste Sendung an die Postfachadresse komplett mit klickbarem USPS-Tracking. Was ist passiert? Mein erster Versuch war vergebens. USPS spielte in Dresden verrückt, konnte Mr. Dark jedoch nicht unter der Postfachadresse finden, die seit Jahrzehnten auf ihrer Website steht. Das Buch kam mit schiefen Beinen zurück. Mr. Dark ließ kein einziges Wort herab, nicht einmal, um etwas über die kaputte Postfachadresse zu sagen. Alles war für ihn jederzeit klar, sowohl öffentlich als auch über seinen Facebook-Messenger und die E-Mails, die ich ihm hin und wieder schickte.

Also hatte ich jetzt eine andere Adresse, die Absenderadresse, die auf jeder Darkwood-Bestellung aufgedruckt ist: Hermannstr 4, Dresden. Und weil ich das als öffentliche Ansprache sehe, sehe ich das nicht als öffentliches Geheimnis, schließlich kommen alle bestellten Dinge, zumindest offiziell, daher. Dass ich die Adresse nenne, ist daher für mich kein Doxing. Dasselbe USPS-Tracking-Ritual begann erneut. Die fleißigen USPS-Bauern krabbelten nach Mister Dark, der sich erneut als unauffindbar erwies. Das Buch kam wieder zurück, dieses Mal mit herunterhängenden Beinen und dem Schwanz zwischen den Beinen. Mein Missverständnis wuchs. Doppelt über 38 Dollar Versand ist nicht nichts, aber was war hier los? Wieder schickte ich ihm eine E-Mail zur Klärung, die wiederum nicht folgte. Und hin und wieder schickte ich ihm Screenshots meiner Facebook-Nachrichten per E-Mail, nur um sicherzugehen, dass er zumindest wusste, dass ich ‘redete’. SCHWEIGEN.

Ich habe dann Henryk, der auch in Dresden lebt, sehr lieb, vorsichtig und höflich gefragt, ob er bitte, bitte schön mit Kirschen obenauf, in die Hermannstr 4 in Dresden, die angegebene Darkwood-Adresse, gehen könnte. Henryk war so süß und hat ein paar Fotos gemacht und kam mit dem demütigenden Satz zurück:

“Da wohnt keiner.”

Als ich seine Fotos des Hauses sah, war ich schockiert: Das riesige, sehr veraltete Herrenhaus war baufällig und in der Tat grell leer. Es gab keine Hausinschrift, das Typenschild war seelenlos. Kein Mr. Dark lebte hier, es sei denn, er versteckte sich hinter dem oberen rechten Fenster! Diesmal deutlicher, auch per E-Mail, bat ich Mr. Dark um eine Erklärung. Aber trotzdem: SILENCIO!

Schneller Vorlauf bis November 2021. Darkwood gab mehrere Auftritte und mit der dritten Ankündigung eines weiteren beschloss ich zu gehen. Wegen seines Schweigens hatte ich hemmungslos weitergeschrieben und auch meine Eindrücke von ihm und der Gruppe geschildert. Ich hatte sehr seltsame Träume, und einer davon führte mich zu der Annahme, dass Darkwood eine dunkle Erfolgsbilanz zu haben schien, aber nicht wie in der Musikgeschichte. Hey, es ist ein Traum, nicht wahr, verklage mich nicht. Daraufhin habe ich ihn in seinem Facebook-Messenger einmal neckisch „Sexkiller“ genannt. Ich habe einfach gesagt, was mir in den Sinn kam, aber ich habe absolut nichts Böses damit gemeint. Diese verstörenden Träume kamen besonders, als das Ende meines Darkwood-Zaubers nahte, im Herbst 2021. Ich hatte auch einen sehr merkwürdigen kurzen Traum, dass ich in der Nähe des Hauses, der Hermannstr 4, war, es war in der Abendstimmung, ich sah etwas auf der Straße, bückte mich und fand zu meiner großen Überraschung einen Stapel Nazi-Geldscheine, säuberlich zusammengehalten von einem Band. Zum Zeitpunkt des Traumes und auch nach dem Erwachen hatte ich keine Ahnung, ob es das wirklich gab. Nun stellt sich heraus, dass dieses Nazi-Papiergeld tatsächlich existiert hat, und ja, so sah es aus, wenn ich an den Traum denke. Und nach den beiden erfolglosen Büchersendungen, und er hat mir in keiner Weise weitergeholfen (oder abgewiesen), sagte ich, dass ich zu seinem Konzert kommen würde und erwähnte auch, dass ich auch Fotos von der Hermannstr 4 machen wollte. Ich war mich immer noch nicht des potenziellen Ernstes der Situation bewusst und scherzte, dass er kommen und mich mit einem Messer treffen könnte, wenn er wollte, aber jetzt wollte ich wissen, was mit diesem Haus los war. Mit Herz und Verstand bin ich Forscher, genau wie mein Vater. Aber wohlgemerkt, ich habe alles mit Respekt und mit absoluter Zugänglichkeit gemacht, mit dem auch ausgesprochenen Gedanken: Du bist unser (Rob und mein) Seelenverwandter, ich kann alles von dir haben. Allerdings zogen dunkle Wolken auf, denn es stellte sich heraus, dass „die Liebe und das Alles-haben-können“ nicht gegenseitig waren.

Wenn ich alle Details weglasse, passierte Folgendes (ich habe für alles Beweise, aber ich kann und muss es einfach nicht in einem Blog, den ich versuche, streng zu halten). Zu meiner großen Freude tauchte Darkwood am 22. September 2021 plötzlich in Gestalt vom gelegentlichen Bandmitglied und bei Mr. Darks Heidenvolk-Plattenlabel, unter anderem mit seinem Album „In Ruin“, angeschlossener Terry Collia (Amerikaner genau wie ich, ja) auf meinem Darkwood Twitter auf, er folgte mir jetzt! „Hurra!“, dachte ich, „werde ich jetzt in den inneren Kern eingelassen?“ Und ich habe dies erneut im Facebook Messenger gemeldet. Mit entsprechendem Enthusiasmus kontaktierte ich Collia auf LinkedIn (500+ Kontakte) mit nur einem begleitenden Satz während des gewünschten virtuellen Händedrucks: „Darf ich Sie etwas fragen?“. Sehr höflich, oder? Ich wollte natürlich fragen, warum Mr. Dark immer geschwiegen hat. Bang boom! Ich bekam keine herzliche Umarmung, Mr. Collia rannte wie ein Hase davon. Am selben Tag oder am Tag danach löschte er sofort sein Profilbild aus LinkedIn und seinen Nachnamen, nein, das ist kein Scherz! LinkedIn sagte jetzt nur noch: „Terry C“ mit dem leeren Standard-Profilbild. Sein Profilbild ist erst vor kurzem wieder aufgetaucht, sein Nachname aber immer noch nicht. Ich dachte: “???”. Und Mr. Collia verschwand auch sofort als Follower von meinem Darkwood-Twitter-Account. Zum ersten Mal begannen meine roten Alarmlichter wild zu blinken.

Ich hatte sieben Mal Sachen bestellt und oft mehr bezahlt als offiziell verlangt, ein Darkwood-inspiriertes Fotoshooting angesetzt, zweimal einen teuren Buchversand an Adressen versucht, die Darkwood immer noch selbst gibt, ich hatte ein mehr als schönes Darkwood-Twitter erstellt, nur Lob und goldene Rahmung für Darkwood, im Herbst auch zwei Darkwood-Alben bestellt, weil sie im Internet nicht verfügbar waren und selbst auf YouTube hochgeladen und der Öffentlichkeit zugänglich gemacht, wieder eine Nachricht an Mr. Dark, hielt ihn und sie auf dem Laufenden zu allen Zeiten und ich war immer sehr nett und höflich zu Mr. Dark im Facebook Messenger, was ist hier schief gelaufen?

Mit meiner vollen Erreichbarkeit meine ich: Ich hatte meinen Namen genannt, er kannte meine Adresse und Telefonnummer (habe ja alles gegeben und auch siebenmal bestellt), ich hatte meine Flugticketdaten vollständig übermittelt, meine Rentendaten dito, wirklich alles, so Wenn er gewollt hätte, hätte er zehn Möglichkeiten gehabt, mich entweder abzulehnen oder zu kommen und sich eine verdammte Geschichte von mir zu holen. Kurz gesagt, Fair Play ist meine Visitenkarte. Und dann, oder sollte ich sagen trotzdem, wurde es Mr. Dark & ​​Co. zu heiß unter den Füßen.

Am 10. und 11. November 2021 kam es zwischen ihm und mir doch noch zu einer äußerst unappetitlichen Erklärung, aber wohlgemerkt, ich glaube nicht, dass nur er mir zurückgemailt hat, denn die Person, die (auch) schrieb, sprach plötzlich über “H, der Sachen von der Postfachadresse genommen hatte”, worauf ich sofort alarmiert zurückmailte: “Wer spricht hier eigentlich?” Darauf gab es keine Antwort.

Was war der Tenor seiner/ihrer Antworten? Es fing für mich sofort mehr schrecklich als schrecklich an. Das Ich, das ihn ein Jahr lang auf dem Laufenden gehalten hatte, schrieb ihm die intimsten Dinge über normale und gesellschaftlich akzeptierte Kanäle: Twitter, seine! zwei! korrekte! E-Mail-Adressen, Facebook-Messenger, und mich gleich mit vollem Namen vorgestellt, auch über die Facebook-Seite von Roelof Hendrik, musste nun diesen höllischen Satz sehen:

“Bist Du etwa dieser Roelof Hendrik, Du schreibst also unter falschem Namen.“

Wirklich, mir fiel der Boden unter den Füßen weg, und ich fiel, fiel… Aber sofort rappelte ich mich wieder auf und mailte äußerst empört zurück, dass ich mich von Anfang an vorgestellt, ganz eigentreu meine ganze Taufzelle aufgehoben hatte, sogar meine Website trägt das gleiche lebensgroße Roelof-Hendrik-Engel-Thema und meine beiden Facebook-Seiten werden auf meiner Homepage erwähnt und verlinkt. Wenn mich jemand wütend machen kann, dann durch Zweifel an meiner Treu und Glauben! Das habe ich ihm sofort zurückgeschrieben. Es folgte nur die völlige Leugnung jeglicher Kenntnis von all dem.

