by on
10 oktober 2022, Hermannstraße 4, Dresden
11 oktober 2022, Hermannstraße 4, Dresden.

NB: de blauwe jas met de ster op de mouw heb ik van Henryk gekregen, echter ben ik hem in de extreme hectiek van de terugkeer naar Davis in de directe omgeving van de Bagage Claim op San Francisco Airport verloren. Ik heb tevergeefs “Lost Items” geprobeerd. Deze jas is volkomen uniek, een bedrijfsgeschenk, en de ster werd erop geappliqueerd door Henryk omdat daar een gaatje zat. Als iemand in Californië deze jas ergens ziet, graag actie ondernemen.

Al op 1 november 2022 een update.

Een voorbijganger op mijn blogs herkende het huis en stuurde de volgende reactie (zie galerij >).

Jazeker, in de kelder van dit huis huisde het verradende kwaad en wel in de vorm van de Stasi. Misschien zijn er nog steeds zaken gaande die het daglicht niet verdragen. Stasi-opvolgers en (neo-)nazis zijn immers anno 2022 nog steeds zeer actief en brandgevaarlijk in Dresden en omgeving. Hier is de link naar het commentaar waar het geplaatst werd, tip: Google Translate. U hoeft vanzelfsprekend niet op mij te wachten om zelf al op onderzoek te gaan.

Ook stuurde de gewaardeerde passant op mijn blogs nog meer informatie omtrent de Hermannstraße 4, Dresden:
“Hermannstraße 4 is een zogenaamd individueel monument.
De kunstenaar Carl Bantzer leefde tussen 1904 en 1907 in dit huis, hij was de opvolger van Gotthard Kuehl aan de Hochschule für
bildende Künste. Stasi en kunst Stasi en de economie“

Update 5 februari 2023: Helaas moet ik mijn beeld van de beide Henryk Vogels bijstellen. Ik dacht dat de ene de donkere met de lichte stip was en de andere de lichte met de donkere stip. Door maandenlange observatie na mijn terugkomst uit Dresden, met een open vizier en zonder anoniem te zijn, heb ik ontdekt dat dit niet het geval is. Ik denk dat de beide “kosmische tweelingbroers” vergelijkbaar zijn qua donkerheidsgraad/-verdeling, want er zijn nog veel meer overeenkomsten tussen hen. Ik zou graag meer willen uitleggen, maar zolang ik niet de middelen en mogelijkheden heb om verder te onderzoeken, zie ik hier geen zin in. Ik trek dus hier een streep onder en laat het over aan de Kosmos

Einde updates, begin blog.

Door de eenzaamheid van de pandemie enorm voortgedreven, was ik sinds 2020 actief op zoektocht: is er nog een soulmate van Rob Nanninga en mij op de aarde? Deze queeste bracht mij door een onnavolgbare kosmische truc niet naar een, maar naar twee Henryk Vogels in Dresden omgeving. Hier gaat een zeer vreemde kosmische kronkel aan vooraf, leest u daartoe graag mijn eerste Darkwood blog van februari 2022. Concreet vertrok ik op 30 september 2022 van Davis en kwam ik op 1 oktober 2022 in Dresden aan. Op 16 oktober 2022 verliet ik Dresden onder een zeer rommelende fysieke gezondheid (geen Corona), veroorzaakt door het voor mij elf jaar lang niet meer gekende vochtige Europese klimaat, om huiswaarts te vliegen. Ik was sinds mijn emigratie in oktober 2011 niet meer naar Europa teruggekeerd!

16 dagen had ik dus beschikbaar voor Henryk Vogel in Dresden en omgeving, en die tijd spendeerden we vooral in het immense Nationalpark Sächsische Schweiz. Uitdrukkelijk was dat niet de Duitse Folkmuziek zanger Darkwoods Henryk Vogel, Mr. Dark. Henryk en ik waren zelfs nog even in Tsjechië geweest.

In week twee dat ik daar was, had Henryk zijn baan weer, want hij kon niet twee volle weken vakantie opnemen. Met zijn huis in the middle of nowhere net buiten Dresden, besloot en uitte hij, en hij alleen, dat ik toch maar beter enige dagen in Dresden stad kon verblijven. Ter mijner vertier. Aangezien mijn oudste zus wegens verzendkosten-besparing haar nieuwe boek al in november 2021 naar Pension Abendrot in Dresden had opgestuurd, waar ik gezegd had te zullen verblijven, en ik het deze tweede oktober week in Dresden, in 2022 daar ook ophaalde, besloot ik alsnog, bijna een jaar na geplande dato, bij de lieve dame van Pension Abendrot neer te strijken. Dit pension bevindt zich op een steenworp afstand van Darkwoods huis, de Hermannstraße 4. Ik had aan het einde van mijn duistere Darkwood jaar, in november 2021, een verblijf bij dit specifieke pension gepland, toen mij eindelijk de intens roze bril waarmee ik naar Mr. Dark en de Folkgroep Darkwood had gekeken, van de neus was gevallen. Ik wilde dit huis wel eens met eigen ogen zien, omdat mijn herhaalde postzending daarnaartoe nooit was aangekomen en Mr. Dark geen enkele verklaring daartoe gaf, ook niet na herhaaldelijk vragen per mail en Facebook Messenger.

Het feit dat Henryk er opeens mee kwam dat ik wegens zijn werk beter enige dagen alleen in Dresden stad, downtown, kon verblijven, en ik weinig keuze had dan daarin mee te gaan, bewijst dat ik het hele Darkwood gebeuren echt los had gelaten en ik zelfs geenszins meer van plan was geweest het Hermannstraße 4 huis te bezoeken en in het Pension Abendrot te verblijven. Maar de Kosmos, via Henryk nota bene, had daar andere ideeën over. Meer in de geest van, “Nu ben je hier, en nu ga je het afmaken ook, Constantia.”

Op 9 oktober in de namiddag bracht Henryk me erheen en installeerde ik me in de twee zeer gerieflijke en schone kamers van Pension Abendrot. De volgende middag, 10 oktober 2022, wandelde ik naar het genoemde huis en begon ik wat foto’s te maken. Het toegangshek stond open, maar ik bleef keurig op straat staan. Na misschien hoogstens vijf minuten zag ik opeens beweging bij de zeer gedateerde, semi-transparante toegangshal van het huis. Verwonderd keek ik toe, huw? Ik had al geconstateerd dat Henryk, die er voor mij in najaar 2021 kort een kijkje had genomen, en gezegd had dat er niemand woonde, dat niet correct gezien had, dit huis was wel degelijk bewoond. Ik zag bijvoorbeeld een open raam, en er ging algemeen van dit huis uit dat er hier iemand was. En inderdaad. Een zeer kleine man van formaat, ik schat hem op mogelijk tussen de 1 meter vijftig en 1 meter zestig centimeter, al ouder, was in gebukte houding aan het rondmoffelen in de semi-doorzichtige hal. Ik vermoed dat hij zijn schoenen aan het aandoen was. De deur ging nu geheel open en het mannetje kwam naar buiten. Ik was nu een beetje aan het filmen, maar voelde geen behoefte aan een confrontatie en liep met ferme pas weg en keek daarbij twee keer om. De eerste keer hoorde ik zijn voetstappen en liep ik vlug weer verder. Pas aan het einde van de straat stopte ik weer en keek schielijk om. En jawel, daar stond het mannetje bij het hek van dat huis met een, naar mijn gevoel dreigende uitstraling, naar me te loeren. Had meneer-de-Hermannstraße-4-opzichter mij zien fotograferen en wilde hij verhaal komen halen?

Ik keerde terug naar het pension en dacht kort over deze ontwikkeling na. Ik kon mij nu als een bang vogeltje gedragen en het bij deze ene keer laten, maar ik dacht: “Basta, Mr. Dark en consorten hebben mij een jaar lang voor Jan met de korte achternaam mijn hele hebben en houwen via Facebook en ook via de email laten spillen zonder mij te waarschuwen dat het geen private setting was, mij een jaar lang het Darkwood Twitter account laten vullen met zoveel liefde en toewijding, terwijl ik hun voortdurend mailde en update berichten stuurde, en mij pas na exact een jaar via de email een ijskoude reactie vol met nauwelijks verhulde haat gegeven. Hun grootste fan! Ik ben nu vanzelfsprekend geen fan meer! Nee hoor, ik had geen reden om hun met fluwelen handschoenen aan te pakken. Ik zou de volgende dag terugkeren, en nu, in plaats van foto’s te maken, het huis filmen, zelfs als het mannetje weer naar buiten zou komen. En dit keer zou ik niet weglopen.

Zo gezegd, zo gedaan. Met fris gewassen coiffure en ditto determinatie wandelde ik de volgende dag weer naar het huis. Dit keer viel mij heel erg het vogelnest op, dat merkwaardig op een stenen muur gedrapeerd ligt direct bij het begin van de tuin van het Darkwood huis. Een doorsnee mens zou denken, “Betekent niets”, maar ik heb de Darkwood Folk groep en Mr. Dark een jaar lang intensief ontleed via mijn Darkwood Twitter account, al hun liederen die bol staan van symbolen en diepe betekenissen intensief beluisterd en via tweets geïllustreerd. Ook was er een vervallen vogelhuisje aan het huis bevestigd. Dit nest zei mij: “Op deze wijze wordt het Darkwood Nest aangekondigd”. Het huis heeft een extreme onderhoudsachterstand en wat is er bijvoorbeeld in de duistere kelder met de vele, met gietijzeren tralies beklede luchtramen? Er is hier naar mijn indruk iets duisters aan de hand. Ik schreef in mijn eerdere blog al over de “Nazi-huis en Nazi-geld” droom die ik had over de Hermannstraße 4.