Aber dieses vollständige Leugnen, einschließlich jeglicher Beteiligung an der Geschichte des Facebook-Messengers, ist unhaltbar. Immerhin hatte ich das ganze Jahr über Dinge auf verschiedene Arten, auch über seinen/ihren Facebook-Messenger geschickt, zum Beispiel auch den Link zu meinem Kopspijkers-Auftritt, einer bekannten niederländischen Fernsehsendung, die nicht mehr existiert, damit Mr. Dark sehen konnte, wie ich in Filmen ausgesehen hatte, und dieser Link wurde heiß und sogar Dutzende Male direkt nach der Bereitstellung nachweislich geklickt. Da es sich um einen sogenannten nicht gelisteten YouTube-Link handelt, den sich kaum jemand ansieht, kann mit 99-prozentiger Sicherheit festgestellt werden, dass dieser Klick von einem oder mehreren Darkwood-Mitgliedern stammt. Und jedes Mal, wenn ich Links zu meinen Darkwood-Tweets verschickte, gab es viele und oft direkte Klicks, die ich in den Twitter-Statistiken sehen konnte. Autistische Züge, Leute, das ist doch keine Schande, ich sagte ja schon: In mir steckt ein Forscher. Sagen wir einfach, es gibt eine Fehlerquote, aber da dies so oft vorkam, scheint es äußerst unwahrscheinlich, dass Mr. Dark all meine einjährigen Sprünge durch lodernde Reifen für ihn und sie als Gruppe verpasst hat.

Mister Dark schrieb:

“Deswegen werde ich jetzt auch noch weniger machen und Deine Sachen noch mehr ignorieren, denn ich kann mich nicht mit privaten Sachen beschäftigen und kann Dir auch nicht helfen, dafür habe ich keine Ausbildung.“

Diese Sätze zeigen den Tenor, also deutete er auch an, dass ich Hilfe brauchte. Ja, ich brauche Hilfe, jetzt ja, denn mein Trauma über all das ist tief. Und da ist auch dieser Schatz, Henryk, der eigentlich auch ein sehr unbeabsichtigtes Opfer geworden ist. Es wäre nicht nötig gewesen, wenn Mr. Dark gleich klargemacht hätte, dass er nichts von mir hören will, aber das machte er nicht, er hat ein Jahr lang geschwiegen! Erst im November 2021 bekam ich meine Erlösung von dem unglaublichsten und grässlichsten Darkwood-Zauber, der mit mir davongelaufen war.

Noch mehr kam zum Vorschein. Seine Antworten aus diesen zwei Tagen zeigten, dass sein Facebook und Instagram seiner Angabe nach nur von zwei Personen außer ihm selbst verwaltet werden. Alle meine Ausgießungen lagen frei auf dem Darkwood Market, und Mister Dark & ​​Co hatten es ein Jahr lang nicht für nötig gehalten, mich ordnungsgemäß zu warnen, dass das, was ich sagte, nicht privat war. Also noch einmal, während ich ihm hin und wieder E-Mails an zwei E-Mail-Adressen darkwood@darkwood.de und info@heidenvolk.de schickte, nur um sicherzugehen, dass er wusste, dass ich mit ihm über Facebook Messenger sprach. Ich fühlte mich im übertragenen Sinne, aber auch buchstäblich entkleidet und stand nackt auf der Straße von Darkwood. Und ich habe auch einen starken Verdacht, wer diese beiden anderen Darkwood-Leute sind, die (mit roten Ohren?) Dinge gelesen haben, die nur für Mr. Dark bestimmt waren. Den Lesern dieses Blogs fällt zumindest ein Name ein, denke ich. Die zweite Person, also neben Mister Dark = X und … = Y, gibt es die Z-Person, von der meine kosmische Pistazie sagt, dass sie in diesem Darkwood-Clip zu finden ist, aber das muss man irgendwann sehen. Auch diese beiden? Leute sind meiner Meinung nach schuld, sie hätten sich mir gegenüber als Mitleser identifizieren sollen. Immerhin, nur um das klarzustellen: Lange Zeit erschienen “gelesene” Augen, was bedeutete, dass meine Texte und Bilder usw. gesehen wurden. Auch dies wurde von Mr. Dark bestritten, aber ich habe mehrere Screenshots als Beweis.

Das energetische Gefühl seiner E-Mails war für mich genau das der Tremor-Monsterwürmer im Film mit Kevin Bacon: Tremors Monsterwürmer, die ihr Maul aufmachen, aber leider ohne den fröhlichen Witz dieses Films. Mister Dark & Co (denn wer weiß, wer eigentlich geschrieben und geschaut hat) behaupteten nun, die Adresse Hermannstr 4 gar nicht zu kennen?:

“Welche Hermannstrasse, wo hast Du die Adresse her? Habe keine UPS Updates bekommen…?”

Da auch ich Sie als Leser informieren musste, habe ich sowohl beim ersten als auch beim zweiten Versuch USPS-Trackstatuskopien an die Darkwood-Adresse darkwood@darkwood.de senden lassen. Ich sagte ja schon: Hundetreue, das ist mein zweiter Vorname. Worauf ich, nun ja in allen Staaten, zurückgemailt habe: „Was, aber diese Adresse steht doch auf all deinen eigenen Postsendungen!”, mit genau der gleichen Hermannstr 4 Adresse auf jedem Umschlag. Als Beweis habe ich gleich Bilder davon geschickt. Mr. Dark & ​​Co hatten dazu nichts zu sagen.

Da war noch etwas ganz Schlimmes, er oder sonst jemand aus Darkwood, der jetzt mit mir ‘sprach’, behauptete beiläufig, dass ich womöglich beschimpfende E-Mails an Terry Collia schicken würde und er deshalb sofort auf LinkedIn abgehauen ist:

“Vielleicht wusste er besser als ich, was kommen würde, viele Mails mit Beschimpfungen von Dir – warum?.”

Das ist verrückt, weil ich Herrn Collia nach diesem einen Satz auf LinkedIn: „Darf ich Dich etwas fragen?“ überhaupt nicht mehr kontaktiert habe. Und fluchende E-Mails oder Texte, das ist sicher nicht mein Stil und würde schließlich alle Seelenverwandten-Ideen vermissen. Ich war meiner Meinung nach zu Recht sehr empört, aber auch zum tiefsten gekränkt als ich Mister Dark & Co die Aussicht auf einen Blog ins Gesicht winkte, aber erst nachdem ich seine/ihre erste Reaktion nach einem Jahr gelesen hatte.

Ohne Übertreibung war dies die schockierendste Erfahrung meines ganzen Lebens in Bezug auf menschliche Fehlkommunikation und Vertrauensmissbrauch seitens des/der Anderen.

Ich beendete entschlossen meine Twitter-Aktivitäten vom Darkwood-Account, fügte etwas später sogar eine Art warnenden Text in meinem allgemeinen Stil hinzu und ließ die Angelegenheit auf sich beruhen. Und erzählte auch Henryk alles und nach und nach kamen er und ich wieder in Schwung, aber es war sehr harte Arbeit.

Der Grund für den Blog kommt jetzt. Vier Tage bevor ich immerhin für zwei Wochen nach Dresden gehen würde – das Flugticket war ja schon bezahlt, mit Henryk abgesprochen – griff der Kosmos hart ein. Ich hatte buchstäblich meine Taschen bereit, aber der kosmische Hammer landete auf dem Tisch. Am Freitag, den 19.11.2021 hörte ich deutsche Politiker mit sehr ernsten Mienen einen deutschen Lockdown light ankündigen, der, ja, am 22.11.2021, genau einem Tag vor meiner Überfahrt vom Flughafen San Francisco in Kraft treten würde! Der Kosmos hatte mir freundlicherweise drei Tage gegeben, um mein Ticket umzubuchen. Pensionen und Hotels durften keine Touristen mehr empfangen! Meiner Meinung nach war dies eindeutig ein aufgehobener Fall. Ich habe Henryk noch einmal hastig kontaktiert und gemeinsam kamen wir auf einen neuen Termin: vom 10. bis 24. April 2022. Diesen Termin habe ich auch auf meinem damals offenen Twitter-Account gepostet, und er wird auch weiterhin dort stehen, auch für Darkwood-Mitglieder sichtbar. Sobald dieser Blog veröffentlicht wird, werde ich meine Accounts wieder eröffnen, damit jeder, der möchte, wieder suchen kann. Allerdings habe ich einen Teil entfernt, und dieses teilweise löschen von Tweets mache ich schon seit vielen Jahren, weil ich finde, dass Twitter die „Story“-Funktion von Instagram und Facebook stark vermisst, aber es gab schon viele Twitter-Zeugen für all das. Das lange Warten begann, denn ich wollte jetzt unbedingt zu Henryk. Aber diesmal sage ich zum Termin: wenn der Kosmos zustimmt und kein Hindernis kommt, wie beim ersten Mal.

Immer mehr bekam ich das Gefühl: Ich kenne Henryk schon lange, er kommt mir so bekannt vor, seine schöne, kraftvolle, klare Stimme, sein ganz leichtes und rationales Wesen, seine Wahl für das Licht dieser Welt, ähnliche Lebenseinstellung wie Rob Nanninga, sein Humor, seine bezaubernd schönen Naturfotos. Er hatte sogar einmal scherzhaft etwas getan, was Rob Nanninga im Fernsehen getan hatte. Bis zum Erscheinen dieses Blogs wusste Henryk nichts davon: Er hatte die Hände wie Antennen auf den Kopf gelegt und scherzte, dass er die Dinge hellseherisch aufnehme. Siehe Rob Nanninga gegen Rasti Rostelli. Also habe ich ihm das nie gesagt. Und einmal hat er buchstäblich eine Darkwood-Songphrase geäußert: “Mehr Schein als Sein”, auch dies völlig spontan, und dies, wenn er von Darkwood sprach, wie immer sehr ungern (weil er dunkle Dinge nicht mag und ihnen keine Aufmerksamkeit schenken will), und auch dies schien ein sehr klarer kosmischer Hinweis darauf zu sein, dass nichts davon ein Zufall ist.

Ich fing an, die Hinweise zusammenzustellen, die seit dem ersten Kontakt über LinkedIn vorhanden waren, und plötzlich sah ich uns bei einem großen historischen maritimen Ereignis im Jahr 1816 zusammengebracht. Falls es so etwas gibt. Dies kann für einen späteren Blog sein! Alle Klischees beiseite, Glück und tiefe Emotionen überfluteten mich, als plötzlich alle Puzzleteile zusammenpassten und dieses klare Bild erschien. JETZT war ich mir sicher. Darkwood war nur der kosmische Auslöser, um Henryk zu finden. Dresden! Das ist nicht offensichtlich, oder! Und vielleicht, wenn wir schon dabei sind, um ein noch obskures Element in Frage zu stellen, Darkwood. Es liegt an der Welt, etwas damit zu tun oder nicht. Und ja, Rob Nanninga ist von Anfang bis Ende dabei, als Seelenverwandter!

Jetzt sind wir fast da, aber jetzt ist der Kosmos auch sehr voll. Die Sophie-Geschichte:

Was hat mich dazu bewogen, diesen Blog zu schreiben? Ich hatte bei diesem einmaligen, unappetitlichen Austausch mit Mister Dark & ​​Co zwar empört mit der Möglichkeit eines „Blogs mit investigativem Charakter“ herumgewirbelt, aber ich hatte nicht gewusst, ob ich dies wollte und/oder musste. Bis Ende Januar 2022, da meldete sich Sophie bei mir via Social Media (vollständiger Name ist mir bekannt, sie und ich haben diesen Namen gewählt). Als wir uns sprachen, startete sie sofort mit einem „Traum von Rob Nanninga“, den sie schon um den Herbst 2019 herum hatte, mit dem sie aber „erst jetzt“ kam, sie wusste selbst nicht warum. Sie nennt Rob oft Mister Nanninga, insofern erinnert sie mich an den ‘astralen’ Peter R. de Vries von 2014. Nur in wenigen Sätzen sowohl von Robs Aussehen als auch Verhalten in jenem Traum malte sie den Traum, und sogar heute dass ich das noch einmal lese, bekomme ich sofort die sofortige Erkenntnis: Das ist echt, das ist Rob. Den Inhalt ihres Traums hebe ich mir für einen Blog mit lichtfreundlichem Charakter auf, aber mit meinem Wissen über Rob Nanninga und meinem Wissen über Menschen (gewonnen durch Lebenserfahrung) wusste ich sofort: Das ist gut, sehr gut. Sophie und ich kamen sehr nett ins Gespräch, aber ich war immer wieder erschrocken, wenn sie immer wieder sehr treffende Aussagen machte. Sie ist sozusagen ein sehr reiner Kanal, der vom Verhalten der meisten „beringten“ Menschen mit ihren kultivierten Reaktionen abweicht. Das Unglaubliche war, dass Sophie bis vor kurzem nur einen Lionhearts-Blog gelesen hat, den letzten, und das auf meine dringende Bitte hin, weil sie das noch nicht einmal getan hatte. Sie kannte mich durch meine Parameter-Blogs und die Geschichte von Robbert van den Broeke. Sie kannte nicht einmal Fotos und Videos von Rob Nanninga, vielleicht hatte sie in ferner Vergangenheit ein Foto von ihm gesehen, aber sonst nichts. Außerdem wusste sie nicht einmal etwas von meinen Darkwood Aktivitäten. Ich hatte sie intuitiv gefragt, ob sie nicht Lust hätte, Rob aus diesem Traum für mich zu zeichnen. Zu meiner Überraschung sagte sie: “Ja, ich werde es versuchen.” Und dann wollte sie von all dem nichts mehr lesen oder sehen, weil sie wollte, dass ihr Bild aus dem Traum so rein wie möglich blieb.

Am 15. Februar sagte sie auf Signal, wohin wir unser Gespräch verlegt hatten, etwas so Triggerndes für mich, dass ich von einem Moment auf den anderen wusste: Ja, der Blog über Darkwood muss kommen. Sie schrieb völlig aus heiterem Himmel, ich hatte ihr überhaupt nichts von Darkwood und Mr. Dark und Henryk erzählt, sie habe nur mitbekommen, dass ich virtuell mit einem Henryk in Dresden ausgehe: (Ich habe ihre Schreibweise, außer einige Satzzeichen, übernommen)

Das ist bizarr! Bizarr. Ich denke, wir können uns treffen. Ich hatte so etwas wie ein Lagerfeuer vor mir.

Mein Gott kann es im Text nicht erklären.. Wtf is going on. Sorry kann das alles nicht im Text erklären..

Komm nach Dresden. Ich gebe Dir einen persönlichen Alarm, wenn Du willst. (wenn dieser hendryk seltsame Dinge will). Ich weiß nicht was, aber irgendetwas stimmt nicht!

Und sie sagte auch etwas darüber, im Publikum zu sein und Henryk sicher zu treffen. Ich hatte ihre Aussagen schon zunehmend mit sehr wachem Auge gelesen, aber in diesem Moment schlug eine Art Bombe auf mich ein. Sagen wir mal so, ohne hier Sophies Person preiszugeben (das kommt vielleicht später, sie sagt, sie sei noch nicht bereit dafür?): Sie hat eine sehr reine Gehirnstruktur – ähnlich wie meine glaube ich –, ihre Träume und Eindrücke werden nicht gefiltert nach dem gesellschaftlichen Standard ‘Wünschbarkeit und Machbarkeit’. Aus ihrer Aussage über den Personenalarm habe ich sofort den Zusammenhang zu Mr. Dark gezogen und ihr schnell erklärt, dass es zwei HVs gibt, einen hellen und einen dunklen, und dass sie diese Verwirrung doch gleich mitbekommen haben muss: Henryk ist ein Lichtwesen, ein sehr süßer Mann, was nach meinem aktuellen Verständnis von Mr. Dark sicherlich nicht gesagt werden kann. Das habe ich auch Henryk mitgeteilt. Der Groschen war plötzlich komplett gefallen: Ich hatte mit dem Feuer gespielt, ohne dass die Rosengläser mir aufgefallen wären. Und dieses Feuer war das dunkle Darkwood-Feuer. Rob Nanninga ist dabei, er hat durch Sophie einen entscheidenden Impuls gegeben.

Mir war von vornherein klar, dass ich an „The Darkwood thing“ als Lichtfaktor im Hell-Dunkel-Kampf, der derzeit auf der Erde tobt, in seiner ganzen Heftigkeit arbeite, nur Schachbrett und Schachfiguren waren am richtigen Ort zu positionieren.

To Be Continued.

by on

This blog is also published on Lion Hearts and Leeuwenharten

Current news, June 6, 2022, you can also read this Bild article.

Sometimes you don’t write a blog for fun, but because you have to. To chase the darkness away. From the Cosmos, with Love.

After Rob Nanninga‘s death I started to think: is there still a soul mate of Rob and me on the earth? Since Rob and I started with the Darkwood neofolk music-wise, my mind started to fan in that direction. Could it be that Henryk Vogel from Darkwood was our soul mate? The impact of the isolating pandemic made me extremely lonely and made this hermit crawl out of her shell. I started addressing him almost exclusively on Darkwood’s Facebook Messenger. Then something very strange began to unfold. He didn’t answer for a whole year. To my delight, a “seen” eye with date and time of seeing appeared on Facebook every now and then, but not anymore towards the end. Incidentally, these Read statuses can be circumvented with all common social media chat programs by adjusting preferences in the settings. I only received a substantial response once, when I actually forced him to respond by placing an ‘impossible order’ of Darkwood shirts in size and color, and I did that on purpose so he had to respond. I received a polite yet very sparse and in fact incomprehensible response about my Rob Nanninga and soulmate ideas.

In addition, I started and maintained the @Notwendfeuer Twitter account from February 2021, and I emailed him about this. I offered to be his free California PR representative. To this end, for example, I had already seen his Google Info box unattended and I gave him tips (most of it per Facebook Messenger) how to handle this, because I have experience with it. I wrote to him that he just had to upload his ID and then Google would give him permission to send content suggestions to Google at will. I reassured him, if he needed reassurance, that Google would delete the ID data immediately after inspection. I also offered that I would do it for him if he would authorize me. There was no response at all, but my cosmic pistachio regarding his energetic response to uploading his ID to Google strongly picked up on the fact that according to Henryk Vogel of Darkwood & co I had now said that there are great fires burning all over the moon and there are green men dancing around it. All of this took place in exactly one year, from November 2020 to the exact same day in November 2021.

But the Fates were frantic, because that other Henryk Vogel, also in Dresden, did respond. I found him on LinkedIn, thought he was Darkwood’s, and his thumb-sized photo could pass for the other Henryk Vogel. With him, the Cosmos had already built in a Lightbox from the beginning. I will refer to Henryk Vogel of Darkwood in this blog as Mister Dark, to clearly distinguish the two HVs. Soon Henryk and I were virtually high and sexy flying through the sky together, “We hit it off”, you could easily say. But, afraid I did not dare to ask him: “Are you Mr. Dark?” and I hadn’t gotten beyond Darkwood suggestions in general and Henryk, who really had no idea, didn’t react to that, he simply overlooked it, he’s a busy entrepreneur and it just didn’t trigger anything for him. But was he Mr. Dark? I don’t need to give a spoiler alert, because the answer is already in the previous blog. No he is not. And even with the few selfies Henryk gave, I wasn’t sure. Read the previous blog for this. For Henryk and me, a new, much more difficult time began once the towering misunderstanding was on the table. A few months of silence followed between us.

But because Mr. Dark persisted in his silence, I kept trying. I want to understand things to the core. I thought: maybe he is extremely shy, after all you don’t know with (music) artists? But no. And then I started coming under a very dark spell, the spell of the Darkwood eye. That this is certainly not a light-hearted story for me, can be seen from the following: I don’t even dare (I don’t want to, anyway) to post a photo of that eye here. See the Facebook page. I’m not going to say that I was seriously mistaken, that should become clear in a moment, but I think there is a reason this happened, so possibly the ‘mistake’ has a very good result, eventually, when all is done, yes? I started writing to him regularly on Facebook Messenger. I had obviously put on my big rose-colored glasses, I was only seeing, only wanting to see well in Darkwood, even though Henryk, now also aware of his shady namesake, had already given me hints about far-right folk music and Nazis. It just didn’t want to go in with me. Almost my entire life has passed in exactly a year per Facebook Messenger, including intimate facts and then some. I also sent pictures and videos of anything and everything, including myself, but Mr. Dark remained silent. And Henryk and I had to reinvent the ‘we’.