“We sank our guilt, we sank our crimes”, zingt Mr. Dark in “Nothing left to lose”, en daar kwam in juli 2021 een nieuwe YouTube clip van hun hand bij, waarin de toeschouwer kan zien dat er gesuggereerde bloedvegen in het beeld gebracht worden. Waar komt duistere Dolk muziek vandaan? Oh, de dolk is een oprechte verschrijving, maar aangezien Mr. Dark tijdens zijn concerten letterlijk met een dolk, zwaard aan het zwaaien is, laat ik het staan. Bedoeld is dus duistere Folk muziek. Is het slechts toeval, of gaat er iets aan vooraf? Waarom zingt Mr. Dark zo vaak zwartgallig over schuld en boete, over heldendom en martyrdom? Vanwaar ook de immer zeer duistere, zwart-wit foto’s op zijn Instagram en Facebook?

Ik keer terug naar mijn 16 dagen met Henryk Vogel. Deze andere Henryk leerde ik goed kennen, we trokken erop uit en ondernamen allerlei soorten activiteiten. Altijd wel is in mijn achterhoofd gebleven dat dit alles een kosmische aangelegenheid is, en pseudo skeptici die dit allemaal meteen onzin vinden, herinner ik eraan dat ze dit niet hoeven te lezen. Deze beide Henryk Vogels zijn mijns inziens kosmische twins. En dit bedoel ik niet eens op een zweverige manier, ik denk dat er natuurkundige wetten zijn à la kwantumverstrengeling van verbonden paren op afstand. “Soulmates” zou je het kunnen noemen of misschien “familieparen of -groepen”. Ik zie de twee Henryk Vogels als in een yin yang eenheid, de een licht met een duistere stip, de ander duister met een lichte stip. Mogelijk is er zelfs een genetische connectie tussen beide, waar beiden niets van willen weten. Maar ik laat mij door niemand meer de kaas van het brood eten en schrijf wat ik waarneem.

Het soulmates idee is naar mijn huidige inzicht veel breder dan het beeld dat ieder slechts één soulmate zou hebben. Zelf denk ik inmiddels dus aan ‘soulmate groepen’. Wat Rob Nanninga en ik hebben, zie ik als een volkomen tot bloei gekomen, uniek soulmate-schap. Dit was al in ontwikkeling tijdens Robs fysieke leven en kon na het moment van Robs overgaan in 2014 ontstaan. Alleen hij en ik dus, een spetterend, vurig soulmate paar, en de knuffelleeuwen die voor hem staan. Voor mij zal Rob altijd dè soulmate zijn. Ik vang alle Rob Nanninga gerelateerde ontwikkelingen onder de paraplu van Magisch Realisme.

Genoeg zaken wijzen erop dat ook Henryk en ik wel degelijk in een ‘soulmate groep’ zitten. Wat niet wil zeggen dat het voor nu in dit leven een ‘match’ is. Ik noem hier slechts een paar eerder ludieke voorbeelden (en ik gaf al een zwaardere voorzet in het vorige Darkwood blog). Zo bleek tot mijn enorme plezier dat Henryks klerenkast vol met tshirts, hippe en stoere jasjes en ditto truien hing die ook mij allemaal pasten en geweldig stonden. Zelfde smaak, zelfde maat! Dit was echt een walhalla voor mij, ik kon gewoon schier onuitputtelijk in zijn kleerkast duiken en mij verzekerd weten van coole kleren. Zijn specifieke producten voor blond haar van Guhl en Schwarzkopf waren al eveneens een directe hit. Het waren de zaken die ik exact zo gebruikt had toen ik zelf nog in Nederland woonde. Ook bleek hij een gezichtsmasker, huidvertroetelproducten liefhebber net als ik. En zo wandelden we een keer en zijn rechterveter bleek los. Hij stopte om die te strikken en zei toen dat ook mijn rechterveter los was. Verbaasd keek ik naar beneden rechts. Inderdaad, ook los.

Henryk zei dingen. Hij, de man die altijd zegt te zweren bij het licht en van geen duister wil weten, zei een paar keer zaken die ik zeer merkwaardig vond, het was humor, maar opvallend duister en gruwelijk, en een ding specifiek sloeg eigenlijk al meteen als een bom bij mij in. Wij reden een keer langs een meer, moeras en Henryk grapte dat hij in dit meer lijken verzwaarde, liet zinken en zo dus verborg. Ik dacht: “Wat zeg je me nou?! Waar komt dit in hemelsnaam vandaan?” En al snel dacht ik, geloof me, geheel ongewild aan Mr. Dark, zijn Instagram foto’s en YouTube clip van Ghost Lake en zijn duistere liederen over “We sank our guilt we sank our crimes”, over zelfmoord gaan plegen bij de rivier, enz.. Ik ken al die songteksten uit mijn hoofd!

En ook had ik in vorige Darkwood blog al melding gemaakt van het feit dat Henryk de zin “Mehr Schein als Sein” in de mond had genomen, terwijl hij het specifiek over Darkwood had en hij uitdrukkelijk geen enkele kennis had genomen van die liederen, omdat hij er niets mee te maken wil hebben. Maar deze zin wordt letterlijk zo gezongen door Mr. Dark in een van zijn liederen. Enter de kosmische alert, hier is iets enorms aan de hand. De ene twin uit geheel onbedoeld letterlijke zinnen, maar ook gebeurtenissen, of, hoe zal ik het juridisch gezien veilig zeggen, gedachten en herinneringen, al dan niet fictief, aan gebeurtenissen van de andere twin? De wetenschap heeft al zo vaak onderzoek gedaan naar raadselachtige twin-verbindingen die toch echt heel veel van telepathie weg hebben, maar eerder naar mijn idee met iets als kwantumverstrengeling te maken kunnen hebben. Enter Henryk Vogel en Henryk Vogel.

Beiden met zeer heldere en krachtige stem, zelfde haardracht keuze, ongeveer zelfde leeftijd, ditto postuur en lengte, blond haar, blauwe ogen, beiden woonachtig in Sachsen, in of aan de rand van Dresden, beiden ongelooflijke perfectionisten (wat een gevoel van kilheid en onmogelijkheid om die perfectie te behalen kan creëren bij naasten), Einzelgängers en beterweters, beiden enorme natuurmensen, gigantisch sterke hikers/wandelaars, de een met een sociaal actieve baan, maar tegelijkertijd opvallend onwillend met een sociaal, persoonlijk en herleidbaar profiel naar de buitenwereld aan te treden, de ander een bekend Folk zanger, maar alleen sociaal in de zeer naaste omgeving en eveneens extreem onwillend, tot in het absurde zelfs, ja, hier heb ik het over Mr. Dark, om een persoonlijk profiel over zichzelf vrij te geven. Dit is in Folk kringen algemeen bekend, Mr. Dark is een extreemste vorm van privé persoon, en uit geen sjoege over wat dan ook in zijn persoonlijke leven. Oh ja, ik zie hier zeer veel draden lopen, echte draden. Ik raad dan ook een Dresden, Sachsen Cold Case? team aan eens expliciet aan Mr. Dark te gaan vragen waarom hij toch zo vaak zingt over schuld en misdaad en daar zelfs bloedstrepen bij trekt in zijn recente clip. En misschien daarbij eens Ghost Lake te noemen. En ook raad ik aan het Hermannstraße 4 huis van kelder tot top uit te kammen. Het mannetje moet dat gewoon maar toelaten. En ja, ik neem elke verantwoordelijkheid voor deze zinnen op mij. Ik vraag vooralsnog, ik stel niet als feiten. Het verhaal kan immers ook verder gaan dan Mr. Dark zelf, misschien overlopen naar zijn ouders en grootouders. Onschuldig tot het tegendeel bewezen is.

Iets curieus. In de ochtend van 29 oktober 2022 droomde ik kort over Robbert van den Broeke. We waren buiten, camping-achtige omgeving. Hij zat schuin links voor me en informeerde tot mijn verbazing in goed Duits naar mijn komende Darkwood blog, liet blijken dat hij het graag wilde lezen. Ik was verrast en antwoordde hem ook in het Duits (beide Nederlander, althans, ik tot 2017). Ik zei: “Ja, ik heb ook foto’s gemaakt… hoe heb je zo goed Duits geleerd, “von Dir” (via jezelf, autonoom)?” Hij antwoordde rustig en geheel dus niet zoals ik hem ken, wat hij precies zei, weet ik niet meer, maar opnieuw klonk het volkomen authentiek, native speaker niveau Duits. Reïncarnatie anybody? Of wat?

by on
Oktober 2022, Hermannstraße 4, Dresden
Oktober 2022, Hermannstraße 4, Dresden.
NB: Henryk gab mir die blaue Jacke mit dem Stern auf dem Ärmel, aber ich verlor sie in der extremen Hektik der Rückkehr nach Davis in unmittelbarer Nähe der Gepäckausgabe am Flughafen San Francisco. Ich habe “Lost Items” ohne Erfolg ausprobiert. Diese Jacke ist absolut einzigartig, ein Werbegeschenk, und der Stern wurde von Henryk darauf appliziert, weil dort ein kleines Loch war. Wenn jemand in Kalifornien diese Jacke irgendwo sieht, bitte handeln.

Schon am ersten November 2022 ein Update.

Ein Passant auf meinen Blogs hat das Haus wiedererkannt und folgenden Kommentar abgeschickt (Galerie >).

Ja, im Keller dieses Hauses residierte tatsächlich das verräterische Böse in Gestalt der Stasi. Vielleicht ist dort immer noch eine Form des Bösen aktiv. Ich habe schon gesagt, lass dieses Haus durchkämmen. Stasi-Nachfolger und (Neo-)Nazis sind auch 2022 noch sehr aktiv und brandgefährlich in und um Dresden. Bitte lesen und untersuchen Sie selbst, und natürlich müssen Sie dabei nicht auf mich warten. Hier ist der Link zum Kommentar, wo er gepostet wurde, Tipp: Google Translate.