In July 2021, inspired again by Darkwood, I had a photo shoot of yours truly as Russian WWII Night Swallow done by the fantastic photographer Mayumi Acosta in Sacramento and again I sent Mr. Dark a faithful message in the form of photos and the video. Silence again became my part.

Promoted again by the loneliness of the pandemic, I let people on Twitter enjoy my Darkwood activities for a year. All my Twitter accounts were open and were therefore also visible to Darkwood. I was also very enthusiastic about the Darkwood Twitter account created by me and I made sure that Mr. Dark was informed of every step of the way, via email (the two Darkwood addresses darkwood@darkwood.de and info@heidenvolk .de, no public secret, are on his two websites darkwood.de and heidenvolk.de, so no doxing) and also via Facebook Messenger.

Then there was that many-months-long case of my book gift to Darkwood. I had a nice book and wanted to send it to him. I twittered wildly, really everyone was able to enjoy it, and for the public the first shipment to the PO box address complete with clickable USPS tracking. What happened? My first attempt turned out to be in vain. USPS was going crazy in Dresden, but couldn’t find Mr. Dark at the PO box address that’s been on their website for decades. The book came back with lopsided legs. Mr. Dark didn’t condescend a single word, not even to say something about the broken PO Box address. Everything was clear for him to follow at all times, both publicly and through his Facebook Messenger and the emails I sent him every now and then.

So now I had another address, the sender’s address printed on every Darkwood order: Hermannstr 4, Dresden. And because I see this as a public address, I don’t see this as a public secret, after all, that’s where all ordered things, at least officially, come from. The fact that I mention the street address is therefore again not doxing as far as I am concerned. The same USPS tracking ritual began again. The diligent USPS pawns scrambled around for Mister Dark who again proved untraceable. The book came back again, this time with its legs hanging down and its tail between its legs. My misunderstanding grew. Twice over $38 in shipping is not nothing, but what was going on here? Again I emailed him for clarification, which again did not follow. And every now and then I’d email him screenshots of my Facebook messages, just to make sure he at least knew I was ‘talking’. SILENCE.

I then asked Henryk, who also lives in Dresden, very sweetly, carefully and politely if he would please, pretty please with cherries on top, go to Hermannstr 4 in Dresden, the indicated Darkwood address. Henryk was so sweet and took some pictures and came back with the humiliating sentence:

“Da wohnt keiner.” “No one lives there.”

When I saw his photos of the house, I was shocked: the huge, very dated mansion, dilapidated and well, was indeed glaringly empty. There was no house inscription, the nameplate was soulless. No Mr. Dark lived here unless he was hiding behind the upper right window! More clear this time, also by email, I asked Mr. Dark for an explanation. But still: SILENCIO!

Fast forward to November 2021. Darkwood gave several performances and with the third announcement of yet another one, I decided to go. Because of his silence I had continued to write uninhibitedly and I also gave my impressions of him and the group. I had had very strange dreams, and one of them led me to the suggestion that Darkwood seemed to have a dark track record, but not as in track record of music. Hey, it’s a dream isn’t it, don’t sue me. Following on from this, I once teasingly called him “Sex killer” on his Facebook Messenger. I just said whatever came to my mind, but I meant absolutely nothing bad by it. These disturbing dreams came especially when the end of my Darkwood spell was approaching, in the fall of 2021. I also had a very curious short dream that I was near the house, the Hermannstr 4, it was in the evening atmosphere, I saw something lying on the street and bent down and, to my great surprise, found a stack of Nazi banknotes, neatly held together by a ribbon. At the time of the dream and also after awakening, I had no idea whether this really existed. Now it turns out that this Nazi paper money did indeed exist, and yes, that’s what it looked like when I think of the dream. And, after the two unsuccessful book shipments, and he did not assist me in any way (or reject), I said that I would come to his concert and also mentioned that I also wanted to take pictures of the Hermannstr 4. I still didn’t realize the potential seriousness of the situation, joking that he could come and meet me with a knife if he wanted, but now I wanted to know what was up with this house. In my heart and mind I am a researcher, just like my dad. But mind you, I did everything with respect and with complete approachability, with the also outspoken idea: you are our (Rob and my) soul mate, I can have everything from you. However, dark clouds gathered, because it turned out that ‘the love and being able to have it all’ were not mutual.

Leaving out all the details then the following happened (I have proof for everything, but I just can’t and don’t have to in a blog I try to keep concise). To my great joy, on September 22, 2021, Darkwood’s occasional band member and signed at Mister Dark’s Heidenvolk record label with, among others, his album “In Ruin” Terry Collia (American just like me, yes) appeared on my Darkwood Twitter, he followed me now! “Hooray!,” I thought, “will I now be admitted to the inner core?” And I reported this again on Facebook Messenger. With appropriate enthusiasm, I contacted Collia on LinkedIn (500+ contacts) with just one accompanying sentence during the much sought-after virtual handshake: “Can I ask you something?”. Very polite, isn’t it? I naturally wanted to ask why Mr. Dark kept silent. Bang boom! I didn’t receive a warm hug, Mr. Collia ran off like a hare. On the same day or the day after, he immediately deleted his profile pic from LinkedIn and his last name, no, this is not a joke! LinkedIn now only said: “Terry C” with the empty standard profile picture. His profile pic has only been back very recently, but his last name still isn’t. I thought: “???”. And Mr. Collia also instantly disappeared as a follower from my Darkwood Twitter account. For the first time my red alarm lights started flashing furiously.

I had ordered things seven times and often paid more than was officially required, set up a Darkwood inspired photo shoot, twice attempted an expensive book shipment to addresses that Darkwood still gives themselves, I had a more than beautiful Darkwood Twitter created, nothing but praise and golden frame for Darkwood, in the autumn also ordered two Darkwood albums because they were not available on the internet and uploaded them themselves on YouTube and made available to the public, again a message to Mr. Dark, kept him and them informed at all times and I was very nice and polite to Mr. Dark on Facebook Messenger at all times, what went wrong here?

With my full approachability I mean: I had given my name, he knew my address and telephone number (given everything and also placed orders seven times), I had sent my flight ticket details in full, my pension details ditto, really everything, so if he wished, he would have had ten options either to reject me or to come and get a bloody story from me. In short, Fair Play is my calling card. And then, or should I say, despite this, things were heating up a bit too much to the liking of Mr. Dark & co.

On November 10 and 11, 2021, it finally came to an extremely unsavory disquisition between him and me, but, mind you, I do not believe that it was only he who emailed me back, because the person who (also ) wrote, suddenly talked about “H who had taken things from the PO Box address”, to which I immediately emailed back alarmed: “Who is actually speaking here?” There was no answer to this.

What was the tenor of his/their answers? It immediately started out more horrible than horrible for me. The me who had kept him in the know for a year, wrote him the most intimate things, through normal and socially accepted channels: Twitter, his! two! correct! email addresses, Facebook Messenger, and immediately introduced me by my full name, also via the Roelof Hendrik Facebook page, now had to see this infernal sentence:

“Bist Du etwa dieser Roelof Hendrik, Du schreibst also unter falschem Namen.” “Are you this Roelof Hendrik, so you are writing under a false name..”

Really, the ground dropped from under me, and I fell, fell… But immediately I picked myself up again and emailed back extremely indignant, saying that I had introduced myself from the very beginning, completely self-faithfully lifted my entire baptismal cell, even my website carries the same life size Roelof Hendrik angel theme and my two Facebook pages are mentioned and linked on my homepage. If anyone can make me angry, it is by doubting my good faith! I wrote this back to him immediately. There followed only complete denial of any knowledge of all this.

But this complete denial, including any involvement in the Facebook Messenger story, is untenable. After all, all year long I had been sending things in various ways, through his/their Facebook Messenger too, for example also the link to my Kopspijkers gig (A famous Dutch TV show of the past), so that Mr. Dark could see what I had looked like in motion pictures, and that link got even dozens of times demonstrably clicks immediately after provision. Because this is a so-called unlisted YouTube link, which hardly anyone ever looks at, it can be stated with 99% certainty that this clicking was done by one or more Darkwood members. And every time I sent links to my Darkwood tweets, there were plenty and often direct clicks, which I could see in the Twitter statistics. Autistic traits, people, there’s no shame in that, I already said: there is a researcher in me. Let’s just say there’s a margin of error in there, but since this happened so often, it seems extremely unlikely that Mr. Dark missed all of my year-long jumping through blazing hoops for him and them as a group.

Mister Dark wrote:

“Deswegen werde ich jetzt auch noch weniger machen und Deine Sachen noch mehr ignorieren, denn ich kann mich nicht mit privaten Sachen beschäftigen und kann Dir auch nicht helfen, dafür habe ich keine Ausbildung.” “That’s why I’ll do even less now and ignore your things even more, because I can’t deal with private things and I can’t help you either, I don’t have any training for that.”

These sentences show the tenor, so he also suggested that I needed help. Yes, I do, well, I do now!, because my trauma over all of this is deep. And there’s also that sweetheart, Henryk, who, in fact, has also become a very unintentional victim. It wouldn’t have been necessary if Mr. Dark had just made it clear right away that he didn’t want to hear from me, but he didn’t, he was silent for a year! It wasn’t until November 2021 that I got my redemption from the most incredible and ghastly Darkwood spell that had run off with me.

Even more came to surface. His answers from those two days showed that his Facebook and Instagram are, according to him, only managed by two people besides himself. All my confessions had been lying freely on the Darkwood Market, and Mister Dark & ​​co had not found it necessary for a year to properly warn me that what I said was not private. So again while I kept emailing him every now and then at two email addresses darkwood@darkwood.de and info@heidenvolk.de, just to make sure he knew I was talking to him on Facebook Messenger. I felt figuratively but also literally stripped of my clothes and standing naked on the Darkwood street. And I also have a strong suspicion who those two other Darkwood people are who (with red ears?) read things that were only intended for Mr. Dark. The readers of this blog can at least come up with one name, I think. The second person, so next to Mister Dark = X and … = Y, there’s the Z person, who my cosmic pistachio says could be found in this Darkwood clip, but that remains to be seen at some point. Also these two? people are to blame, they should have identified themselves to me as fellow readers. After all, just to be clear: for a long time the “Seen” eye appeared, meaning that my texts and images and so on had been seen. This too was denied by Mr. Dark, but I have several screenshots as proof.

For me, the energetic feeling of his emails was exactly that of the Tremor monster worms in the film with Kevin Bacon: Tremor’s monster worms that open their mouths, but unfortunately without the cheerful witticism of that film. Mister Dark and co (because who knows who actually wrote and watched) now claimed not to know the Hermannstr 4 address at all?:

“Welche Hermannstrasse, wo hast Du die Adresse her? Habe keine UPS Updates bekommen…?” “Which Hermannstrasse, where did you get the address from? Didn’t get any UPS updates…?”

Because I also have to inform you as a reader, I had my book shipment sent USPS track status copies to the Darkwood address darkwood@darkwood.de, both on the first and second attempt. I already said: dog fidelity, that’s my middle name. To which, now indeed very upset, I emailed back: “What, but that address is on all your own mailings!”, with proof of this immediately, namely a photo of all seven packages of the Darkwood shipments that I had kept, with exactly the same Hermannstr 4 address on each envelope. He & Co had nothing to answer for that.

There was something else really bad, he, or anyone else from Darkwood who was now ‘talking to’ me, casually claimed that I might be sending swearing emails to Terry Collia and that is why he immediately ran off on LinkedIn:

“Vielleicht wusste er besser als ich, was kommen würde, viele Mails mit Beschimpfungen von Dir – warum?.” “Maybe he knew better than I what was coming, lots of abuse emails from you – why?”

This is nonsense because I didn’t contact Mr. Collia at all after that one sentence on LinkedIn: “May I ask you something?”. And swearing emails or texts, that is certainly not my style and would, after all, overshoot all soulmate ideas. I did, in my opinion rightly so to be very indignant, but also damaged, wave with the prospect of a blog about this at Mister Dark, but only after reading his/their first reaction after a year.

Without exaggeration, this has been the most shocking experience of my entire life in terms of human miscommunication and abuse of trust on the part of the other(s).

I resolutely ended my Twitter activities from the Darkwood account, even adding some sort of cautionary text in my general style a little later and let the matter rest. And also told Henryk everything and gradually he and I could get some steam back, but it was very hard work.

The reason for the blog now follows. Four days before I was still to go to Dresden for two weeks – after all, the plane ticket had already been paid, and Henryk had agreed to meet up with me – the Cosmos intervened hard. I literally had my bags ready, but the cosmic hammer landed on the table. On Friday, November 19, 2021, I heard German politicians with very serious faces announce a German Lockdown light, which, yes, would go into effect on November 22, 2021, exactly one day! prior to my crossing from San Francisco Airport. The Cosmos had graciously given me three days to rebook my ticket. Pensions and hotels were no longer allowed to receive tourists! In my opinion, this was a clear case of Overruled! I hastily contacted Henryk again and together we came to a new date: from 10 to 24 April 2022. I also posted this date on my then open Twitter account, and it will still be there, and it also was visible to Darkwood members. I will open my accounts again as soon as this blog is published, so that anyone who wants to can search again. However, I have removed a part, I have been removing a part of my tweets continuously for many years, because I think Twitter badly lacks the “Story” function of Instagram and Facebook, but there have already been a lot of Twitter witnesses to all this. The long wait started, because I really wanted to go to Henryk now. But this time I say about the date: if the Cosmos agrees and no hindrance comes, as did the first time around.

More and more I got the feeling: I’ve known Henryk for a long time, he feels so familiar, his beautiful, powerful, clear voice, his completely light and rational being, his choice for the Light of this world, exactly the same slant as Rob Nanninga, his humor, his enchantingly beautiful nature photos. He had even once done something that Rob Nanninga had done in a similar way on TV for fun. Henryk knew nothing about it until the appearance of this blog: he had put his hands on his head like antennae and joked that he, thus, in this way, received things clairvoyantly. See Rob Nanninga vs. Rasti Rostelli. So I never told him this. And once he literally uttered a Darkwood song-phrase: “Mehr Schein als Sein”, “More appearance than reality”, also this completely spontaneous, and this when he talked about Darkwood, as always very reluctantly (because he doesn’t like dark things and doesn’t want to give them any attention), and this too seemed like a very clear cosmic hint that none of this is a coincidence.

I started putting together the clues that had been there from the first contact via LinkedIn and suddenly I saw us placed together in a great historic maritime event in 1816. If there is such a thing as this. This may be for a later blog! All the clichés aside, happiness and deep emotion washed over me when suddenly all the puzzle pieces fell into place and this clear image appeared. NOW I was sure. Mr. Dark had only prompted me to find Henryk. Dresden! That’s not obvious, is it! And possibly, while at it, to question a still obscure element, Darkwood. It’s up to the world to do something with this or not. And yes, from start to finish, Rob Nanninga is involved in this, As soul mate!

Now we are almost there, but now the Cosmos is also very crowding. The Sophie story:

What convinced me to come up with this blog? Although I had been outraged during and after mentioned unsavory exchange with Mister Dark & ​​co and had been waving the possibility of a “blog with an investigative character” in their faces, but I really hadn’t known whether or not I wanted and/or had to do this. Until the end of January 2022, Sophie reported to me via social media (full name known to me, she and I have chosen this name). When we got in touch, she immediately started with a “dream about Rob Nanninga” that she had already had around autumn 2019, but with which she came “only now”, she didn’t know why herself. She often calls Rob Mister Nanninga, in that respect she reminds me of the “astral” Peter R. de Vries of 2014. Only in a few sentences of both Rob’s appearance and behavior in that dream, she painted the dream, and, even now that I re-read that, I immediately get the instant recognition: this is real, this is Rob. I save the content of her dream for a blog with a light (!) character, but with my knowledge of Rob Nanninga and my knowledge of people (gained through life experience) I immediately knew: this is good, very good. Sophie and I started talking in a very nice way, but time and time again, I was shocked when she kept coming up with very striking statements. She is, as it were, a very pure channel that deviates from the behavior of most ‘ringed’ people with their cultivated reactions. The unbelievable thing was that until very recently Sophie has read only one Lion Hearts blog, the last one, and that at my urgent request, because she hadn’t even done that yet. She knew me through my Parameter blogs and the Robbert van den Broeke story. She didn’t even know photos and videos of Rob Nanninga, she might have seen a photo of him in the distant past, but nothing else. Also, she didn’t even know anything about my Darkwood activities. I had intuitively asked her if she might want to make a drawing of Rob from that dream for me. To my surprise, she said, “Yes, I’m going to try it.” And then she didn’t want to read or see any more about all this, because she wanted her image from the dream to remain as pure as possible.

On February 15, 2022, she said on Signal, where we had moved our conversation, something so triggering for me that I knew from one moment to the next: Yes, the blog about Darkwood has to come. She wrote, completely out of the blue, I hadn’t told her anything about Darkwood and Mr. Dark and Henryk at all, she had only picked up that I was virtually dating a Henryk in Dresden: (I have her spelling, except for some punctuation, let alone)

This is bizarre! Bizarre. I think we can meet. wth I had some kind of campfire thing in front of me

Djeez can’t explain it in text. Wtf is going on. Sorry can’t explain it all in text.

Come to Dresden. I’ll give you a personal alarm if you want. (if that hendryk wants weird things). I don’t know what but something is wrong!

And she also said something about being in a public crowded space while meeting Henryk safely. I had already increasingly read her statements with a very alert eye, but at this moment a kind of bomb fell on me. Let’s put it this way, without revealing Sophie’s person here (that may come later, she says she’s not ready for that yet?): she has a very pure brain structure – similar to mine I think -, her dreams and impressions are not filtered by the standard social ‘desirability and feasibility’. I immediately made the connection from her statement about the personal alarm to Mr. Dark and quickly explained to her that there are two HVs, one light and one dark, and that she must have picked up on that confusion right away, after all: Henryk is a light being, a very sweet man, which, according to my updated understanding, certainly cannot be said about Mr. Dark. I also informed Henryk of this. The penny had suddenly dropped completely: I had been playing with fire, without my, through rose-colored glasses-looking, noticing. And that fire was the dark Darkwood fire. Rob Nanninga is there, through Sophie he has given a decisive impulse.

From the outset it was clear to me that I was working on ‘the Darkwood thing’ as a light factor in the light and dark battle that is currently raging on Earth in all its fierceness, only it had been crucial to position the chessboard and chess pieces in the right position.

To Be Continued.

by on

Dit blog is ook verschenen op Lion Hearts en Leeuwenharten.

Nieuws, 6 juni 2022, leest U ook dit Bild artikel.

Soms schrijf je een blog niet voor je plezier, maar omdat het moet. Om het duister te verjagen. Van de Kosmos, with Love.

Na Rob Nanninga‘s overlijden begon ik te denken: is er nog een soulmate van Rob en mij op de aarde? Omdat Rob en ik qua muziek met de Darkwood neofolk begonnen, begon mijn geest in die richting te waaieren. Zou het kunnen dat Henryk Vogel van Darkwood onze soulmate was? De impact van de isolerende pandemie maakte me extreem eenzaam en liet deze hermit uit haar schelp kruipen. Ik begon hem vrijwel alleen op Darkwoods Facebook Messenger aan te spreken. Toen begon er zich iets ontzettend vreemds te ontvouwen. Hij antwoordde een heel jaar niet. Er verscheen tot mijn grote vreugde af en toe wel een “gezien” oogje met datum en tijd van zien op Facebook, alleen tegen het einde niet meer. Overigens kunnen deze Lees-statussen bij alle gangbare social media chatprogramma’s omzeild worden door in de settings voorkeuren aan te passen. Ik ontving slechts één maal een substantiële reactie, namelijk toen ik hem in feite dwong te reageren, namelijk door een ‘onmogelijke bestelling’ te doen van Darkwood hemden qua maat en kleur, en ik deed dat expres, zodat hij wel moest reageren. Ik kreeg daarop een beleefde edoch zeer spaarzame en in feite onbegrijpende reactie over mijn Rob Nanninga en soulmate ideeën.