Der geschätzte Besucher meines Blogs hat noch mehr wertvolle Informationen gesendet:
“Die Hermannstraße 4 ist ein so genanntes Einzeldenkmal.
Der Künstler Carl Bantzer wohnte zwischen 1904 und 1907 in dem
Haus, er war der Nachfolger von Gotthard Kuehl an der Hochschule für bildende Künste. Stasi und die Kunst Stasi und die Wirtschaft

Update 5. Februar 2023: Leider muss ich mein Bild der beiden Henryk Vogels korrigieren. Ich dachte, dass der eine der Dunkle mit dem hellen Punkt war und der andere der Helle mit dem dunklen Punkt. Durch monatelange Beobachtung nach meiner Rückkehr aus Dresden, mit einem offenen Visier und ohne anonym zu sein, habe ich entdeckt, dass dies nicht der Fall ist. Ich denke, dass beide “kosmischen Zwillingsbrüder” hinsichtlich Dunkelheit/-Verteilung ähnlich sind, denn es gibt noch viele weitere Übereinstimmungen zwischen ihnen. Ich würde gerne mehr erklären, aber solange ich nicht die Mittel und Möglichkeiten habe, weiter zu untersuchen, sehe ich keinen Sinn darin. Ich ziehe hier also eine Linie und überlasse es dem Kosmos.

Ende Updates, Anfang blog.

Enorm getrieben von der Einsamkeit der Pandemie suchte ich seit 2020 aktiv: Gibt es noch einen Seelenverwandten von Rob Nanninga und mir auf der Erde? Diese Suche führte mich durch einen unnachahmlichen kosmischen Trick nicht zu einem, sondern zu zwei Henryk Vogels im Raum Dresden. Dem geht eine sehr seltsame kosmische Wendung voraus, bitte lesen Sie meinen ersten Darkwood-Blog vom Februar 2022. Konkret bin ich am 30. September 2022 von Davis abgeflogen und am 1. Oktober 2022 in Dresden angekommen. Am 16.10.2022 verließ ich Dresden in sehr angeschlagener körperlicher Verfassung (kein Corona), bedingt durch das mir seit elf Jahren unbekannte feuchte europäische Klima, um nach Hause zu fliegen. Ich war seit meiner Auswanderung im Oktober 2011 nicht mehr nach Europa zurückgekehrt!

So hatte ich für Henryk Vogel in Dresden und Umgebung 16 Tage zur Verfügung, die wir hauptsächlich im riesigen Nationalpark Sächsische Schweiz verbrachten. Das war explizit nicht Deutsche Folkmusik Sanger Darkwoods Henryk Vogel, Mr. Dark. Henryk und ich waren sogar eine Weile in Tschechien.

In meiner zweiten Woche dort hatte Henryk wieder seinen Job, da er nicht zwei volle Wochen Urlaub nehmen konnte. Mit seinem Haus mitten im Nirgendwo kurz vor Dresden hat er beschlossen und zum Ausdruck gebracht, und er allein, dass ich besser ein paar Tage in der Dresdner Innenstadt bleiben sollte. Zu meiner Belustigung. Da meine älteste Schwester ihr neues Buch wegen Versandkostenersparnis bereits im November 2021 in die Pension Abendrot nach Dresden geschickt hatte, wo ich gesagt hatte, dass ich bleibe, und ich es auch diese zweite Oktoberwoche in Dresden abgeholt habe, habe ich mich 2022, fast ein Jahr nach dem geplanten Termin, dazu entschlossen, bei der süßen Dame der Pension Abendrot sesshaft zu werden. Dieses Gästehaus ist nur einen Steinwurf von Darkwoods Haus, Hermannstraße 4, entfernt. Ich hatte einen Aufenthalt in diesem besonderen Gästehaus am Ende meines dunklen Darkwood-Jahres geplant, im November 2021, als ich endlich meine intensiv rosa Brille abnahm, mit der ich Mr. Dark und die Folk Group Darkwood beobachtet hatte. Ich wollte dieses Haus mit eigenen Augen sehen, weil meine wiederholte Post dort nie angekommen war und Mr. Dark dafür keine einzige Erklärung gab, auch nicht nach mehrmaligen Nachfragen per E-Mail und Facebook-Messenger.

Am Nachmittag des 9. Oktober brachte mich Henryk dorthin und ich ließ mich in den beiden sehr komfortablen und sauberen Zimmern der Pension Abendrot nieder. Am nächsten Nachmittag, dem 10. Oktober 2022, ging ich zu besagtem Haus und fing an, ein paar Fotos zu machen. Das Tor war offen, aber ich stand ordentlich auf der Straße. Nach höchstens vielleicht fünf Minuten sah ich plötzlich Bewegung in der sehr veralteten, halbtransparenten Eingangshalle des Hauses. Ich sah erstaunt zu, huh? Mir war schon aufgefallen, dass Henryk, der im Herbst 2021 kurz für mich nachgeschaut hatte, und gesagt hatte, dass dort niemand wohne, das nicht richtig gesehen hatte, dieses Haus war tatsächlich bewohnt. Ich habe zum Beispiel ein offenes Fenster gesehen, und dieses Haus hat allgemein angenommen, dass jemand hier ist. Und in der Tat. Ein sehr kleiner Mann von Statur, ich schätze vielleicht zwischen einem Meter fünfzig und einem Meter sechzig Zentimeter lang, älter, stand gebückt in der halbtransparenten Halle. Ich vermute, er hat seine Schuhe angezogen. Die Tür ging nun ganz auf und das Männchen kam heraus. Ich filmte jetzt ein wenig, verspürte aber kein Bedürfnis nach einer Konfrontation und ging mit festem Schritt davon und blickte zweimal zurück. Beim ersten Mal hörte ich seine Schritte und ging schnell weiter. Erst am Ende der Straße hielt ich wieder an und blickte schnell zurück. Und ja, da war der kleine Mann am Tor dieses Hauses, der mich mit einem, wie ich fand, bedrohlichen Blick ansah. Hatte Herr Der-Hermannstraße-4-Betreuer mich fotografieren sehen und wollte er kommen und sich eine Geschichte holen?

Ich kehrte ins Gästehaus zurück und dachte kurz über diese Entwicklung nach. Ich könnte mich jetzt wie ein verängstigter Vogel aufführen und es dabei belassen, aber ich dachte: „Basta, Mr. Dark und Konsortien haben mich ein Jahr lang über Facebook und auch per E-Mail ausplaudern lassen, sie ließen mich mein ganzes Privatleben mit Bildern erzählen, ohne mich zu warnen, dass es sich nicht um eine private Einstellung handelte, ließen mich den Darkwood-Twitter-Account ein Jahr lang mit so viel Liebe und Hingabe gestalten, während ich sie ständig darüber informierte mittels E-Mails und Updates via Facebook Messenger und gaben mir erst nach genau einem Jahr eine eiskalte Antwort per E-Mail voll von kaum verhülltem Hass. Ihrem größten Fan! Offensichtlich bin ich kein Fan mehr! Nein, ich hatte keinen Grund, sie mit Samthandschuhen anzugehen. Ich würde am nächsten Tag zurückkommen und jetzt, anstatt Fotos zu machen, das Haus filmen, selbst wenn das Männchen wieder herauskäme. Und dieses Mal würde ich nicht davonlaufen.

Gesagt, getan. Mit frisch gewaschener Frisur und dito Entschlossenheit ging ich am nächsten Tag zurück zum Haus. Besonders aufgefallen ist mir diesmal das Vogelnest, das kurios an einer Steinmauer direkt am Eingang des Gartens des Darkwood-Hauses drapiert ist. Die durchschnittliche Person würde denken: „Bedeutet nichts“, aber ich habe die Darkwood Folk-Gruppe und Mr. Dark über meinen Darkwood-Twitter-Account ein Jahr lang intensiv seziert, all ihre Songs voller Symbolik und tiefer Bedeutungen intensiv angehört und per Tweets illustriert. An das Haus wurde auch ein baufälliges Vogelhaus angebaut. Dieses Nest sagte mir: “So wird das Darkwood Nest angekündigt.” Das Haus hat einen extremen Instandhaltungsstau und was ist zum Beispiel in dem dunklen Keller mit den vielen Gusseisenstangen geschlossen Oberlichtern? Ich glaube, hier geht etwas Unheimliches vor sich. Ich habe in meinem früheren Blog über den „Nazi-Haus und Nazi-Geld“-Traum geschrieben, den ich von der Hermannstraße 4 hatte.

„We sank our guilt, we sank our crimes, Wir haben unsere Schuld versenkt, wir haben unsere Verbrechen versenkt“, singt Mr. Dark in “Nothing Left to Lose”, und im Juli 2021 wurde ein neuer YouTube-Clip ihrer Hand hinzugefügt, in dem der Zuschauer sehen kann, dass angedeutete Blutstreifen ins Bild gebracht werden. Woher kommt dunkle Dolch-Musik? Dunkle (Neo)Folk Musik? Mr. Dark schwingt buchstäblich einen Dolch, ein Schwert während seiner Konzerte. Ist es nur ein Zufall oder geht ihm etwas voraus? Warum singt Mr. Dark so oft melancholisch über Schuld und Buße, über Heldentum und Märtyrertum? Woher die immer sehr dunklen Schwarz-Weiß-Fotos auf seinem Instagram und Facebook?

Ich kehre zu meinen 16 Tagen mit Henryk Vogel zurück. Ich habe diesen anderen Henryk gut kennengelernt, wir sind ausgegangen und haben alle möglichen Aktivitäten gemacht. Ich hatte immer im Hinterkopf, dass dies alles eine kosmische Angelegenheit ist, und ich erinnere Pseudo-Skeptiker, die das alles sofort für Unsinn halten, daran, dass sie das nicht lesen müssen. Diese beiden Henryk Vogels sind meiner Meinung nach kosmische Zwillinge. Und ich meine das nicht einmal vage, ich denke, es gibt Gesetze der Physik a la Quantenverschränkung von verbundenen Paaren auf Distanz. Man könnte es „Seelenverwandte“ oder vielleicht „Familienpaare oder Gruppen“ nennen. Ich sehe die beiden Henryk-Vögel wie in einer Yin-Yang-Einheit, der eine hell mit dunklem Punkt, der andere dunkel mit hellem Punkt. Möglicherweise besteht sogar eine genetische Verbindung zwischen den beiden, von der keiner von beiden etwas wissen möchte. Aber ich lasse mich nicht die Butter vom Brot nehmen und schreibe, was ich beobachte.