Daarnaast startte en onderhield ik vanaf februari 2021 het @Notwendfeuer Twitter account, en ik mailde hem hierover. Ik bood hem aan zijn gratis Californische PR vertegenwoordigster te zijn. Daartoe had ik bijvoorbeeld al gezien dat zijn Google Info box onbeheerd was en ik gaf hem tips (het meeste per Facebook Messenger) hoe dit aan te pakken, omdat ik er ervaring mee heb. Ik schreef hem dat hij slechts zijn ID hoefde te uploaden en dan zou Google hem de machtiging geven om naar believen inhoudsvoorstellen naar Google te sturen. Ik stelde hem gerust, mocht hij geruststelling nodig hebben, dat Google direct na inzage de ID gegevens weer zou wissen. Ook liet ik blijken dat ik het wel voor hem wilde doen als hij mij zou machtigen. Er kwam geen enkele reactie, maar mijn kosmische pistachio betreffende zijn energetische reactie wat betreft het uploaden van zijn ID naar Google, pikte sterk op dat ik volgens Henryk Vogel van Darkwood & co nu gezegd had dat er overal op de maan grote vuren branden en er aldaar groene mannetjes omheen dansen. Dit alles speelde zich exact in één jaar af, van november 2020 tot exact op zelfs dezelfde dag in november 2021.

Maar de schikgodinnen waren driftig in de weer, want die andere Henryk Vogel, óók in Dresden, reageerde wél. Ik vond hem op LinkedIn, dacht dat hij die van Darkwood was, en zijn toen nog thumb-sized fotootje kon voor de andere Henryk Vogel doorgaan. Met hem had de Kosmos vanaf het begin al een Lichtbaken ingebouwd. Henryk Vogel van Darkwood zal ik in het vervolg Meneer Dark noemen, om de twee HVs duidelijk uit elkaar te houden. Al snel vlogen Henryk en ik virtueel high en sexy samen door de sky, “We hit it off”, kun je wel stellen. Maar, bange ik durfde hem niet te vragen: “Ben jij Meneer Dark?” en verder dan Darkwood suggesties in het algemeen was ik niet gekomen en Henryk, die werkelijk géén idee had, reageerde daar niet op, hij zag het simpel over het hoofd, hij is een drukke ondernemer en het triggerde gewoon niets bij hem. Maar was hij Meneer Dark? Ik hoef geen spoiler-alert te geven, want het antwoord staat al in het vorige blog. Nee, dat is hij niet. En zelfs met de paar selfies die Henryk gaf, was ik nog niet zeker. Lees daartoe het vorige blog. Voor Henryk en mij brak er een nieuwe, veel moeizamere tijd aan toen het huizenhoge misverstand eenmaal op tafel lag. Een paar maanden van stilte tussen ons volgden.

Maar omdat Meneer Dark volhardde in zijn zwijgen bleef ik proberen. Ik wil dingen tot op het bot begrijpen. Ik dacht: misschien is hij extreem schuw, je weet het immers niet met (muziek)kunstenaars? Maar nee. En toen begon ik onder een zeer duistere spell, de spell van het Darkwood oog, te komen. Dat dit bepaald geen luchtig verhaal voor mij is, mag uit het volgende blijken: ik durf (wil ik ook niet, daar niet van) hier niet eens een fotootje van dat oog te plaatsen. Zie de Facebook pagina. Ik ga hier niet zeggen dat ik me ernstig vergist heb, dat mag wel duidelijk worden zo meteen, maar ik denk dat er een reden is dat dit gebeurde, dus mogelijk heeft de ‘fout’ een enorm goed resultaat, uiteindelijk, als alles gedaan is, ja? Ik begon hem met grote regelmaat te schrijven op Facebook Messenger. Ik had overduidelijk mijn grote roze bril opgezet, ik zag slechts, wílde slechts goed in Darkwood zien, ook al had Henryk, die nu ook op de hoogte was van zijn duistere naamgenoot, me al hints over extreem rechtse folkmuziek en nazis gegeven. Het wilde er bij mij gewoon niet in. Bijkans mijn hele levensloop kwam in exact een jaar tijd voorbij, inclusief intieme feitjes and then some. Ook stuurde ik foto’s en video’s van alles en nog wat, ook van mezelf, Maar Meneer Dark bleef zwijgen. En Henryk en ik moesten het ‘wij’ opnieuw uitvinden.

In juli 2021 liet ik, alweer door Darkwood geïnspireerd, een fotoshoot doen van ondergetekende als Russische WWII Night Swallow door de fantastische fotografe Mayumi Acosta in Sacramento en weer stuurde ik Meneer Dark trouw bericht in de vorm van foto’s en de video. Zwijgen werd opnieuw mijn deel.

Alweer door de eenzaamheid van de pandemie gepromoot liet ik mensen op Twitter een jaar lang meegenieten van mijn Darkwood activiteiten. Al mijn Twitter accounts stonden open en waren dus ook voor Darkwood zichtbaar. Zeer enthousiast was ik ook in de weer met het door mij gecreëerde Darkwood Twitter account en ik zorgde ervoor dat Meneer Dark van elke step of the way op de hoogte was, via email (de twee Darkwood adressen darkwood@darkwood.de en info@heidenvolk.de, géén publiek geheim, staan op zijn twee websites darkwood.de en heidenvolk.de, dus geen doxing) en ook via Facebook Messenger.

Dan was er ook nog die maandenlang durende zaak van mijn boekgeschenk aan Darkwood. Ik had een mooi boek en wilde hem dat sturen. Ik twitterde er lustig op los, echt iedereen heeft kunnen meegenieten, en voor het publiek de eerste zending naar het postbusadres compleet met aanklikbare USPS tracking. Wat gebeurde er? Mijn eerste poging bleek tevergeefs. USPS maakte als een dolle rondjes in Dresden, maar kon Meneer Dark maar niet vinden op het postbusadres dat al decennia op hun website staat. Het boek kwam met hangende pootjes terug. Meneer Dark verwaardigde zich geen enkel woord, zelfs niet om iets te zeggen over het niet werkende postbusadres. Alles was zowel publiekelijk als via zijn Facebook Messenger én de emails die ik hem af en toe stuurde, voor hem overduidelijk en te allen tijde te volgen.

Nu had ik dus nóg een adres, en wel het afzender-adres dat gedrukt op elke Darkwood bestelling staat: Hermannstr 4, Dresden. En omdat ik dit als een publiek adres zie, zie ik dit niet als publiek geheim, immers, daarvandaan komen alle, in ieder geval officieel, bestelde zaken. Dat ik het straatadres noem, is dus wat mij betreft geen doxing. Weer begon hetzelfde USPS tracking ritueel. De noeste USPS pionnen zochten zich een slag in de rondte naar Meneer Dark die wederom onvindbaar bleek. Het boek kwam andermaal terug, nu met hangende pootjes én de staart tussen de benen. Mijn onbegrip groeide. Twee maal ruim $38 aan verzendkosten is niet niets, maar wat was hier aan de hand? Ook nu mailde ik hem om opheldering, die opnieuw niet volgde. En af en toe stuurde ik een mailtje met screenshots van mijn Facebook berichten aan hem, om zeker te maken dat hij in ieder geval wist dat ik ‘praatte’. STILTE.

Daarop had ik Henryk, die immers óók in Dresden woont, heel lief, voorzichtig en beschaafd gevraagd of hij alsjeblieft, pretty please with cherries on top, naar de Hermannstr 4 in Dresden wilde gaan, het aangegeven Darkwood adres. Henryk was zo lief en maakte wat foto’s en kwam terug met de ontluisterende zin:

“Da wohnt keiner.” “Daar woont niemand”.

Toen ik zijn foto’s van het huis onder ogen kreeg, kreeg ik een schok: het enorme, zeer gedateerde herenhuis, vervallen en wel, stond inderdaad overduidelijk leeg. Er was geen huisopschrift, het naamplaatje was ontzield. Hier woonde geen Meneer Dark of hij moest zich verstopt hebben achter het rechterbovenraam! Dit keer duidelijker, ook per email, vroeg ik Meneer Dark om een verklaring. Maar nog steeds: SILENCIO!

Fast forward naar november 2021. Darkwood gaf meerdere optredens en bij de derde aankondiging van alweer een besloot ik te gaan. Door zijn zwijgen was ik ongeremd verder gegaan met schrijven en ook gaf ik mijn indrukken van hem en de groep. Ik had zeer merkwaardige dromen gehad, en een daarvan bracht me op de suggestie dat Darkwood een duistere track record leek te hebben, maar niet als in track record van muziek. Hey, het is een droom hè, klaag me niet aan. In het verlengde hiervan noemde ik hem een keer plagend “Sex killer” op zijn Facebook Messenger. Ik zei gewoon alles wat er in mij opkwam, maar ik bedoelde er absoluut niets slechts mee. Deze verstorende dromen kwamen vooral toen het einde van mijn Darkwood spell begon te naderen, in najaar 2021. Zo had ik ook een zeer merkwaardige korte droom dat ik vlakbij het huis, de Hermannstr 4 was, het was in avondsfeer, ik zag iets op straat liggen, bukte me en vond tot mijn grote verbazing een stapel nazi bankbiljetten, keurig bijeengehouden door een lint. Ten tijde van de droom en ook na ontwaken, had ik geen idee of dit werkelijk zo bestaan heeft. Nu blijkt dat dit nazi papiergeld inderdaad heeft bestaan, en ja, zo zag het er ongeveer uit als ik aan de droom denk. En, na de twee vergeefse boekzendingen, en zijn mij op geen enkele manier assisteren hierin (dan wel afwijzen), had ik gezegd dat ik naar zijn concert zou komen en eveneens gemeld dat ik daarbij ook foto’s wilde maken van de Hermannstr 4. Ik zag nog steeds de potentiële ernst van de situatie niet in, grappend dat hij me kon komen opwachten met een mes als hij wilde, maar dat ik nu toch wilde weten wat er met dit huis was. In mijn hart en hoofd ben ik namelijk een onderzoeker, net als mijn pa. Maar let wel, ik deed alles met respect en met volledige benaderbaarheid, met het ook uitgesproken idee: jij bent onze (Rob en mijn) soulmate, ik kan alles van je hebben. Donkere wolken pakten zich edoch samen, want het bleek dat ‘de liefde en het alles kunnen hebben’ niet wederzijds waren.

Onder weglating van alle details gebeurde toen het volgende (ik heb bewijzen voor alles, maar dat hoeft en kan gewoon niet in een blog dat ik probeer strak te houden). Tot mijn grote vreugde meldde zich op 22 september 2021 opeens Darkwood gelegenheidsbandmember en bij Meneer Dark’s Heidenvolk platenlabel met onder andere zijn album “In Ruin” onder contract staande Terry Collia (Amerikaan net als ik, jawel) op mijn Darkwood Twitter, hij volgde me nu! “Hoera!,” dacht ik, “word ik nu tot de inner core toegelaten?” En ik meldde dit wederom op Facebook Messenger. Met gepast enthousiasme zocht ik contact met Collia op LinkedIn (500+ contacten) met slechts één begeleidende zin tijdens de gewilde virtuele handshake: “Mag ik je iets vragen?”. Zeer beleefd, niet waar? Ik wilde natuurlijk vragen waarom Meneer Dark maar bleef zwijgen. Knal boem! Geen warme hug viel mij ten deel, Meneer Collia ging er als een haas vandoor. Hij verwijderde op dezelfde dag of de dag erna acuut zijn profiel-pic van LinkedIn én zijn achternaam, nee, dit is géén grap!, LinkedIn zei nu slechts nog: “Terry C” met het lege standaard profielplaatje. Zijn profiel-pic is slechts sinds zeer recent weer terug, maar zijn achternaam nog steeds niet. Ik dacht: “???”. En Meneer Collia verdween ook subiet als volger van mijn Darkwood Twitter account. Bij mij begonnen er nu voor het eerst driftig rode alarmlichtjes te knipperen.

Ik had zeven maal dingen besteld en vaak meer dan er officieel nodig was voor betaald, een Darkwood geïnspireerde fotoshoot op touw gezet, twee maal een dure boekzending poging gedaan naar adressen die Darkwood nog steeds zelf opgeeft, ik had een meer dan prachtige Darkwood Twitter in het leven geroepen, niets dan lof en gulden omlijsting voor Darkwood, in het najaar ook nog twee Darkwood albums besteld omdat die niet op internet beschikbaar waren en die zelf op YouTube geupload en voor het publiek beschikbaar gemaakt, ook hiervan weer bericht naar Meneer Dark, hem en hun te allen tijde op de hoogte gehouden én ik was te allen tijde zeer lief en beleefd tegen Meneer Dark gebleven op Facebook Messenger, wat ging hier fout?

Met mijn volledige benaderbaarheid bedoel ik: ik had mijn naam gegeven, mijn adres en telefoonnummer wist hij (alles gegeven en ook zeven keer dus bestellingen mee gedaan), mijn vliegticketgegevens had ik integraal doorgestuurd, mijn pension-gegevens idem ditto, echt alles, dus als hij wilde, had hij wel tien mogelijkheden gehad om mij af te wijzen dan wel, al dan niet bloedig verhaal bij mij te komen halen. Kortom, Fair Play is mijn visitekaartje. En toen, of moet ik zeggen toch, werd het Meneer Dark & co te heet onder de voeten.

Op 10 en 11 november 2021 kwam het namelijk dus toch nog, hè hè, tot een extreem onverkwikkelijke uiteenzetting tussen hem en mij, maar, let wel, ik geloof niet dat hij het alleen was die me terug mailde, want de persoon die (ook) schreef, had het opeens over “H die dingen van het Postbus adres gehaald had”, waarop ik meteen gealarmeerd terugmailde: “Wie spreekt hier eigenlijk?” Hierop kwam geen antwoord.

Wat was de teneur van zijn/hun antwoorden? Het begon voor mij meteen afschuwelijker dan afschuwelijk. De ik die hem een jaar lang hondstrouw op de hoogte had gehouden, hem de meest intieme zaken had geschreven, via normale en maatschappelijk geaccepteerde kanalen: Twitter, zijn! twee! correcte! emailadressen, Facebook Messenger, en me keurig meteen al met mijn gehele naam had voorgesteld, ook via de Roelof Hendrik Facebook pagina, moest nu deze helse zin aanschouwen:

“Bist Du etwa dieser Roelof Hendrik, Du schreibst also unter falschem Namen.” “Ben jij deze Roelof Hendrik, je schrijft dus onder een valse naam.”

Echt, de grond zakte onder me vandaan, en ik viel, viel… Maar meteen raapte ik mezelf weer op en mailde extreem verontwaardigd terug, zei dat ik me vanaf het allereerste begin had voorgesteld, compleet zelf hondstrouw mijn hele doopceel had gelicht, zelfs mijn website draagt levensgroot hetzelfde Roelof Hendrik engel thema en mijn twee Facebook pagina’s staan genoemd en gelinkt op mijn homepage. Als iemand mij kwaad kan maken, is het door aan mijn te goeder trouw te twijfelen! Dit schreef ik hem ook direct terug. Er volgde slechts compleet ontkennen van enig weten van dit alles.

Maar dit complete ontkennen, ook van enige betrokkenheid bij het Facebook Messenger verhaal, is onhoudbaar. Het hele jaar lang had ik immers dingen gestuurd, op diverse wijzen, en dus ook via dus zijn/hun Facebook Messenger, bijvoorbeeld ook de link naar mijn Kopspijkers optreden, zodat Meneer Dark kon zien hoe ik er in bewegende beelden had uitgezien, en die link werd driftig en zelfs tientallen malen aantoonbaar direct na het verstrekken aangeklikt. Omdat dit een zogenaamde unlisted YouTube link is, waar vrijwel nooit iemand naar kijkt, kan met 99% zekerheid gesteld worden, dat dit aanklikken gebeurde door een, dan wel meerdere Darkwood leden. En ook elke keer als ik links naar mijn Darkwood tweets stuurde, werd daar volop en vaak direct op geklikt, wat ik kon zien in de Twitter statistieken. Autistische trekjes, mensen, daar zit geen enkele schaamte in, ik zei al: er huist een onderzoeker in mij. Laten we zeggen dat er toch een foutmarge in zit, maar omdat dit zo vaak gebeurde, lijkt het uitermate onwaarschijnlijk dat Meneer Dark alles ontgaan was van mijn een-jaar-lang door brandende hoepels springen voor hem en hen als groep.

Meneer Dark schreef:

“Deswegen werde ich jetzt auch noch weniger machen und Deine Sachen noch mehr ignorieren, denn ich kann mich nicht mit privaten Sachen beschäftigen und kann Dir auch nicht helfen, dafür habe ich keine Ausbildung.” “Daarom ga ik nu nog minder doen en negeer ik je zaken nog meer, want ik kan niet met privé dingen omgaan en ik kan je ook niet helpen, daar heb ik geen opleiding voor.”

Deze zinnen laten de teneur zien, hij suggereerde dus ook nog eens dat ik hulp nodig had. Ja, dat heb ik ook, nu ja, hulp nodig, want mijn trauma over dit alles is diep. En er is ook nog die lieverd, Henryk, die in feite ook zeer onbedoeld slachtoffer is geworden. Het was niet nodig geweest als Meneer Dark gewoon meteen duidelijk had gemaakt dat hij niets van mij wilde weten, maar juist dat deed hij niet, hij zweeg een jaar lang! Pas in november 2021 kwam de verlossing voor mij van de meest ongelooflijke en akelige Darkwood spell die met mij aan de haal was gegaan.

Nog meer kwam boven Jan. Uit zijn antwoorden van die twee dagen bleek dat zijn Facebook en Instagram volgens zijn zeggen alleen door twee mensen naast hemzelf beheerd wordt. Al mijn ontboezemingen hadden doodleuk vrij op de Darkwood Markt gelegen, en Meneer Dark & co hadden het een jaar lang niet nodig gevonden mij even netjes te waarschuwen dat wat ik zei, dus niet privé was. Dus nogmaals terwijl ik hem steeds af en toe op twee email adressen darkwood@darkwood.de en info@heidenvolk.de gemaild had, om er zeker van te zijn dat hij wist dat ik tegen hem praatte op Facebook Messenger. Ik voelde mij figuurlijk maar ook letterlijk van mijn kleren ontdaan en naakt op de Darkwood straat staan. En ik heb ook wel een sterk vermoeden wie die twee andere Darkwood mensen zijn die (met rode oortjes?) dingen lazen die alleen voor Meneer Dark bestemd waren. De lezers van dit blog kunnen toch tenminste zelf op één naam komen, denk ik zo. De tweede persoon, dus naast Meneer Dark = X en … = Y, is er de Z persoon, waarvan mijn kosmische pistachio zegt dat die wel eens in deze Darkwood clip te vinden kan zijn, maar dat zal ooit moeten blijken. Ook deze twee? mensen treft mijns inziens blaam, zij hadden zich aan mij bekend moeten maken als medelezers. Immers voor alle duidelijkheid: er verschenen lange tijd “gelezen” oogjes, betekenend dat mijn teksten en afbeeldingen enzovoort gezien waren. Ook dit werd door Meneer Dark ontkend, maar ik heb diverse screenshots als bewijzen.

Het energetische gevoel bij zijn mails was voor mij exact die van de Tremor monsterwormen in de film met Kevin Bacon: Tremors monsterwormen die hun bek opensperren, maar dan helaas zonder de vrolijke kwinkslag van die film. Meneer Dark en co (want who knows wie er werkelijk meeschreven en -keken) beweerde nu het Hermannstr 4 adres helemaal niet te kennen?:

“Welche Hermannstrasse, wo hast Du die Adresse her? Habe keine UPS Updates bekommen…?” “Welke Hermannstrasse, hoe kom je aan dit adres, heb geen UPS updates gehad…?”

Want dat moest ik u als lezer ook nog melden, ik liet mijn boekzending USPS track-status-kopieën sturen naar het Darkwood adres darkwood@darkwood.de, zowel bij de eerste als tweede poging. Ik zei al: hondstrouw, dat is mijn middle name. Waarop ik, nu inderdaad in alle staten, terugmailde: “Wat, maar dat adres staat op al je eigen postzendingen!”, met direct ook een bewijs daarvan, namelijk een foto van alle zeven verpakkingen van de Darkwood-zendingen die ik bewaard had, met op elke envelop exact hetzelfde Hermannstr 4 adres. Daar had hij & co niets als weerwoord op.