Nach meinem derzeitigen Verständnis ist die Vorstellung von Seelenverwandten viel weiter gefasst als das Bild, dass jede Person nur einen Seelenverwandten hätte. Ich denke jetzt an „Seelenverwandtengruppen“. Was Rob Nanninga und ich haben, sehe ich als voll erblühte, einzigartige Seelenverwandtschaft. Dies war bereits während Robs physischem Leben in der Entwicklung und könnte sich nach Robs Übergang im Jahr 2014 voll entfalten. Nur er und ich, ein funkelndes, feuriges Seelenverwandtschaftspaar, und die kuscheligen Löwen die ihn symbolisieren. Für mich wird Rob immer der Seelenverwandte sein. Ich fasse alle Entwicklungen im Zusammenhang mit Rob Nanninga unter dem Dach des Magischen Realismus zusammen.

Genügend Dinge deuten darauf hin, dass Henryk und ich tatsächlich in einer „Seelenverwandten-Gruppe“ sind. Was nicht bedeutet, dass es vorerst ein „Match“ in diesem Leben ist. Ich nenne hier nur ein paar eher verspielte Beispiele (und ich habe bereits im vorherigen Darkwood-Blog eine schwerere Anregung gegeben). Zu meiner großen Freude stellte sich heraus, dass Henryks Kleiderschrank voller T-Shirts, angesagter und cooler Jacken und dito Pullover war, die mir alle passten und toll aussahen. Gleicher Geschmack, gleiche Größe! Das war wirklich ein Mekka für mich, ich konnte einfach fast unerschöpflich in seinen Kleiderschrank eintauchen und mich auf coole Klamotten verlassen. Auch seine spezifischen Produkte für blondes Haar von Guhl und Schwarzkopf fanden auf Anhieb großen Anklang. Das waren genau die Dinge, die ich benutzt hatte, als ich noch in den Niederlanden lebte. Er entpuppte sich auch als Gesichtsmasken- und Hautverwöhn-Enthusiast, genau wie ich. Und so gingen wir einmal und seine rechte Schnürung stellte sich als locker heraus. Er hielt an, um es zuzubinden, und sagte dann, dass mein rechter Schnürsenkel auch gelöst sei. Überrascht blickte ich nach rechts hinunter. Ja, auch lose.

Henryk hat Dinge gesagt. Er, der Mann, der immer sagt, er schwört aufs Licht und will nichts von der Dunkelheit wissen, hat ein paar Mal Dinge gesagt, die ich sehr merkwürdig fand, es war Humor, aber bemerkenswert dunkel und grauenvoll, und vor allem eines hat mich sofort wie eine Bombe getroffen. Einmal fuhren wir an einem See vorbei, Sumpf, und Henryk scherzte, dass er in diesem See Leichen beschwerte, absenkte und so versteckte. Ich dachte: „Was sagst du mir?! Wo zum Teufel kommt das her?” Und bald dachte ich, glauben Sie mir, ganz unabsichtlich an Mr. Dark, seine Instagram-Fotos und den YouTube-Clip von Ghost Lake und seine düsteren Songs über „We sank our guilt, we sank our crimes“, dass er sich am Fluss umbringen würde, usw.. Ich kenne all diese Texte auswendig!

Und auch in meinem früheren Darkwood-Blog erwähnte ich bereits, dass Henryk “Mehr Schein als Sein” gesagt hatte, als er speziell über Darkwood sprach, und er diese Songs ausdrücklich nicht zur Kenntnis genommen hatte, weil er damit nichts zu tun haben wollte. Aber dieser Satz wird buchstäblich von Mr. Dark in einem seiner Songs gesungen. Geben Sie die kosmische Warnung ein, hier geht etwas Großes vor sich. Ein Twin äußert unabsichtlich wörtliche Sätze sowie Ereignisse oder, wie kann ich es rechtssicher sagen, Gedanken und Erinnerungen, fiktiv oder nicht, an Ereignisse des anderen Twins? Die Wissenschaft hat so oft rätselhafte Zwillingsverbindungen erforscht, die wirklich sehr nach Telepathie aussehen, meiner Meinung nach aber etwas mit so etwas wie Quantenverschränkung zu tun haben könnten. Hereinspaziert sind Henryk Vogel und Henryk Vogel.

Beide mit sehr klarer und kräftiger Stimme, gleiche Haarschnittwahl, ungefähr gleiches Alter, dito Statur und Größe, blonde Haare, blaue Augen, beide wohnhaft in Sachsen, in oder am Rande von Dresden, beide unglaubliche Perfektionisten (was bei ihrem inneren Kernkreis ein Gefühl der Kälte und Unmöglichkeit ergeben kann, diese Perfektion je zu erreichen), Einzelgänger und Besserwisser, beide enorme Naturmenschen, enorm starke Hikers/Wanderer, der eine mit einem sozial aktiven Job, aber gleichzeitig bemerkenswert widerwillig mit einem sozialen, persönlichen und nachvollziehbaren Profil nach außen zu gesellen, der andere ein bekannter Folksänger, aber nur sozial im engsten Umfeld und auch äußerst unwillig, bis ins Absurde, ja, hier rede ich von Mr. Dark, um ein persönliches Profil über sich selbst zu veröffentlichen. Das ist in Folkkreisen bekannt, Mr. Dark ist eine extremste Form von Privatperson und weigert sich, auch nur eine Silbe über seine Privatperson preiszugeben. Oh ja, ich sehe hier viele Drähte laufen, echte Drähte. Also empfehle ich einen Dresden, Sachsen Cold Case? Team ausdrücklich an Mr. Dark zu fragen, warum er so oft über Schuld und Verbrechen singt und in seinem jüngsten Clip sogar Blutstreifen zieht. Und vielleicht mal Ghost Lake erwähnen. Und ich empfehle auch, das Haus Hermannstraße 4 vom Keller bis zum Dach zu durchkämmen. Der kleine Mann muss es nur zulassen. Und ja, ich übernehme die volle Verantwortung für diese Sätze. Ich frage vorerst, ich stelle keine Tatsachen fest. Schließlich kann die Geschichte auch weiter gehen als Mr. Dark selbst, vielleicht ist sie ja zu seinen Eltern und Großeltern übergelaufen. Unschuldig bis zum Beweis des Gegenteils.

Etwas Kurioses: Am Morgen des 29. Oktober 2022 träumte ich kurz von Robbert van den Broeke. Wir waren draußen, Camping-ähnliche Umgebung. Er saß schräg links von mir und erkundigte sich zu meiner Überraschung in gutem Deutsch nach meinem bevorstehenden Darkwood-Blog, und sagte, dass er ihn gern lesen wollte. Ich war überrascht und antwortete ihm auch auf Deutsch (beide Niederländer, zumindest ich bis 2017). Ich sagte: “Ja, ich habe auch fotografiert … wie hast du so gut Deutsch gelernt, “von Dir” (durch dich, selbstständig)?” Er antwortete ruhig und überhaupt nicht, wie ich ihn kenne, ich weiß nicht mehr genau, was er sagte, aber es klang wieder völlig authentisch, Deutsch auf Muttersprachlerniveau. Reinkarnation irgendjemand? Oder was?

by on
October 10, 2022, Hermannstraße 4, Dresden
October 11, 2022, Hermannstraße 4, Dresden.

NB: Henryk gave me the blue jacket with the star on the sleeve, but I lost it in the extreme hectic pace of the return to Davis in the immediate vicinity of the Baggage Claim at San Francisco Airport. I tried “Lost Items” to no avail. This jacket is completely unique, a corporate gift, and the star was appliquéd on it by Henryk because there was a small hole there. If anyone in California sees this jacket anywhere, please take action.

Note: Since this is now important for the content, about the name Henryk Vogel: “vogel” is both Dutch and German for “bird“. So you can in fact read: Henryk Bird, so compare the title bird’s nest, Darkwood’s Nest.

An update already on November 1, 2022.

A passerby on my blogs recognized the house and sent the following comment (gallery >)

Yes, in the basement of this house dwelt betraying evil in the form of the Stasi. Perhaps some form of evil still dwells there, and imo, the house should be combed thoroughly. Stasi successors and (neo) Nazis are still very active in 2022 and a real threat in and around Dresden. Please read for yourself, tip: Google Translate. Of course you don’t have to wait for me to do your own research.

The esteemed visitor of my blog sent even more valuable information:
“Hermannstraße 4 is a so-called individual monument.
The artist Carl Bantzer lived in it between 1904 and 1907, he was the successor of Gotthard Kuehl at the Academy of Fine Arts. Stasi and art Stasi and the economy

Update February 5, 2023: Unfortunately, I have to revise my image of both Henryk Vogels. I thought that one was the dark one with the light dot and the other was the light one with the dark dot. Through months of observation after my return from Dresden, with an open vision and without being anonymous, I have discovered that this is not the case. I think that both “cosmic twin brothers” are comparable in terms of darkness grade/-distribution because there are still many more similarities between them. I would like to explain more, but as long as I do not have the means and opportunities to further investigate, I see no point in it. So I draw a line under it here and leave it up to the Cosmos.

End updates, start blog.

Driven enormously by the loneliness of the pandemic, I have been actively searching since 2020: is there still a soul mate of Rob Nanninga and me on the earth? This quest brought me through an inimitable cosmic trick not to one, but to two Henryk Vogels in the Dresden area. This is preceded by a very strange cosmic twist, please read my first Darkwood blog from February 2022. Specifically, I departed from Davis on September 30, 2022 and arrived in Dresden on October 1, 2022. On October 16, 2022 I left Dresden in very rumbling physical health (no Corona), caused by the humid European climate unknown to me for eleven years, to fly home. I had not returned to Europe since my emigration in October 2011!