Er was nog iets heel naars, hij, of wie dan ook van Darkwood die mij nu wel ‘te woord’ stond, beweerde doodleuk dat ik wellicht scheldende mails naar Terry Collia zou sturen en dat die er daarom meteen vandoor was gegaan op LinkedIn:

“Vielleicht wusste er besser als ich, was kommen würde, viele Mails mit Beschimpfungen von Dir – warum?.” “Misschien wist hij beter dan ik wat er ging komen, veel e-mails met schelden van jou van jou – waarom?”

Dit is kolder, want ik heb geen enkel contact met Meneer Collia gezocht na die ene zin op LinkedIn: “Mag ik je iets vragen?”. En scheldende mails of teksten, dat is al helemaal niet mijn stijl en zouden immers aan alle soulmate ideeën voorbij schieten. Wel begon ik, mijns inziens terecht zeer verontwaardigd, maar ook beschadigd, met het vooruitzicht van een blog hierover te wapperen tegen Meneer Dark, maar pas na het lezen van zijn/hun eerste reactie na een jaar.

Zonder overdrijven is dit de schokkendste ervaring in mijn hele leven geweest qua menselijke wancommunicatie en misbruik van vertrouwen aan de zijde van de ander(en).

Ik beëindigde daarop resoluut mijn Twitter activiteiten van het Darkwood account, plaatste er even later zelfs een soort waarschuwende tekst in mijn algemene stijl bij en liet de zaak rusten. En vertelde alles ook aan Henryk en langzamerhand konden hij en ik weer een beetje op stoom komen, maar het was heel hard werken.

De aanleiding van het blog komt nu. Vier dagen voordat ik tóch nog twee weken naar Dresden zou gaan – vliegticket immers al betaald, afgesproken met Henryk – greep de Kosmos keihard in. Ik had letterlijk mijn koffers al klaar staan, maar de kosmische hamer kwam neer op de tafel. Ik hoorde op vrijdag 19 november 2021 Duitse politici met zeer serieuze gezichten een Duitse Lockdown light aankondigen, die, jawel, op 22 november 2021 zou ingaan, exact en welgeteld één dag! voor mijn oversteek vanaf San Francisco Airport. De Kosmos had mij daarmee nog genadig drie dagen gegeven mijn ticket om te boeken. Pensions en hotels mochten geen toeristen meer ontvangen! Dit was mijns inziens dus duidelijk een case van Overruled. In allerijl nam ik weer contact op met Henryk en samen kwamen we tot een nieuwe date: van 10 tot 24 april 2022. Deze datum postte ik ook op mijn toen open Twitter account, en het zal er nog staan, ook zichtbaar voor Darkwood leden dus. Mijn accounts zal ik weer openen zodra dit blog gepubliceerd is, zodat iedereen die dat wil, kan terugzoeken. Een deel heb ik echter verwijderd, dit verwijderen doe ik al vele jaren aan de lopende band, omdat Twitter mijns inziens de “Story” functie van Instagram en Facebook deerlijk mist, maar er zijn sowieso al heel véél Twitter getuigen van dit alles geweest. Het lange wachten begon, want ik wilde nu toch echt naar Henryk. Maar dit keer zeg ik over de datum: als de Kosmos toestemt en er geen beletsel komt, zoals de eerste keer.

Steeds meer kreeg ik het gevoel: ik ken Henryk al heel lang, hij voelt zo vertrouwd, zijn mooie, krachtige, heldere stem, zijn complete lichte en rationele wezen, zijn keuze voor het Licht van deze wereld, precies dezelfde inslag als Rob Nanninga, zijn humor, zijn betoverend mooie natuurfoto’s. Hij had zelfs een keer iets gedaan wat Rob Nanninga voor de grap vergelijkbaar op tv had gedaan. Henryk weet niets daarvan tot het verschijnen van dit blog: hij had zijn handen als antennes op zijn hoofd geplaatst en gegrapt dat hij zo dingen helderziend ontving. Zie Rob Nanninga versus Rasti Rostelli. Dit heb ik hem dus nooit verteld. En hij nam een keer letterlijk een Darkwood song-zin in de mond: “Mehr Schein als Sein”, ook dit geheel spontaan, en wel toen hij het, zoals altijd uitermate ongaarne, over Darkwood had (want hij houdt niet van duistere zaken en wil ze geen aandacht geven), en ook dit leek een zeer duidelijke kosmische hint dat niets van dit alles toeval is.

Ik begon de aanwijzingen die er al vanaf de eerste contactlegging via LinkedIn waren, samen te voegen en opeens zag ik ons samen geplaatst in een grote historische, maritime gebeurtenis in 1816. Als er zoiets als dit mogelijk is. Dit is misschien voor een later blog! Alle clichés terzijde, geluk en diepe ontroering overspoelden mij toen opeens alle puzzelstukjes in elkaar vielen en er deze duidelijke afbeelding verscheen. NU wist ik het zeker. Meneer Dark was slechts de aanleiding geweest voor mij om Henryk te vinden. Dresden! Dat ligt niet voor de hand, nietwaar! En mogelijk om, while at it, een nog immer duister element, Darkwood, ter discussie te stellen. Aan de wereld om hier wel of niets iets mee te doen. En ja, van begin tot eind, is Rob Nanninga hier dus in betrokken, Als soulmate!

Nu zijn we er bijna, maar nu begint de Kosmos ook zeer te dringen. Het Sophie verhaal:

Wat gaf mij de doorslag om met dit blog te komen? Weliswaar had ik verontwaardigd met de mogelijkheid van een “blog met onderzoekend karakter” lopen wapperen in die eenmalige, onverkwikkelijke uitwisseling met Meneer Dark & co, maar ik had maar niet geweten of ik dit nu wel of niet wilde en/of moest doen. Tot zich eind januari 2022 via social media Sophie bij mij meldde (volledige naam bij mij bekend, zij en ik hebben gekozen voor deze naam). Toen we met elkaar in contact kwamen, begon ze meteen met een “droom over Rob Nanninga” die zij al rond najaar 2019 had gehad, maar waarmee zij “nu pas” kwam, waarom wist ze zelf ook niet. Ze noemt Rob vaak Meneer Nanninga, ze doet me wat dat betreft denken aan de “astrale” Peter R. de Vries van 2014. Slechts in een paar zinnen van zowel Robs uiterlijk als gedrag in die droom, schilderde zij de droom, en, zelfs nu ik dat herlees, krijg ik onmiddellijk weer de instant herkenning: dit is echt, dit ís Rob. De inhoud van haar droom bewaar ik voor een blog met een licht (!) karakter, maar met mijn kennis van Rob Nanninga én mijn mensenkennis (opgedaan door levenservaring) wist ik meteen: dit zit goed, héél goed. Sophie en ik raakten daarop op een zeer leuke wijze aan de praat, maar groot was keer op keer mijn schok toen ze maar met zéér rake uitingen bleef komen. Ze is als het ware een zeer puur kanaal dat afwijkt van de gedragingen van de meeste ‘geringde’ mensen met hun gecultiveerde reacties. Het ongelooflijke was dat Sophie tot op zeer recent slechts één Leeuwenharten-blog gelezen heeft, het laatste, en dat op mijn dringende verzoek, want zelfs dat had ze nog niet gedaan. Ze kende mij via mijn Parameter blogs en het Robbert van den Broeke verhaal. Zelfs foto’s en video’s van Rob Nanninga kende ze niet, in het verre verleden had ze misschien een fotootje van hem zien voorbij komen, maar verder niets. Ook wist ze zelfs in het geheel niets over mijn Darkwood activiteiten. Ik had haar op intuïtie gevraagd of ze misschien een tekening van Rob uit die droom voor me wilde maken. Tot mijn verrassing zei ze: “Ja, ik ga het proberen.” En daarop wilde ze dus ook niets meer over dit alles lezen noch zien, want ze wilde haar beeld uit de droom zo puur mogelijk laten blijven.

Op 15 februari zei ze op Signal, waarheen we onze conversatie hadden verplaatst, iets dermate triggerends bij mij, dat ik van het ene op het andere moment wist: Jawel, het blog over Darkwood moet er dus wél komen. Ze schreef namelijk, volkomen out of the blue, ik had haar in het geheel nog niets over Darkwood en Meneer Dark en Henryk verteld, ze had slechts opgepikt dat ik met ene Henryk in Dresden virtueel aan het daten was: (ik heb haar spelling, op wat interpunctie na, laten staan)

Dit is bizar! Bizar. Ik denk dat we elkaar kunnen ontmoeten. wth Ik had een soort iets met kampvuur voor me.

Jemig kan het niet in tekst uitleggen. Wtf is going on. Sorry kan het niet allemaal in tekst uitleggen.

Kom naar Dresden. Als je wilt geef ik je een persoonsalarm mee. (als die hendryk rare dingen wilt). Ik weet niet wat maar er is iets aan de hand!

En ze zei ook nog iets over: in het publiek en daarmee veilig afspreken met Henryk. Haar uitingen had ik al in toenemende mate met een zeer alert oog gelezen, maar bij mij viel er op dit moment een soort bom. Laten we het zo uitleggen, zonder de persoon van Sophie hier verder vrij te geven (dat komt ook misschien later, zij zegt daar nog? niet aan toe te zijn): zij heeft een zeer pure hersenstructuur – vergelijkbaar met die van mij denk ik eigenlijk -, haar dromen en indrukken worden niet gefilterd door de geijkte maatschappelijke ‘wensbaarheid en maakbaarheid’. Onmiddellijk maakte ik van haar uiting over het persoonsalarm de verbinding naar Meneer Dark en vlug legde ik haar nu uit dat er dus twee HVs zijn, een lichte en een duistere, en dat ze die verwarring meteen opgepikt moet hebben, immers: Henryk is een lichtwezen, een zeer lieve man, wat volgens mijn geüpdatete inzicht bepaald niet gezegd kan worden over Meneer Dark. Ik bracht ook Henryk op de hoogte hiervan. Het kwartje was opeens volledig gevallen: ik had met vuur lopen spelen, zonder dat de roze-gebrilde ik dat in de gaten had gehad. En dat vuur was het duistere Darkwood vuur. Rob Nanninga is erbij, via Sophie heeft hij een beslissende impuls gegeven.

Vanaf meet af aan was mij duidelijk dat ik met ‘het Darkwood ding’ bezig was als lichtfactor in de licht en duister strijd die op dit moment op de aarde in alle hevigheid woedt, alleen was het zaak het schaakbord en de schaakstukken op de juiste plaats te positioneren.

To Be Continued.