So I had 16 days available for Henryk Vogel in Dresden and the surrounding area, and we mainly spent that time in the immense National Park Sächsische Schweiz. It was explicitly not German Folk music singer Darkwoods Henryk Vogel, Mr. Dark. Henryk and I had even been to the Czech Republic for a while.

In week two I was there, Henryk had his job again, as he couldn’t take two full weeks of vacation. With his house in the middle of nowhere just outside Dresden, he decided and expressed, and he alone, that I had better stay a few days in Dresden city. For my amusement. Since my eldest sister had already sent her new book to Pension Abenrot in Dresden in November 2021 due to shipping costs savings, where I had said that I would stay, and I also picked it up this second October week in Dresden, in 2022, I decided after all, almost a year after the planned date, to settle down with the sweet lady of Pension Abendrot. This guest house is a stone’s throw from Darkwood’s home, Hermannstraße 4. I had planned a stay at this particular guest house at the end of my turbid Darkwood year, in November 2021, when I finally tossed the intense pink glasses with which I used to look at Mr. Dark and the Folk Group Darkwood. I wanted to see this house with my own eyes, because my repeated mail there had never arrived and Mr. Dark gave no explanation for this, even after repeated questions by email and Facebook Messenger.

The fact that Henryk suddenly came up with the fact that because of his work it was better for me to spend a few days alone in Dresden city, downtown, and I had little choice but to go along with it, proves that I had really let go of the whole Darkwood thing and I never even intended to visit the Hermannstraße 4 house in 2022 let alone stay at the Pension Abendrot. But the Kosmos, through Henryk of all people, had other ideas about that. More in the spirit of, “Now you’re here, and now you’re going to finish it too, Constantia.”

In the afternoon of 9 October, Henryk took me there and I settled in the two very comfortable and clean rooms of Pension Abendrot. The next afternoon, October 10, 2022, I walked to the said house and started taking some pictures. The gate was open, but I stood neatly in the street. After maybe five minutes at the most, I suddenly saw movement at the very dated, semi-transparent entrance hall of the house. I looked on in amazement, huh? I had already noticed that Henryk, who had briefly taken a look for me in autumn 2021, and said that nobody lived there, had not seen that correctly, this house was indeed inhabited. For example, I saw an open window, and this house generally assumed that someone was here. And indeed. A very small man of stature, I estimate possibly between 4’95”-5’25”, 1 meter fifty-sixty centimeters, elderly, was stooping in the semi-transparent hall. I suspect he was putting on his shoes. The door now opened completely and the little man came out. I was now filming a bit, but felt no need for a confrontation and walked away with a firm step, looking back twice. The first time I heard his footsteps and quickly walked on. Only at the end of the street did I stop again and quickly looked back. And yes, there was the little man at the gate of that house, looking at me with what I felt threatening look. Had Mr.-Hermannstraße-4 supervisor seen me photograph and did he want to come and get a story?

I returned to the guest house and thought briefly about this development. I could act like a frightened bird now and leave it at this once, but I thought, “Basta, Mr. Dark and associates let me spill all my personal and illustrated outpourings and facts via Facebook and also via email without warning me that it was not a private setting, let me fill the Darkwood Twitter account for a year with so much love and devotion, as I constantly emailed them and sent updates, and only after exactly a year gave me an ice cold response via email full of thinly veiled hatred. Their biggest fan! Obviously I’m not a fan anymore! No, I had no reason to tackle them with velvet gloves. I would return the next day, and now, instead of taking pictures, film the house, even if the little man came out again. And this time I wouldn’t walk away.

No sooner said than done. With freshly washed coiffure and ditto determination I walked back to the house the next day. This time I particularly noticed the bird’s nest, which is curiously draped on a stone wall right at the entrance of the garden of the Darkwood house. The average person would think, “Means nothing”, but I analyzed the Darkwood Folk group and Mr. Dark intensively for a year via my Darkwood Twitter account, intensively listened to all their songs that are full of symbols and deep meanings and illustrated them via tweets. A dilapidated birdhouse was also attached to the house. This nest told me: “This is how the Darkwood Nest is announced”. The house has an extreme maintenance backlog and what is, for example, in the dark basement that has many skylights lined with cast iron bars? I think there is something sinister going on here. I wrote in my earlier blog about the “Nazi house and Nazi money” dream I had about Hermannstraße 4.

“We sank our guilt, we sank our crimes,” sings Mr. Dark in “Nothing Left to Lose”, and a new YouTube clip of their hand was added in July 2021, in which the viewer can see that suggested blood smears are brought into the image. Where does dark Dagger music come from? Mr. Dark is literally brandishing a dagger, sword during his concerts. Well, I meant Dark Folk music. Is it just a coincidence, or is there something preceding it? Why does Mr. Dark so often sing melancholically about guilt and penance, about heroism and martyrdom? Where do the ever-dark, black-and-white photos on his Instagram and Facebook come from?

I return to my 16 days with Henryk Vogel. I got to know this other Henryk well, we went out and did all kinds of activities. It has always been in the back of my mind that this is all a cosmic matter, and I remind pseudo skeptics who immediately think this is all nonsense that they don’t need to read this. These two Henryk Vogels are cosmic twins in my opinion. And I don’t even mean this in a vague way, I think there are laws of physics a la quantum entanglement of connected pairs at a distance. You could call them “Soulmates” or maybe “family couples or groups”. I see the two Henryk Vogels as in a yin yang unity, one light with a dark dot, the other dark with a bright dot. There may even be a genetic connection between the two, which neither of them want to know about. But I will not let anyone deprive me of my right to write what I observe.

In my current understanding, the soulmates idea is much broader than the perception that each person would have only one soulmate. I am now thinking of ‘soulmate groups’. What Rob Nanninga and I have, I see as a fully blossomed, unique soulmateship. This was already in development during Rob’s physical life and has fully arisen after Rob’s transition in 2014. Just him and me, a sparkling, fiery soulmate couple, and the cuddly lions that symbolize him. For me Rob will always be the soulmate. I capture all Rob Nanninga related developments under the umbrella of Magical Realism.

Enough things indicate that Henryk and I are indeed in a ‘soulmate group’. Which does not mean that it is a ‘match’ in this life for now. I’ll just mention a few rather playful examples here (and I already gave a heavier lead in the previous Darkwood blog). It turned out to my great pleasure that Henryk’s wardrobe was full of t-shirts, hip and cool jackets and ditto sweaters that all fit me and looked great. Same taste, same size! This was really a mecca for me, I could just almost inexhaustibly dive into his wardrobe and be assured of cool clothes. His specific products for blond hair from Guhl and Schwarzkopf were also an immediate hit. These were the things I had used exactly when I was still living in the Netherlands. He also turned out to be a face mask, skin pampering enthusiast just like me. And so we walked once and his right lace turned out to be loose. He stopped to tie it and then said that my right lace was also untied. Surprised, I looked down to the right. Yes, also loose.

Henryk said things. He, the man who always says he swears by the light and doesn’t want to know anything about the dark, said a few times things that I found very curious, it was humor, but remarkably dark and horrific, and one thing in particular immediately struck me as a bomb. Once we drove past a lake, swamp, and Henryk joked that he weighed down corpses in this lake, lowered them and thus hid them. I thought, “What are you telling me?! Where the hell is this coming from?” And soon I thought, believe me, quite unwittingly of Mr. Dark, his Instagram photos and YouTube clip of Ghost Lake and his dark songs about “We sank our guilt, we sank our crimes”, about committing suicide by the river, etc.. I know all those lyrics by heart!

And also in a previous Darkwood blog I already mentioned the fact that Henryk had said “Mehr Schein als Sein, “More appearances than reality” while he was specifically talking about Darkwood and he had explicitly not taken any notice of those songs, because he wants nothing to do with it. But this phrase is literally sung by Mr. Dark in one of his songs. Enter the cosmic alert, something huge is going on here. The one twin entirely unintentionally utters literal sentences, but also events, or, how to put it legally safe, thoughts and memories, whether or not fictitious, of events of the other twin? Science has so often researched puzzling twin connections that really look a lot like telepathy, but in my opinion could have something to do with something like quantum entanglement. Enter Henryk Vogel and Henryk Vogel.

Both with very clear and powerful voices, same haircut choice, about the same age, ditto build and height, blond hair, blue eyes, both living in Saxony, in or on the outskirts of Dresden, both incredible perfectionists (what may cause a feeling of coldness and impossibility to achieve that perfection among loved ones), Einzelgänger and know-it-alls, both enormous nature people, enormously strong hikers/walkers, the one with a socially active job, but at the same time remarkably unwilling to provide a social, personal and traceable profile to the outside world. the other a well-known Folk singer, but only socially in the very close environment and also extremely unwilling, even to the absurd, yes, here I am talking about Mr. Dark, to release a personal profile about himself. This is well known in Folk circles, Mr. Dark is a most extreme form of private person, and refuses to pronounce even one syllable about his personal life. Oh yes, I see a lot of threads running here, real threads. So I recommend a Dresden, Sachsen Cold Case? team explicitly to ask Mr. Dark why he sings so often about guilt and crime and even draws blood smears in his recent clip. And maybe casually mention Ghost Lake. And I also recommend combing the Hermanstrasse 4 house from basement to top. The little man just has to allow it. And yes, I take all responsibility for these sentences. I am asking for the time being, I am not stating as facts. After all, the story can also go further than Mr. Dark himself, perhaps defecting to his parents and grandparents. Innocent until proven otherwise.

Curiosity. In the morning of October 29, 2022, I briefly dreamed about Robbert van den Broeke. We were outside, camping-like environment. He sat diagonally to my left and to my surprise inquired in good German about my upcoming Darkwood blog, showing that he was eager to read it. I was surprised and also answered him in German (both Dutch, at least me until 2017). I said, “Yeah, I took pictures too… how did you learn German so well, “von Dir” (through yourself, autonomously)?” He answered calmly and not at all as I know him, I don’t remember exactly what he said, but again it sounded completely authentic, native speaker level German. Reincarnation anybody? Or what?

by on

Das Rabengedicht:

Dieses Special ist dem Herzen dieser Webseite gewidmet: dem Weißen Raben. Der Weiße Rabe untersucht die Mischung aus ‘paranormalem’ und paranormalem Betrug, der Weiße Rabe betreibt Wahrheitsfindung, der Weiße Rabe ist der Mittelsmann, der Skeptiker, der zwischen zwei Polen steht, nicht der leichtgläubige Softie, der alles direkt nimmt, aber auch kein Pseudo- Skeptiker, der alles ablehnt, was nicht direkt materiell oder nicht bereits wissenschaftlich erforschtes Gebiet ist. Der Weiße Rabe sucht sorgfältig seinen Weg in die Mäander der wirklichen Tiefe dieser und jenseits dieser Welt.

Das Hintergrundthema dieser Seite, nach der geheimnisvollen Dame mit dem Hoodie am Strand, ist seit einiger Zeit die mystische Atmosphäre von Edgar Allan Poes „Der Rabe“. Ich habe diesem Bestseller-Gedicht im Jahr 2022 etwas hinzuzufügen. Der Rabe in Poes Gedicht repräsentiert die Melancholie, die Hauptfigur des Gedichts hat seine geliebte Lenore an Meister Tod verloren und ist für immer gebrochen. Alle Hoffnung auf eine gute Zukunft ist verloren. „Nevermore“ sagt der schwarze Rabe jedes Mal, wenn die Hauptfigur des Gedichts den ungebetenen Gast um einen Hoffnungsschimmer bittet. Poe durfte während seines physischen Lebens und unmittelbar nach der Veröffentlichung dieses Gedichts seinen eigenen Ruhm erfahren. Kinder auf der Straße rannten hektisch hinter ihm her, ahmten einen fliegenden Raben nach und riefen vor Freude: „Nie mehr!“

Das Gedicht hat sich weltweit eingenistet, und der intelligente schwarze Rabe hat sich auch als Symbol eingenistet, oft zu Unrecht als Bote dunkler Omen. Vielmehr ist der Rabe mit hohem IQ ein Bote sehr tiefer Botschaften. In Poes Fall war es eine Botschaft der Unerbittlichkeit, Lenore ist tot, nicht nachjammern. Ich selbst gehe seit dem Tod von Rob Nanninga im Jahr 2014 (und natürlich von vielen weiteren geliebten Menschen und Tieren) ähnlich damit um. Und nein, wie Poe bin ich nicht erfreut. Betritt Constantia, und Constantia sagt, da ist auch der Weiße Rabe. Er kommt jetzt, im Jahr 2022, und er sagt: „Ja, es gibt Hoffnung, Meister Tod kann besiegt werden, wir schauen jetzt in diese andere Welt, Kontakt mit ‚Verstorbenen‘ ist möglich, weil sie einfach existieren, in einer zeitlosen oder in einer ‘allen-Zeiten-zu-gleicher-Zeit-Welt’. Dies wird ein Thema eines nächsten Blogs sein, Rob Nanninga gibt auch Vorschläge dazu.

Aber der Weiße Rabe sagt in dieser Zeit von Pandemien, Klimakatastrophen und Kriegen noch mehr: „Die Neue Welt steht vor der Tür, Leute, und wer nicht mit mir ist, ist gegen mich und geht über Bord, denn der Frieden will kommen, es tut mir leid, lange genug gewarnt und Chancen gehabt, weiter!” Nun, jeder bekommt viele Chancen, aber es gibt jetzt ziemlich viele echte weiße Friedensfedern zu zeigen, so oder so.

Ich bat Mayumi Acosta, mich in zwei Einstellungen zu fotografieren, einmal mit dem und als der Schwarze(n) Raben, einmal mit dem und als der Weiße(n) Raben. Meister Mayumi war positiv rabiat.

When the desert sun has passed horizon's final light
And darkness takes it's place...
We will pause to take our rest.
Sharing songs of love,
Tales of tragedy.

The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When a poet sings the song and all are hypnotized,
Enchanted by the sound...
We will mark the time as one,
Tandem in the sun.
The rhythm of a hymn.

The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When the dawn has come
Sing the song,
All day long.

We will move as one,
Bear the load
On the road.

The souls of heaven
Turn to stars
Every single night
All across the sky...
They shine.

by on

Het gedicht van de Raaf:

Deze Special staat in het teken van het hart van deze site: de Witte Raaf. De Witte Raaf onderzoekt de mengelmoes van ‘paranormaal’ en paranormale fraude, de Witte Raaf doet aan waarheidsvinding, de Witte Raaf is de Middelman, de skepticus die tussen twee polen staat, niet de softie die alles direct aanneemt, maar ook niet de pseudo-skeptikus die alles verwerpt wat niet direct materieel of niet reeds wetenschappelijk ontgonnen terrein is. De Witte Raaf zoekt zich zorgvuldig een weg in de meanders van de werkelijke diepgang van deze en voorbij deze wereld.

Het achtergrondthema van deze site is, na de geheimzinnige dame met hoodie op het strand, alweer een tijd de mystieke sfeer van Edgar Allan Poes “The Raven”. Aan dit bestseller gedicht heb ik in 2022 iets toe te voegen. De raaf in Poes gedicht staat voor de zwaarmoedigheid, de hoofdpersoon van het gedicht heeft zijn geliefde Lenore verloren aan Meester Dood en hij is voor altijd gebroken. Alle hoop op een goede toekomst is verloren. De zwarte raaf zegt steeds alleen maar “Nevermore”, elke keer als de hoofdpersoon van het gedicht de ongenode gast smeekt om een sprankje hoop. Poe mocht zijn eigen roem nog tijdens zijn fysieke leven ervaren en wel meteen na het uitkomen van dit gedicht. Kinderen op straat renden achter hem aan, door het dolle heen, imiteerden een vliegende raaf en riepen vergenoegd: “Nevermore!”

Het gedicht nestelde zich wereldwijd, en ook de intelligente zwarte raaf nestelde zich als symbool, vaak onterecht als boodschapper van duistere omens. Eerder is de high-IQ raaf een boodschapper van zeer diepe berichten. In Poes geval was het een boodschap van onverbiddelijkheid, Lenore is dood, deal er maar mee. Ik zelf heb hier op eendere wijze mee te maken sinds Rob Nanninga’s overlijden in 2014 (en natuurlijk van veel meer geliefde mensen en dieren). En nee, net als Poe ben ik not pleased. Enter Constantia, en Constantia zegt, er is ook nog de Witte Raaf. Hij komt nu, in 2022 en hij zegt: “Jawel, er is hoop, Meester Dood is te verslaan, we kijken nu in die andere wereld, contact met ‘overledenen’ is mogelijk, want zij bestaan gewoon, in een tijdloze dan wel ‘alle-tijden-tegelijk’ wereld. Dit zal een thema van een volgend blog worden, Rob Nanninga doet ook aanreikingen hiertoe.

Maar de Witte Raaf zegt meer in deze tijd van pandemieën, klimaatrampen en oorlogen: “De Nieuwe Wereld staat in de deuropening, mensen, en wie niet met mij is, is tegen me en gaat overboord, want de Vrede wil komen, sorry hoor, lang genoeg gewaarschuwd en kansen gehad, next!” Wel, iedereen krijgt heel veel kansen, maar er dienen nu toch wel flink wat oprechte witte vredesveren getoond te worden, zoiets.

Aan Mayumi Acosta heb ik gevraagd mij in twee settings te fotograferen, een met en als de Zwarte Raaf, een met en als de Witte Raaf. Meester Mayumi wist er wel raaf mee. 

When the desert sun has passed horizon's final light
And darkness takes it's place...
We will pause to take our rest.
Sharing songs of love,
Tales of tragedy.

The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When a poet sings the song and all are hypnotized,
Enchanted by the sound...
We will mark the time as one,
Tandem in the sun.
The rhythm of a hymn.

The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When the dawn has come
Sing the song,
All day long.

We will move as one,
Bear the load
On the road.

The souls of heaven
Turn to stars
Every single night
All across the sky...
They shine.

by on

The Raven Poem:

This Special is dedicated to the heart of this site: the White Raven. The White Raven investigates the mix of ‘paranormal’ and paranormal fraud, the White Raven does truth-finding, the White Raven is the Middelman, the skeptic who stands between two poles, not the gullible softie, but also not the pseudo-skeptic who rejects anything that is not directly material or not already scientifically explored territory. The White Raven carefully searches his way into the meanders of the real depth of this and beyond this world.

The background theme of this site, after the mysterious lady with the hoodie on the beach, has been the mystical atmosphere of Edgar Allan Poe’s “The Raven” for some time now. I have something to add to this bestselling poem in 2022. The raven in Poe’s poem represents the melancholy, the main character of the poem has lost his beloved Lenore to Master Death and is broken forever. All hope for a good future is lost. The black raven just says “Nevermore” every time the main character of the poem begs the uninvited guest for a glimmer of hope. Poe was allowed to experience his own fame during his physical life and immediately after the publication of this poem. Children in the street ran after him, frantically, imitating a flying raven and exclaiming in delight, “Nevermore!”

The poem nestled worldwide, and the intelligent black raven also nestled as a symbol, often unjustly as a messenger of dark omens. Rather, the high-IQ raven is a messenger of very deep messages. In Poe’s case it was a message of implacability, Lenore is dead, deal with it. I myself have been dealing with this in a similar way since Rob Nanninga’s death in 2014 (and of course of many more beloved people and animals). And no, like Poe, I’m not pleased. Enter Constantia, and Constantia says, there’s also the White Raven. He’s coming now, in 2022 and says: “Yes, there is hope, Master Death can be defeated, we now look into that other world, contact with ‘deceased’ is possible, because they do exist, in a timeless or ‘ all-times-at once’ world. This will be a theme of a next blog, Rob Nanninga also gives suggestions for this.

But the White Raven says more: In this time of pandemics, climate disasters, and wars: “The New World stands in the doorway, folks, and whoever is not with me is against me and is to go overboard, for Peace wants to come, sorry, been warned long enough and had opportunities, next!” Well, everyone gets lots of opportunities, but now we really need to show some more white peace feathers, something like that.

I asked Mayumi Acosta to photograph myself in two settings, one with and as the Black Raven, one with and as the White Raven. Master Mayumi was ravenous.

When the desert sun has passed horizon's final light
And darkness takes it's place...
We will pause to take our rest.
Sharing songs of love,
Tales of tragedy.

The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When a poet sings the song and all are hypnotized,
Enchanted by the sound...
We will mark the time as one,
Tandem in the sun.
The rhythm of a hymn.

The souls of heaven
Are stars at night.
They will guide us on our way,
Until we meet again
Another day.
When the dawn has come
Sing the song,
All day long.

We will move as one,
Bear the load
On the road.

The souls of heaven
Turn to stars
Every single night
All across the sky...
They shine.

by on


28 januari 2022. Via social media meldt zich Sophie, een nickname, volledige naam bij mij bekend. Ze zegt dat Rob Nanninga in een droom van haar verschenen is, maar dat dit al een aantal jaar geleden is en dat ze ook niet weet waarom ze er nu mee komt.

Zelf kan ik dat beter plaatsen. U kunt in de blogs sinds de pandemie en nu ook de Rusland oorlog lezen dat er van alles in mijn leven op zijn kop is gaan staan, ook in mijn relatieleven. Het vreemde Darkwood en Henryk verhaal dat nog steeds gaande is, dat wil zeggen: het Henryk verhaal is nog vol in ontwikkeling. Het is inmiddels al weer bijna 8 jaar geleden dat Rob op, of net voor, Hemelvaartsdag zijn aardse jas aan de kapstok hing. De ruige 2020-2022 jaren creëren een diep existentieel momentum bij mij en ja, de timing klopt. Ik plaats de relevante zinnen als één verhaal achter elkaar: (slechts minor edits qua taal)

Hoi Constantia; 1 keer is Rob Nanninga in mijn droom verschenen. Hij stond heel chill met een hele lelijke (ahum) bruine coltrui. In een deur opening.
Ik was angstig. Ik wil niks met mannen te maken hebben. Maar hij stond daar heel rustig. Hij stelde mij soort van gerust. Hij zei ik blijf hier staan. Ik wilde het eerder vertellen maar bang dat je het raar vond. Of vervelend vond. Heb vervelende dingen met mannen meegemaakt maar dit was oké.

[Op vraag hoe ze hem kent>] Via jou, via Skepsis. Maar nooit contact gehad. Ik ben van 1989 dus kan niet. Ik ben vroeger een 🙄 Robert ten Broeke aanhanger geweest. Het enige wat ik nog weet;
Hij stond nonchalant in de deuropening. De deurpost was oudroze met een soort golfje erin en de muur was spierwit. Hij zei dat ik niet bang hoefde te zijn. Ik voelde dat het oké was. Een soort rust. Ik herkende hem later en vroeg of hij je man was en hij beaamde dat. Toen wist ik helemaal zeker dat ik niet bang hoefde te zijn. Hij zei dat het goed was dat je alles van Robbert en Stan aan het licht bracht. In die tijd volgde ik je blog over die 2 en alles eromheen. Er was een moment dat ik me zorgen ging maken toen ze iets raars met je adres hadden gedaan. Ik weet niet meer wanneer of wat precies. Haha ik moest even gniffelen. Hij leek ietwat verlegen. En een soort ondeugende glimlach. Toen hij zei dat het je man was.

[vraag verduidelijking “ondeugend”]

Nee ondeugend is een groot woord. Ik heb een vastgestelde lichte vorm van autisme. Mn intelligentie is gelukkig normaal volgens de psycholoog, maar ben 3 maanden te vroeg geboren en vind het echt moeilijk om gezichtsuitdrukkingen te omschrijven. Is er een stapje minder dan echt ondeugend? Ik ga er morgen voor zitten als het lukt. (tekening)

[Ik had gevraagd om een tekening van de droomsituatie, en ik was al heel snel zeer enthousiast omdat ik nu wist wat ze met die blik bedoelt, namelijk Robs mild-ironische, onderzoekende blik].

Poeh ik probeer bij het begin te beginnen. Vanaf mijn 6e jaar gepest en 1 nare misbruik ervaring meegemaakt. Ik verstijfde helemaal en kon ook bij de politie geen woord uitbrengen. Het knuffelbeertje was mijn beste vriend. Rond mijn 13e tot 15e ook veel misbruik meegemaakt (dat was een bekende)
Daarna “vrienden” gemaakt maar die waren zogenaamd heel spiritueel, verschillende “rituelen” gedaan met massages, ei ritueel. En daarna geloofde ik in Robbert; verdomme nog geld voor zijn boek neergelegd. En toen dat allemaal aan het licht kwam dacht ik ik trap er nooit meer in. Oja van mijn 13e tot 15e; dat was dus in Groningen

Ik had Sophie gevraagd om een tekening van de situatie in de droom en tot mijn verrassing ging ze er meteen op in en ze kwam niet heel veel later met een charmant poppetje qua tekening die me zelfs al meteen aan Robs typische ‘leunende houding’ deed denken, dit is namelijk hoe ik hem heb leren kennen ná zijn overgaan. Ik zie hem vaak voor mijn geestesoog, in een leunende houding tegen een boom als ik aan het fietsen ben bijvoorbeeld, met de lieve glimlach en de onderzoekende en licht ironische blik in zijn ogen. Sophie vond het woord “ironisch” perfect toen ik haar hem beschreef na haar opmerking over “ondeugende blik”, dat was het exact, volgens haar, mild- ironisch en onderzoekend, zeer vriendelijk. Maar verder dan deze tekening rudimentalen kwam Sophie niet en ze kwam zelf met het idee haar goede, en dit al sinds kindstijd, vriendin Jessica te vragen, en die wilde wel, maar zij bleek het zo druk te hebben dat de belasting te groot werd. Jessica kwam daarop vervolgens zelf met het idee dat haar zus, ook artistiek zeer begaafd (werd verder niet duidelijk, gewoon dit werd gezegd) Monique het zou gaan doen. En zowaar, Monique wilde het proberen. Ik benoem de string van ontwikkelingen, want deze keten zal 100% aantonen dat niets van dit alles in scene gezet kan zijn (voor de ongelovige en wantrouwende skeptici): Jessica kwam dus met het idee Monique te vragen.

Voor mij waren Jessica en Monique gewoon namen, er was nog geen achternaam, hun achternaam Van Deursen kwam pas later in april 2022, en het “Van Deursen” appelleerde bij mij toen wel aan Brabantse (qua die typische gezellige Nederlandse achternaam) gevoelens, immers heb ik daar zelf lang gewoond en ik ben er ook geboren, maar ik had dus totaal geen voorstelling van de twee dames, ik dacht eerlijk gezegd dat het – ja, shame on me – ‘gewoon’ twee doorsnee dames waren en Sophie zei er verder ook niets over.

Sophie wilde alles zo puur mogelijk houden en gaf Monique slechts twee foto’s van Rob en schetste in het kort wat zij in de droom had gezien, de kleding enz.

Dat ik onmiddellijk een bullseye gevoel had bij Sophie zelf, kwam slechts door de paar beginzinnen die Sophie daartoe nodig had, geheel onbedoeld aan haar zijde, want dit soort details gaat mijns inziens echt te ver voor iemand die zich niet diepgaand met Rob heeft beziggehouden Ze had het over een lelijke bruine kabeltrui, en ik herkende acuut Robs stijl in deze kledingkeuze. Het ‘prettig burgerlijke’ van Rob dat ik al eerder in Leeuwenharten noemde. Rob die niet voor een flashy verschijning kiest, maar voor de fantasieloze, ‘burgerlijke’ bruine kabeltrui. En daarnaast begonnen heel veel klokken te luiden toen Sophie zei dat Rob gezegd had: “Ik blijf hier staan”. Dit is namelijk Rob ten voeten uit, zoals ik hem voor en na zijn overgaan heb leren kennen (ja, bear with me). Wat was er namelijk aan de hand? Sophie is als zesjarig meisje door een vent in de struiken getrokken en u kunt de rest zelf verder invullen. En daarmee stopte het niet, want ook in haar tienerjaren gebeurde er meer seksueel misbruik. Kortom: Sophie is niet, en met alle redenen van de wereld, een dame die goed van vertrouwen is richting mannen. Rob moet dat allemaal gezien hebben, en zijn zin van, “Ik blijf hier staan.”, is 100% wat Rob zou doen en zeggen als deze situatie op de aarde was geweest. Correct me when I am wrong, Rob kenners.

Ik wachtte geduldig af en zowaar, er kwamen al een paar bijna-af kopieën van de tekening van Rob. Ik was ontroerd, dat sowieso, ja, dit was Rob geweest! Via wat voor kosmische taal en weg ook, Rob verscheen. Sophie is sowieso belangrijk ook voor andere zaken, zie het Darkwood blog, en ze heeft de eigenschap van zowel Rob als mij met ons gemeen: ze is ‘traag’, merkt dingen soms pas laat op. Want ze deed alweer een fikse bom droppen, vergelijkbaar als die toen met het Darkwood blog die mij onmiddellijk duidelijk maakte dat ik wel zeker een blog moest schrijven over mijn nare Darkwood ervaringen.

De bom die nu viel was als volgt: [Sophie continued via social media, 14 april 2022:]

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Cesair ([vet door mij]
Ik zal het aan haar vragen over haar naam noemen, ik bel haar binnenkort op. Weet niet of ze ervoor openstaat.
De tekenares zit in een Pagan folk band.
Het is me nooit echt doorgedrongen maar ineens viel het kwartje. Rob Nanninga had daar ook iets mee toch?
ik dacht oooh ja op 1 of andere manier heeft alles zo moeten zijn.

Opnieuw geraakte ik in een diepe shock, dit keer een euforische. Sophie, niet de Sophie van de band Cesair overigens, meldde even later ook nog dat ze zelf (nog?) niets met dit muziekgenre heeft, maar alle Rob naasten zullen hier op aanslaan: ja, Folk, Robs levensgrote en levenslange passie náást Skepsis. Rob was getekend door… Monique van Deursen, actief als leadzangeres in een van de grootste en bekendste folkbands van Nederland, ook over de grens actief en succesvol, de band Cesair. Nu pas, half april 2022, kwam ik dit te weten, nu pas ging ik googelen. En Sophie had zich dit dus echt niet gerealiseerd, het enorme belang hiervan, pas toen ik erop aansloeg. Zowel Jessica als Monique van Deursen zijn, net als Sophie, zeer intelligente, begaafde en mooie vrouwen, en vooral ook: heel zuiver, ja, ik zeg het gewoon maar ronduit, ik kan dat zien met mijn levenservaring van nu 54 jaar. De schok verdiepte zich nog verder, want Cesair had óók nog eens net, op 8 oktober 2021, een nieuw nummer uitgebracht, “Aux Pieds Nus“, en dat nummer gaat over… verlies van een geliefde door de dood, maar ook het over de dood heen uitreiken naar deze geliefde. En op hun Events pagina zag ik dat ze nota bene voor een vergelijkbaar event aangemeld zijn als dus de foute Darkwood guys zouden kunnen zijn, de “Wave-Gothic-Treffen” in Duitsland. Maar Cesair is wél goed, wél lief, wél zuiver, de Folk die Rob kan en zou ondersteunen met alle kennis van nu, en niet dus de Darkwood guys. Voor alle duidelijkheid: ik weet niet of Rob Nanninga Cesair kende, ik kan het niet vinden in zijn muzieklijstjes, ik kende Cesair niet, en ik ken ook Jessica en Monique niet. Ik kan wel huilen nu ik dit opschrijf en tranen komen weer. Ja, daar schaam ik me niet voor.

by on

January 28, 2022. Sophie, a nickname, full name known to me, reports via social media. She says that Rob Nanninga appeared in a dream of hers, but that this was several years ago and that she does not know why she is bringing it up now.

But I can relate. You can read in the blogs since the pandemic and now also the Russia war that everything in my life has turned upside down, including in my relationship life. The strange Darkwood and Henryk story that is still going on, that is to say: the Henryk story is still in full development. It has now been almost 8 years since Rob hung his earthly coat on the coat rack on, or just before, Ascension Day. The rough 2020-2022 years are creating a deep existential momentum for me and yes, the timing is right. I put the relevant sentences as one story in a row: (only minor edits in terms of language)

Hi Constantia; 1 time Rob Nanninga appeared in my dream. He looked very chill with a very ugly (ahem) brown turtleneck sweater. In a doorway.
I was anxious. I don’t want anything to do with men. But he stood there very quietly. He kind of reassured me. He said I just stand here. I wanted to tell you sooner but afraid you thought it was weird. Or found it annoying. Been through nasty things with men but this was okay.

[When asked how she knows him>] Through you, through Skepsis. But never contacted. I’m from 1989 so I can’t. I used to be a 🙄 Robert ten Broeke supporter. The only thing I remember;
He stood casually in the doorway. The door frame was old pink with a kind of wave in it and the wall was stark white. He told me not to be afraid. I felt it was okay. A kind of peace. I recognized him later and asked if he was your husband and he agreed. Then I was absolutely sure I had nothing to fear. He said it was good that you exposed everything about Robbert and Stan. At that time I followed your blog about those 2 and everything around it. There was a point where I got worried when they did something weird with your address. I don’t know when or what exactly. Haha I had to chuckle. He seemed a little shy. And a kind of mischievous smile. When he said he was your husband.

[asked for clarification of “mischievous”]
No mischievous is a big word. I have a diagnosed mild form of autism. Fortunately my intelligence is normal according to the psychologist, but I was born 3 months premature and find it really difficult to describe facial expressions. Is there one step less than really mischievous? I’ll sit down for it tomorrow if I can. (drawing)

[I had asked for a drawing of the dream situation, and I was very excited very quickly because I now knew what she meant by that look, namely Rob’s mildly ironic, inquiring look].

Phew, I’m trying to start at the beginning. Bullied from my 6th year and experienced 1 nasty abuse experience. I froze completely and couldn’t say a word to the police either. The teddy bear was my best friend. I also experienced a lot of abuse around my 13th to 15th (that was an acquaintance of mine).
Then made “friends” but they were supposedly very spiritual, different “rituals” done with massages, egg ritual. And then I believed in Robbert; paid damn good money for his book. And when all that came to light, I thought: I will never fall for it again. Oh yes from my 13th to 15th; so that was in Groningen.

I had asked Sophie for a drawing of the situation in the dream and to my surprise she accepted it straight away and not long after, she came up with a charming figure drawing that even immediately reminded me of Rob’s typical ‘leaning posture’. This is how I got to know him after he passed on. I often see him in my mind’s eye, leaning against a tree when I’m cycling for example, with the sweet smile and the inquisitive and slightly ironic look in his eyes. Sophie thought the word “ironic” was perfect when I described it to her after her remark about “mischievous look”, it was exactly that, according to her, mildly ironic and inquisitive, very friendly. But Sophie didn’t get any further than this drawing rudimental, and she herself came up with the idea to ask her good, and since childhood, friend Jessica, and she wanted to, but she turned out to be so busy that the load became too great. Jessica then came up with the idea that her sister, also very gifted artistically (it was not clear, just this was said) Monique would do it. And sure enough, Monique wanted to try it. I name the string of developments, because this chain will show 100% that none of this can be staged (for the unbelieving and suspicious skeptics): so Jessica came up with the idea to ask Monique.

For me Jessica and Monique were just names, there was no surname yet, their surname Van Deursen came later in April 2022, and the “Van Deursen” appealed to me to ‘Brabant (in terms of that typical cozy Dutch surname) feelings’, after all I lived there myself for a long time and I was also born there, but I had absolutely no idea of the two ladies, I honestly thought that they were ‘just’ two average ladies – yes, shame on me – and Sophie didn’t say anything about it either.

Sophie wanted to keep everything as pure as possible and gave Monique only two pictures of Rob and briefly sketched what she had seen in the dream, the clothes etc.

The fact that I immediately had a bullseye feeling with Sophie herself was only due to the few opening sentences that Sophie needed to do this, completely unintentionally on her side, because I think these kinds of details really go too far for someone who has not dealt with Rob in depth. She was talking about an ugly brown cable knit sweater, and I instantly recognized Rob’s demeanor in this choice of clothing. Rob’s ‘pleasantly bourgeois’ I mentioned earlier in Lion Hearts. Rob who does not opt ​​for a flashy appearance, but for the unimaginative, ‘bourgeois’ brown cable sweater. And besides that, a lot of bells started to ring when Sophie said that Rob had said: “I’ll just stand here”. This is in fact Rob, as I got to know him before and after he passed on (yes, bear with me). What was going on? Sophie was pulled into the bushes by a guy as a six-year-old girl and you can fill in the rest yourself. And it didn’t stop there, because even in her teenage years more sexual abuse happened. In short: Sophie is not, and for all the reasons in the world, a lady who trusts men well. Rob must have seen all of that, and his line of, “I’ll just stand here.”, is 100% what Rob would do and say if this situation had been on Earth. Correct me when I’m wrong, Rob connoisseurs.

I waited patiently and sure enough, some near-finished copies of Rob’s drawing already arrived. I was moved, that anyway, yes, this had been Rob! Through whatever cosmic language and road, Rob appeared. Sophie is important for other things anyway, see the Darkwood blog, and she has the characteristic of both Rob and me in common: she is ‘slow’, sometimes notices things late. Because she dropped another hefty bomb, similar to the one with the Darkwood blog back then, which immediately made it clear to me that I definitely had to write a blog about my bad Darkwood experiences.

The bomb that fell was as follows: [Sophie continued via social media, April 14, 2022:]

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Cesair [bold by me]
I’ll ask her about her name, I’ll call her soon. Not sure if she’s open to it.
The artist is in a Pagan folk band.
It never really hit me, but suddenly the penny dropped. Rob Nanninga had something to do with that too, right?
I thought oooh yes somehow everything has to be like this.

Again I went into a deep shock, this time a euphoric one. Sophie, who is not the Sophie of the band Cesair by the way, also mentioned a little later that she herself has nothing (yet?) with this music genre, but all Rob’s close ones will recognize this: yes, Folk, Rob’s life-size and lifelong passion next to Skepsis. Rob was drawn by… Monique van Deursen, active as lead singer in one of the largest and most famous folk bands in the Netherlands, also active and successful across the border, the band Cesair. Only now, mid-April 2022, did I find out, only now did I start googling. And Sophie really hadn’t realized this, the enormity of this, until she brought it to me. Both Jessica and Monique van Deursen are, just like Sophie, very intelligent, gifted and beautiful women, and above all: very pure, yes, I just say it plainly, I can see that with my life experience of now 54 years. The shock deepened even further, because Cesair had also just released a new song, “Aux Pieds Nus“, on October 8, 2021, and that song is about… loss of a loved one through death, but also the reach over death to this beloved. And on their Events page I saw that they are registered for an event similar to the one that could be for the impure Darkwood guys, the “Wave-Gothic-Treffen” in Germany. But Cesair ís good, sweet, pure, the Pagan Folk that Rob can and would support with all the knowledge of now, and not the Darkwood guys. Just to be clear, I don’t know if Rob Nanninga knew Cesair, I can’t find it in his music lists, I didn’t know Cesair, and I don’t know Jessica and Monique either. I could cry as I write this and tears are coming again. Yes, I’m not ashamed of that.